Gaan na inhoud

Wilhelm Furtwängler

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
'n Portret van Wilhelm Furtwängler deur Emil Orlik (1928)

Gustav Heinrich Ernst Martin Wilhelm Furtwängler (* 25 Januarie 1886 – 30 November 1954) was 'n Duitse dirigent en komponis. Hy word wyd beskou as een van die grootste simfonie- en operadirigente van die 20ste eeu.

Furtwängler was tussen 1922 en 1945 en weer vanaf 1952 tot 1954 die hoofdirigent van die Berliner Philharmoniker. Hy was ook die hoofdirigent van die Gewandhaus Simfonieorkes (1922–26) en 'n gasdirigent van ander groot orkeste, insluitende die Weense Filharmoniese Orkes.

Hy was die voorste Duitse dirigent gedurende die Tweede Wêreldoorlog, alhoewel hy nie 'n volgeling van die regering van die Nasionaal-Sosialistiese Duitse Arbeidersparty was nie. [1] Hierdie besluit het blywende kontroversie veroorsaak, en die mate waarin sy teenwoordigheid prestige aan die Derde Ryk verleen het word steeds gedebatteer.

Furtwängler se dirigeer-styl is goed gedokumenteer in beide kommersiële en ander opnames en het bygedra tot sy blywende reputasie.

Hy het 'n massiewe invloed op latere dirigente uitgeoefen; in so 'n mate dat sy naam dikwels genoem word tydens gesprekke oor die dirigente se interpretatiewe vermoëns.[2]

Noemenswaardige opnames

[wysig | wysig bron]

Daar is tans 'n groot aantal Furtwängler opnames beskikbaar (meestal lewendige uitvoerings). Baie van die opnames is tydens die Tweede Wêreldoorlog met gebruikmaking van eksperimentele band-tegnologie gemaak. Na die oorlog is die opnames deur die Sowjetunie gekonfiskeer. Ná dekades is dit eers redelik onlangs weer beskikbaar gestel. Ten spyte van dié opnames se beperkinge word dit bewonder deur Furtwängler-aanhangers.

Hierdie is slegs 'n klein keuse van sommige van Furtwängler se mees luisterryke opnames. Vir meer inligting, sien sy platelys Geargiveer 18 September 2017 op Wayback Machine en lys van huidige beskikbare opnames Geargiveer 28 Maart 2008 op Wayback Machine. Die Franse Wilhelm Furtwängler-genootskap beskik ook oor 'n lys van aanbevole opnames.

