Ducáu de Suabia

	estáu desapaecíu
Alministración
Xeografía

El ducáu de Suabia (llamáu hasta 1079 ducáu de Alamania)^[1] formar en 915, dempués de la reforma de los condaos de la Francia Oriental. Estender dende la cordal de los Vosgos hasta'l ríu Lech y la ciudá italiana de Chiavenna. A la muerte ensin herederos del duque Conrado IV de Suabia en 1268, la llinia de los Hohenstaufen escastóse, y el ducáu de Suabia se desintegró en dellos condaos, ciudaes y abadíes llibres, de los que la mayor parte esistieron hasta la Reichsdeputationshauptschluss de 1803.

Resume históricu

En 746, los carolinxos afirmaron el so dominiu. Pipino el Curtiu suprime a los duques nacionales y fai gobernar Alemaña por dos condes. Nel sieglu IX, dempués del esmembramientu del Imperiu carolinxu, estos condes volviéronse independientes. Conrado I fai-yos executar en 917, y da un títulu ducal estendíu a Alemaña, xuniendo Alsacia y Suabia, a Burcardo II. Esti faise reconocer por Enrique I el Pajarero, de la Dinastía Saxona. En 925, cuando Enrique I apoderar de Lotaringia, dixebra Alsacia, pa integrala nel ducáu suabu.

A Burcardo II, asocéden-y Herman I, que se casa cola so vilba, y Liudolfo, fíu del rei Otón, y xenru de Herman. Esti remontar contra'l so padre, y ye reemplazáu por Burcardo III, que muerre ensin descendencia. Otón II apurre'l ducáu de Suabia al fíu de Ludolfo, Otón I, que muerre en 982. De siguío asocédense Conrado I, primu del emperador, y Herman II, el so sobrín, quien tamién gobierna Alsacia. El fíu d'este, Herman III tien por heredera a la so hermana Gisela, esposa del margrave d'Austria, que exerz la rexencia en nome del so fíu menor Ernesto I en 1015, y depués cásase con Conrado II, más tarde emperador. Ernesto II, remontáu contra'l so suegru, pierde Suabia, que Conrado II entrega en 1030 al segundu fíu de Gisela, Herman IV, muertu ensin descendencia, y depués al so propiu fíu, Enrique III el Negru, futuru emperador, quien enfeuda Suabia al conde palatín del Rin, Otón II en 1045, y dempués de la so muerte, al margrave Otón de Schweinfurt, en 1048. Al sumir esti tamién ensin herederos, el ducáu pasa al conde Rodolfo de Rheinfelden en 1057. Esta foi una eleición desgraciada, porque esta disputa l'imperiu a Enrique IV, pero ye derrotáu y muertu. L'emperador retiráralu Suabia pa da-y la al conde Federico I, de la familia Hohenstaufen. Este tuvo de combatir non solamente al fíu del anticésar Bertoldo de Rheinfelden, sinón tamién al so xenru, Bertoldo de Zähringen, y foi obligáu a faer concesiones en 1096. Los bienes de los güelfos tuvieron de ser cedíos a Baviera, y Brisgau y la procuradoría de Zurich a la Casa de Zahringen. La capital del ducáu, que taba hasta entós en Zurich, pasó a Ulm.

Los duques siguientes fueron Federico II el Ciegu en 1105, y Federico III, que llegó a emperador, como Federico Barbarroja. Llegaos al tronu, los Hoenstaufen caltuvieron el ducáu de Suabia na so familia. Asina, asitiaron primero al nuevu Federico IV de Rotenburgu, fíu del emperador Conrado III, y depués a cuatro fíos de Barbarroja, ente ellos a Federico V en 1167, Conrado II en 1191, y Felipe en 1196, que de la mesma petendía l'imperiu. La llucha que sostuvo bastió la disolución del ducáu. Pa mercar sofitos, distribuyó cuasi toles sos tierres. El so socesor, l'emperador Federico II, punxo a la cabeza del ducáu de Suabia al so fíu Enrique II en 1216, y dempués de la so rebelión, al so segundu fíu, Conrado IV, que, una vegada coronáu emperador, tresmitir al so fíu Conradino en 1254. Esti heroicu neñu foi, al empar, el postreru Hoehenstaufen y l'últimu duque de Suabia. Cuando partió, con catorce años, a reconquistar el reinu de Sicilia, comprometió lo que-y quedaba al conde de Wurtenberg: el mariscalato de Suabia, el patronatu de Ulm, y les landas de Leutkirch.

Ver tamién

Bibliografía

Souabe en alemán, francés o italianu nel Diccionariu históricu de Suiza.
Résumé synthétique sur la Souabe historique (en francés)

Enllaces esternos

Referencies

↑ Aegidius Tschudi: Chronicon Helveticum, tomu 1, Basilea 1734, p. 30

[1] Aegidius Tschudi: Chronicon Helveticum, tomu 1, Basilea 1734, p. 30

[1]