  • Bach, Sint Mattheus Passie (slegs eerste helfte), lewendige opvoering met die Weense Filharmoniese Orkes, 1952 (SWF)
  • Bartók, Vioolconcerto No. 2, ateljee-opname met Yehudi Menuhin en die Philharmonia Orchestra, 1953 (EMI)
  • Beethoven, Derde Simfonie, lewendige opname met die Weense Filharmonies Orkes, Desember 1944 (Music and Arts, Preiser, Tahra)[3][4][5]
  • Beethoven, Derde Simfonie, lewendige uitvoering met die Berliner Philharmoniker, Desember 1952 (Tahra)
  • Beethoven, Vyfde Simfonie, lewendige uitvoering met die Berliner Philharmoniker, Junie 1943 (Classica d'Oro, Deutsche Grammophon, Enterprise, Music and Arts, Opus Kura, Tahra)
  • Beethoven, Vyfde Simfonie, lewendige uitvoering met die Berliner Philharmoniker, Mei 1954 (Tahra)
  • Beethoven, Sesde Simfonie, lewendige uitvoering saam met die Berliner Philharmoniker, Maart 1944 (Tahra)
  • Beethoven, Sewende Simfonie, lewendige uitvoering saam met die Berliner Philharmoniker, Oktober 1943 (Classica d'Oro, Deutsche Grammophon, Music and Arts, Opus Kura)[6][7]
  • Beethoven, Negende Simfonie, lewendige uitvoering met die Berliner Philharmoniker, Maart 1942 met Tilla Briem, Elisabeth Höngen, Peter Anders, Rudolf Watzke en die Bruno Kittel Koor (Classica d'Oro, Music and Arts, Opus Kura, Tahra, SWF)[8][9]
  • Beethoven, Negende Simfonie, lewendige uitvoering tydens die 19 Julie 1951 heropening van die Bayreuther Festspiele (moenie verwar word met EMI se vrystelling nie) met Elisabeth Schwarzkopf, Elisabeth Höngen, Hans Hopf en Otto Edelmann. (Orfeo D'or, 2008).[10]
  • Beethoven, Negende Simfonie, oënskynlik 'n lewendige uitvoering tydens die 29 Julie 1951 heropening van die Bayreuther Festspiele. Die President van die Wilhelm Furtwängler-genootskap van Amerika beweer egter dat die opname eintlik 'n kleedrepetisie is wat deur EMI verander is in een opname, en wat opgevoer is voor die eintlike openbare uitvoering. (EMI, 1955).[11]
  • Beethoven, Negende Simfonie, lewendige uitvoering tydens die 1954 Lucerne-fees met die London Philharmonia, Lucerne Fees-koor, Elisabeth Schwarzkopf, Elsa Cavelti, Ernst Haefliger en Otto Edelmann (Music and Arts, Tahra).[12]
  • Beethoven, Vioolconcerto, ateljee opname met Yehudi Menuhin en die Lucerne Fees-orkes, 1947 (Testament)
  • Beethoven, Klavierconcerto No. 5, ateljee opname saam met Edwin Fischer en die Philharmonia Orchestra, 1951 (Naxos)
  • Beethoven, Fidelio, lewendige uitvoering saam met die Weense Filharmoniese Orkes en Elisabeth Schwarzkopf, Kirsten Flagstad, Anton Dermota, Julius Patzak, Paul Schoeffler, Josef Greindl, en Hans Braun, Augustus 1950 (Opus Kura)
  • Beethoven, Fidelio, beide lewendige en ataljee opnames, met Martha Mödl, sy verkose sopraan in die titelrol, en Wolfgang Windgassen, Otto Edelmann, Gottlob Frick, Sena Jurinac, Rudolf Schock, Alfred Poell, Alwin Hendriks, Franz Bierbach, en die Weense Filharmoniese Orkes.
  • Brahms, Eerste Simfonie, lewendige uitvoering met die Noord-Duitse-Radio Simfonieorkes, Hamburg, Oktober 1951 (Music and Arts, Tahra).[13]
  • Brahms, Tweede Simfonie, lewendige opname saam met die Weense Filharmoniese Orkes, Januarie 1945 (Deutsche Grammophon, Music and Arts)
  • Brahms, Derde Simfonie, lewendige uitvoering saam met die Berliner Philharmoniker, Desember 1949 (EMI).[14]
  • Brahms, Vierde Simfonie, lewendige uitvoering saam met die Berliner Philharmonker, Desember 1943 (Tahra, SWF)
  • Brahms, Vierde Simfonie, lewendige uitvoering saam met die Berliner Philharmonker, Oktober 1948 (EMI)
  • Brahms, Vioolconcerto, ateljee opname met Yehudi Menuhin en die Lucerne-fees Orkes, 1949 (Tahra, Naxos)
  • Brahms, Klavierconcerto No. 2, lewendige uitvoering saam met Edwin Fischer en die Berliner Philharmoniker, 1942 (Testament)
  • Bruckner, Vierde Simfonie, lewendige uitvoering saam met die Berliner Philharmoniker, Oktober 1941 (WFCJ)
  • Bruckner, Vyfde Simfonie, lewendige uitvoering saam met die Berliner Philharmoniker, Oktober 1942 (Classica d'Oro, Deutsche Grammophon, Music and Arts, Testament).[15]
  • Bruckner, Sesde Simfonie (die eerste beweging is verlore), lewendige uitvoering met die Berliner Philharmoniker, November 1943 (Music and Arts)
  • Bruckner, Sewende Simfonie (slegs adagio), lewendige uitvoering saam met die Berliner Philharmoniker, April 1942 (Tahra).[16]
  • Bruckner, Agste Simfonie, lewendige uitvoering saam met die Weense Filharmoniese Orkes, Oktober 1944 (Deutsche Grammophon, Music and Arts)
  • Bruckner, Negende Simfonie, lewendige opvoering saam met die Berliner Philharmoniker, Oktober 1944 (Deutsche Grammophon)
  • Franck, Simfonie in D mineur, lewendige uitvoering saam met die Weense Filharmoniese Orkes, 1945 (SWF)
  • Furtwängler, Tweede Simfonie, lewendige opvoering saam met die Weense Filharmoniese Orkes, Februarie 1953 (Orfeo)
  • Gluck, Alceste Ouverture, ateljee opname met die Weense Filharmoniese Orkes, 1954 (SWF)
  • Händel, Concerto Grosso Opus 6 No. 10, lewendige uitvoering met die Berliner Philharmoniker, Februarie 1944 (Melodiya)
  • Händel, Concerto Grosso Opus 6 No. 10, lewendige opvoering saam met die Teatro Colón Orchester, 1950 (Disques Refrain)
  • Haydn, 88ste Simfonie, ateljee opname saam met die Berliner Philharmoniker, 5 Desember 1951 (Deutsche Grammophon)
  • Hindemith, Simfoniese Metamorfose van Temas deur Carl Maria von Weber, ateljee opname saam met die Berliner Philharmoniker, 16 September 1947 (Deutsche Grammophon, Urania)
  • Mahler, Lieder eines fahrenden Gesellen, lewendige opvoering saam met Dietrich Fischer-Dieskau en die Weense Filharmoniese Orkes, 1951 (Orfeo)
  • Mahler, Lieder eines fahrenden Gesellen, lewendige opvoering saam met Dietrich Fischer-Dieskau en die Philharmonia Orchestra, 1952 (Naxos, EMI)
  • Mendelssohn, Vioolconcerto, ateljee opname met Yehudi Menuhin en die Berliner Philharmoniker, 1952 (Naxos, EMI)
  • Mozart, Don Giovanni, die 1950, 1953 en 1954 Salzburg-fees opnames (lewendige uitvoerings). Die opname is al op verskeie plate-etikette beskikbaar gestel, maar meestal op EMI. 'n video opvoering van Don Giovanni is ook beskikbaar, met Cesare Siepi, Otto Edelmann, Lisa Della Casa, Elisabeth Grümmer en Anton Dermota.
  • Mozart, Die Zauberflöte, 'n lewendige uitvoering op 27 Augustus 1949, met Walther Ludwig, Irmgard Seefried, Wilma Lipp, Gertrud Grob-Prandl, Ernst Haefliger, Hermann Uhde en Josef Greindl.
  • Schubert, Agste Simfonie (slegs eerste beweging), lewendige uitvoering saam met die Berliner Philharmoniker, Desember 1944 (SWF)
  • Schubert. Negende Simfonie, ateljee opname met die Berliner Philharmoniker, 1951 (Deutsche Grammophon). Die eerste beweging is 'n uitstekende voorbeeld an Furtwängler se styl. Neem kennis van die skerp accelerandi teen die einde van die inleiding en die middel van die rekapitulasie.
  • Schubert, Negende Simfonie, lewendige uitvoering saam met die Berliner Philharmoniker, 1942 (Deutsche Grammophon, Magic Master, Music and Arts, Opus Kura)
  • Schubert, Die Zauberharfe Ouverture, lewendige uitvoering met die Berliner Philharmoniker, September 1953 (Deutsche Grammophon)
  • Schumann, Vierde Simfonie, ateljee opname met die Berliner Philharmoniker, Deutsche Grammophon, Mei 1953 (Deutsche Grammophon).[17]
  • Sibelius, En saga, lewendige uitvoering met die Berliner Philharmoniker, Februarie 1943 (SWF)
  • Tsjaikofski, Vierde Simfonie, ateljee opname met die Weense Filharmoniese Orkes, 1951 (Tahra)
  • Tsjaikofski, Sesde Simfonie Pathétique, ateljee opname met die Berliner Philharmoniker, HMV, 1938 (EMI, Naxos).[18]
  • Wagner, Tristan und Isolde, ateljee opname met Kirsten Flagstad, His Masters Voice, Junie 1952 (EMI, Naxos).[19]
  • Wagner, Der Ring des Nibelungen, 1950 (lewendige opname van La Scala in Milaan met Kirsten Flagstad)
  • Wagner, Der Ring des Nibelungen met Wolfgang Windgassen, Ludwig Suthaus en Martha Mödl, 1953 (EMI) (lewendig opgeneem in die RAI (Radiotelevisione Italiana) studios).
  • Wagner, Die Walküre, sy laaste opname in 1954. EMI het beplan om die "Der Ring des Nibelungen" in the ateljee onder Furtwängler op te neem, maar hy het hierdie werk net voor sy dood voltooi. Die rolverdeling sluit Martha Mödl (Brünnhilde), Leonie Rysanek (Sieglinde), Ludwig Suthaus (Siegmund), Gottlob Frick (Hunding) en Ferdinand Frantz (Wotan) in.

Noemenswaardige premières

[wysig | wysig bron]
  • Bartók, Eerste Klavierconcerto, met die komponis as solis, Teaterorkes, Frankfurt, 1 Julie 1927
  • Schoenberg, Variasies vir Orkes, Op. 31, Berliner Philharmoniker, Berlyn, 2 Desember 1928
  • Prokofiëf: Klavierconcerto No. 5, met die komponis as solis, Berlyn Filharmoniese Orkes (Berliner Philharmoniker), 31 Oktober 1932
  • Hindemith, suite uit Mathis der Maler, Berlyn Filharmoniese Orkes (Berliner Philharmoniker), Berlyn, 11 Maart 1934
  • Richard Strauss, Vier Laaste Liedere, met Kirsten Flagstad as solis, Philharmonia Orchestra, Londen, 22 Mei 1950

Noemenswaardige komposisies

[wysig | wysig bron]

Vir orkes

[wysig | wysig bron]
Vroeë werke
  • Ouverture in E-mol Majeur, Op. 3 (1899)
  • Simfonie in D majeur (1ste beweging: Allegro) (1902)
  • Simfonie in B mineur (Largo beweging) (1908; die hooftema van die werk was gebruik as die leidende tema van die 1ste beweging van sy Simfonie No. 1, in dieselfde sleutel)
Volwasse werke
  • Simfoniese Concerto vir Klavier en Orkes (1937, gewysig 1952-54)
  • Simfonie No. 1 in B mineur (1941)
  • Simfonie No. 2 in E mineur (1947)
  • Simfonie No. 3 in C # mineur (1954)

Kamermusiek

[wysig | wysig bron]
  • Klavierkwintet (vir twee viole, altviool, tjello en klavier) in C majeur (1935)
  • Vioolisonate No. 1 in D mineur (1935)
  • Vioolsonate No. 2 in D majeur (1939)

Koorwerke

[wysig | wysig bron]

(almal vroeëre werke)

  • Schwindet ihr dunklen Wölbungen droben (Koor van Geeste, van Goethe se Faust) (1901–1902)
  • Religöser Hymnus (1903)
  • Te Deum vir Koor en Orkes (1902–1906) (hersien 1909) (eerste opgevoer in 1910)

Bronne

[wysig | wysig bron]
  • Furtwängler, Wilhelm. Notebooks 1924–1954. Geredigeer deur Michael Tanner. Vertaal deur Shaun Whiteside. Londen: Quartet Books, 1989. ISBN 0704302209.
  • Ardoin John, The Furtwängler Record. Portland: Amadeus press,1994. ISBN 0-931340-69-1.
  • Pirie Peter, "Furtwängler and the art of conducting". Londen, Duckworth, 1980, ISBN 0-7156-1486-X
  • Cairns, David "Wilhelm Furtwängler" in The New Grove Dictionary of Music and Musicians Londen: Macmillan, 1980.
  • Kater, Michael H. The Twisted Muse: Musicians and Their Music in the Third Reich Oxford: Oxford University Press, 1997.
  • Spotts, Frederic Hitler and the Power of Aesthetics. Londen: Hutchinson, 2002. ISBN 0-09-179394-7
  • Shirakawa, Sam H. The Devil's Music Master: The controversial life and career of Wilhelm Furtwängler Oxford: Oxford University Press, 1992 ISBN 0-19-506508-5
  • Frisch, Walter Brahms: The Four Symphonies New Haven and London: Yale University Press, 2003 ISBN 0-30009965-7
  • Geissmar, Berta The Baton and the Jackboot: Recollections of Musical Life, Morrison and Gibb ltd., 1944.

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ Cairns, David (1980). "Wilhelm Furtwängler" in The New Grove Dictionary of Music and Musicians. London: Macmillan.
  2. ↑ Cowan, Rob (14 Maart 2012). "Furtwängler – Man and Myth" (in Engels). Gramophone. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 17 Oktober 2013. Besoek op 10 April 2012.
  3. ↑ John Ardoin het oor hierdie opname, wat dikwels as een van die belangrikste opnames van die 20ste eeu beskou word, as volg geskryf: "Die manjifieke 1944 uitvoering met die Weense Filharmoniese orkes is 'n outentieke uitvoering wat nie slegs Furtwängler se edelste, mees dwingende en meesleurende Eroica is nie, maar een wat ongeëwenaar op plaat is", Ardoin, bl.120.
  4. ↑ "'n uitvoering van ontsaglike klassisisme, en as sulks voorsien dit ons met figure wat wil voorkom asof dit van steen gemaak is, uit hoofde van hul edelheid, en van vuur as gevolg van hul dringendheid, maar wat op die vlerke van 'n Scherzo teen die pas van 'n mars, skielik die oneindige vrystel - op rekord geplaas", André Tubeuf, EMI C 051-63332, 1969.
  5. ↑ "A guide to the best recordings of Beethoven's Symphony No 3, 'Eroica'". Gramophone. Besoek op 7 Mei 2019., "Tydens die hoë pieke van die Marcia funebre en in die Finale, bly die 1944 Weense uitvoering ongeëwenaar [...] Geen dirigent artikuleer die drama van die Eroica – menslik en histories, indiwidueel en universeel - op 'n meer kragtige of welsprekende wyse as Furtwängler nie. Van sy elf oorblywende opnames, is dit die 1944 Wene-opname, gevolg deur die 1950 Berlynse weergawe, wat die meeste lof verdien".
  6. ↑ Harry Halbreich het in sy analise van hierdie uitvoering geskryf: "Is die tweede beweging steeds 'n Allegretto onder Furtwängler se dirigeerstok? Baie kritici het al hierdie vraag geopper, selfs meer so ten opsigte van die Berlynse uitvoering as die een in Wene [in 1950]. En waarom tog huiwer? Van die eerste mates af oorrompel hierdie perfeksie ons - sonder twyfel, is dit die organiese, korrekte tempo en sal dit totaal onsensitief en nie-musikaal wees om andersins te argumenteer[...] Wie kan die asembenemende frasering van die altviole en tjello's se lied beskryf [...] die verhewe uitdrukkingsvermoë van die viole? [...] Die tweede tema kom by sy herverskyning selfs meer hartroerend as tevore voor [...] Hierdie Finale was altyd een van Furtwängler se strydperde en ongetwyfeld die toppunt van sy interpretatiewe vermoë [...] Furtwängler herlewe die ongelooflike uitvoering aan die einde van die Vyfde Simfonie in Junie 1943, vier maande tevore, en snel voort in 'n asembenemende versnelling sonder dat die ontketende magte ooit onder sy beheer uit val. "Ek is die Bacchus wat die heerlike nektar vir die mense distilleer, en aan hulle die goddelike raserny van die gees voortbring": het Beethoven homself verduidelik. Maar dit neem iemand soos Furtwängler, daardie herfsdag in 1943, om daardie raserny te omvorm in klank!", Harry Halbreich, CD Furtwängler conducts Beethoven, SWF 941, 1994, bl.11.
  7. ↑ Vrylik vertaal na Afrikaans
  8. ↑ Harry Halbreich skryf in sy analise (in Engels) van hierdie uitvoering van die eerste beweging, "nobody has ever approached Furtwängler in the evocation of this terrifying release of cosmic forces" and about the Adagio: "in its superhuman spaciousness, which seems to seek to renounce human time and to align itself with that of creation, was not this Adagio the highest achievement of Wilhelm Furtwängler's art? Certainly no other conductor allowed himself such interpretative scope, and none put himself so much at risk. Yet on actual hearing the tempi prove so right, so natural lending themselves so perfectly to the whole presentation of the musical thought that one can hardly imagine anything different". For the Finale, he says: "from bar 321 Furtwängler imperiously asserts his presence with a gradual allargando building up to the colossal fortissimo of bar 330 followed by a timeless pause, a divine vision in which Beethoven, thanks to an interpreter worthy of him, equals the stature of the Michelangelo of the Sistine Chapel", Harry Halbreich, CD Beethoven, Symphony No. 9, SWF 891R, 2001, bl.8–10.
  9. ↑ "The 1942 performance in Berlin is one of the most convincing proofs of Furtwängler's rebellion during Germany's tragic era, while the nazis tried in vain to bury the great German musical heritage by using it for their sinister ends. Furtwängler fought for it and strived to save it from their cluthes", Sami Habra, CD Furtwängler, Beethoven's Choral Symphony, Tahra FURT 1101–1104, bl. 19.
  10. ↑ Sami Habra het oor hierdie baie bekende konsert geskryf: "Na die oorlog moes hy aan die wêreld bewys dat Duitse musikale kuns inderdaad daardie noodlottige tydperk sowel as pogings deur die Geallieerdes om Duitse kultuur te ondermyn of te ignoreer, oorleef het. Die hele musikale wêreld het sy asem ingehou terwyl Beethoven met Furtwängler hergebore is; wat die Negende gedirigeer het tydens die heropening in 1951 van Bayreuth", Sami Habra, CD Furtwängler, Beethoven's Choral Symphony, Tahra FURT 1101–1104, bl. 19.
  11. ↑ Kees A. Schouhamer Immink (2007). "Shannon, Beethoven, and the Compact Disc". IEEE Information Theory Newsletter: 42–46. Besoek op 12 Desember 2007.
  12. ↑ Sami Habra het gesê: "Die Lucerne 1954 konsert - Furtwängler se laaste uitvoering van die Negende - het dit vir die luisteraar moontlik gemaak om selfs 'n dieper insig te verkry in die groot dirigent se kuns, ... sonder twyfel het Furtwängler aangevoel dat sy einde naby was...", Sami Habra, CD Furtwängler, Beethoven's Choral Symphony, Tahra FURT 1101–1104, p. 19.
  13. ↑ This Brahms 1st turned out to be Furtwängler's best version [...] More than ever, the broad opening, with the hammering of Friedrich Weber on the timpani and the soaring strings of that magnificent ensemble, impress the listener. The special quality of the string section, miraculously dense and transparent at the same time, permeates the whole work. The four great fortissimi of the first movement have an irresistible "élan", the long lyrical phrases of the second movement enchant the listener with their intensity. The third movement is Furtwängler at his most feverish here, and full of serenity is reached only after the repeated trumpet calls [...] The 4th movement is played with unmistakable grandeur and solemnity, as indeed the whole work is. While keeping Brahms' personality in mind, Furtwängler nevertheless brings out Beethoven's influence on Brahms [...] No wonder the French critics bestowed upon this recording the "Diapason d'Or of the century"....", Sami Habra, CD Wilhelm Furtwängler, his legendary post-war recordings, Tahra, harmonia mundi distribution, FURT 1054/1057, p. 19.
  14. ↑ "Furtwängler's interpretations of Brahms go beyond the merely "composed" notation and realise the vision of the organic form that hovered before Brahms but can no longer be attained. Herein lies the explanation of the flawless formal architecture of his interpretations as well as the psychical compulsion of their musical performance that never becomes lost in detail but, to the contrary, always keeps the work as a whole in view. In this recording, notwithstanding his traditional interpretative style Furtwängler, unlike many a younger composer, lays more stress on the characteristics beyond the classical model symphony that herald the new trend: "Spiritual life" which Furtwängler traces and creates anew in each work - in this symphony, energetic and vigorous though it is, spiritual life is not concentrated on the dualism of the themes, the dramatic development and the intensity of the finale, but above all on the variety of tone-colours which are here formative energy that puts a constantly changing complexion on the scarcely modulated themes and motifs and becomes the favourite means of musical expression.", Sigurd Schimpf, EMI C 049-01 146.
  15. ↑ "Die interpretasie is op tipiese wyse manies van aard: baie vinnig, en baie stadig. Dit drentel op impulsiewe wyse rond, en beskik oor aangrypende oomblikke-maar ook sommige kwellende voorbeelde van onhandige en smaaklose ensemble-spel, veral in die scherzo en finale. Dit was veels te selde dat Furtwängler daarin kon slaag om sy groep bymekaar te hou ten einde hom die tyd te gun om sy klimakse optimaal te bereken. 'n Klassieke geval van oorywerigheid kom aan die einde van die eerste beweging voor, wat verskriklik gehaas klink. Die Adagio is egter manjifiek...", "Bruckner: Symphony No. 5/Furtwängler". classicstoday.com. Besoek op 10 November 2012.
  16. ↑ "Furtwängler was nog altyd Bruckner se grootse eksponent [...] Weereens is die tragiese element en grootsheid ongeëwenaard. Hierdie is 'n "verlate eiland" opname, gelukkig gerestoureer vir musiekliefhebbers van hierdie wêreld om hulle hele lewe lank te koester", Sami Habra, CD Furtwängler « revisited », FURT 1099, Tahra, 2005, bl.10.
  17. ↑ "Schumann se Vierde word lank reeds beskou as die opname van die eeu (saam met die HMV Tristan) [...] Voor die uitbundige laaste beweging begin, is daar die oorgangspassasie waarin Furtwängler die mees indrukwekkende crescendo wat ooit gehoor is opbou. Daar word deur Konservatoria onderwysers en dirigente na hierdie crescendo verwys as die hoogste perfeksie, ten spyte van die onhaalbaarheid daarvan. Beide Celibidache en Karajan het probeer om Furtwängler in hierdie deel na te maak, maar beide dirigente het uit stoom uit gehardloop in die middel van die crescendo. Hierdie Furtwängler uitvoering het steeds geen gelyke nie...", Sami Habra, CD Furtwängler « revisited », FURT 1099, Tahra, 2005, bl.11.
  18. ↑ "Volgens Friedland Wagner, was hierdie 1938 opvoering van die "Pathetique" deur Furtwängler so oorweldigend dat Toscanini die opname op 'n onvergeetlike dag by herhaling aan sy gaste gespeel het in sy woning by Riverdale, en met entoesiasme al die verdienstelike karakteristieke daarvan uitgewys het. [...] Ons kan met veiligheid sê dat niemand so diep soos Furtwängler in die afgronde van die tragiese inhoud en pessimistiese en onheilspellende aard van die "Pathetique" getuur het nie [...] Die laaste beweging sou waarskynlik 'n glimmer van hoop bevat het, was dit nie vir die noodlottige gebeure wat die wêreld in sy donkerste ure sou dompel of stort nie. Baie persone het al gekonstateer dat Furtwängler voorsien het wat later sou gebeur", Sami Habra, CD Furtwängler « revisited », FURT 1099, Tahra, 2005, p.9.
  19. ↑ "Produced in 1952, this recording, now reissued, has long been something of a landmark in recent history - rightly so, for its importance and its uniqueness are unquestionable [...] Wilhelm Furtwängler's architectural greatness is communicated so directly, so forcefully from the very first bar that one immediately forgets the small imperfections of the mono recording [...] The most striking thing is certainly the cogency of this interpretation. Nowhere are there hiatuses, breaks in the music's flow. Furtwängler, though far from being a perfectionist in individual detail, invariably seems to see the entire conception before him, so grippingly does he span the work's long arches, so magnificently does he weld together the various components. [...] His feeling for form is so compelling in its certainty that one does not stop to consider for a moment that it is not the only way of interpreting a particular phrase or sequence [...] The idea of Furtwängler seeking effect from a series of 'purple passages' is unthinkable ; and yet the great emotional crescendi, the great climaxes, have a dramatic power scarcely matched elsewhere", Gerhard Brunner, CD Tristan und Isolde, EMI CDS 7 47322 8, p. 20.(in Engels)

Eksterne skakels

[wysig | wysig bron]
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Wilhelm_Furtwängler&oldid=2449407"