Gaan na inhoud

Purana

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Purana-manuskripte uit die 15de tot die 18de eeu.

Die term Purana (Sanskrit: पुराण purāṇa; letterlik "antiek, oud")[1] verwys na ’n uitgebreide genre van Indiese letterkunde oor ’n groot reeks onderwerpe, veral mites, legendes en ander tradisionele verhale.[2] Dit is hoofsaaklik in Sanskrit geskryf, maar ook in streekstale.[3][4]

Verskeie van hierdie geskrifte is genoem na belangrike Hindoegode soos Vishnu, Shiva en Devi.[5][6] Die Purana-letterkundegenre word in beide Hindoeïsme en Djainisme aangetref.[3]

Die Puranas is ensiklopedies[1] en sluit uiteenlopende onderwerpe in soos die skeppingsleer, kosmologie, stamboeke van gode, godinne, konings, helde en halfgode, volksverhale, pelgrimstogte, tempels, medisyne, sterrekunde, grammatika, mineralogie, humor, liefdesverhale, teologie en filosofie.[2][4][5] Die inhoud is geensins eenvormig nie en daar is verskeie manuskripte van elke Purana wat onderling verskil.[3] Dit is anonieme tekste en waarskynlik die werk van baie skrywers oor die eeue heen; in teenstelling daarmee het die meeste Djaina-puranas ’n datum en die naam van ’n skrywer by.[3]

Daar is 18 Mahapuranas (Groot Puranas) en 18 Upapuranas (Klein Puranas),[7] met meer as 400 000 verse.[2] Die eerste weergawes van die onderskeie Puranas is waarskynlik tussen die 3de en 10de eeu saamgestel.[8] Die Puranas word beskou as smriti, werke waarvan aangeneem word dit berus op ’n goddelike openbaring maar is deur mense saamgestel en oorvertel.

Die Puranas was invloedryk in die Hindoekultuur en het groot jaarlikse nasionale en streeksfeeste geïnspireer.[9] Hul rol en waarde as sektariese godsdienstekste en historiese tekste is omstrede, want baie gode en godinne word geprys en dit is nie duidelik presies hoe sektaries hulle is nie, volgens Ludo Rocher.[10] Die godsdienspraktyke wat daarin vervat is, word beskou as Vaidika (in ooreenstemming met Vediese letterkunde).[11]

Die Bhagavatapurana word beskou as een van die gewildste tekste in die genre.[12][13]

Geskrifte

[wysig | wysig bron]

Mahapuranas

[wysig | wysig bron]

Die belangrikste van die baie tekste wat Puranas genoem word, is die Mahāpurāṇas, of Groot Puranas.[7] Daar is altesaam 18, wat dikwels in drie groepe van ses elk verdeel word. Elke groep word met 'n ander godheid verbind.

Vishnupuranas
No. Naam Getal verse Notas
1 Vishnupurana 23 000 Een van die mees bestudeerde Puranas. Bevat omstrede genealogiese besonderhede oor verskeie dinastieë.[14] Beter bewaar ná die 17de eeu, maar die moderner weergawes verskil baie van die ouer geskrifte van voor die 15de eeu; sommige weergawes bespreek Boeddhisme en Djainisme. Sommige hoofstukke is vermoedelik saamgestel in die Kashmir- en Punjab-streek van Suid-Asië. Dis ’n Vaishnavisme-geskrif met die klem op Vishnu.[15]
2 Bhagavatapurana 18 000 Die gewildste en bes bestudeerde van die Puranas.[12][16] Vertel van Vishnu se avatars, en van Vaishnavisme. Bevat omstrede genealogiese besonderhede oor verskeie dinastieë.[14] Verskeie inkonsekwente weergawes van dié teks en historiese manuskripte bestaan, in baie Indiese tale.[17] Invloedryk en uitgebrei tydens die Bhakti-beweging.[18]
3 Naradapurana 25 000 Ook die Naradiyapurana genoem. Bespreek die vier vedas en ses vedangas. Wy 18 hoofstukke aan ’n opsomming van die 17 ander Mahapuranas en die Naradapurana self (’n hoofstuk aan elk, van 92 tot 109). Lys groot riviere van Indië en pelgrimsplekke, en bevat ’n kort toergids vir elk. Dit sluit besprekings in oor verskeie filosofieë, soteriologie, planete, astronomie, mites en die eienskappe van belangrike gode soos Vishnu, Shiva, Devi, Krishna, Rama en Lakshmi.[19]
4 Garudapurana 19 000 ’n Ensiklopedie van uiteenlopende onderwerpe.[20] Hoofsaaklik oor Vishnu, maar loof alle gode. Beskryf hoe Vishnu, Shiva en Brahma saamwerk. Baie hoofstukke is ’n dialoog tussen Vishnu en Garuda. Beskryf kosmologie en verhoudings tussen gode. Bespreek etiek, wat is misdaad, goed versus kwaad, verskeie filosofieskole, die teorie van joga, die teorie van die "hemel en aarde" met "karma en hergeboorte".[21] Sluit in hoofstukke oor riviere, die geografie van Bharat (Indië) en ander nasies, soorte minerale en stene, verskeie siektes en hul simptome, medisynes, seksstimuleermiddels, voorbehoedmiddels, die Hindoekalender, astronomie, die maan, planete, astrologie, argitektuur, belangrike dele van ’n tempel, waardes soos meegevoel, welsyn en die gee van geskenke, ekonomie, die pligte van ’n koning, politiek, staatsamptenare en hul pligte, genres van letterkunde, grammatikareëls en ander onderwerpe.[21]
5 Padmapurana 55 000 ’n Groot versameling oor uiteenlopende onderwerpe. Die Noord-Indiese manuskripte verskil grootliks van die weergawes in die suide, en die verskeie hersiene weergawes in albei groepe in verskillende tale (bv. Devanagari en Bengaals) toon groot teenstrydighede.[22] Beskryf kosmologie, die wêreld en die aard van die lewe uit Vishnu se oogpunt. Bespreek feeste, talle legendes, die geografie van riviere en streke van Noordwes-Indië tot Bengale tot die koninkryk Tripura, groot sagas van Indië, verskeie avatars van Vishnu en sy samewerking met Shiva, asook die verhaal van Rama-Sita wat verskil van die epiese Hindoeverhaal Ramayana.[23] Nes die Skandapurana bevat dit groot besonderhede oor reis- en pelgrimsentrums in Indië.[23][24]
6 Varahapurana 24 000 Hoofsaaklik ’n handboek oor die aanbidding van Vishnu, met inligting oor Mathura en Nepal.[25] Fokus op die inkarnasie van Narayana, maar gebruik selde die term Krishna of Vasudeva.[25] Bevat baie illustrasies waarin Shiva en Durga voorkom.[26]
Brahmapuranas
No. Naam Getal verse Notas
1 Brahmapurana 10 000 Soms ook Adipurana genoem, want baie Mahapurana-lyste plaas dit eerste van 18.[27] Die teks het 245 hoofstukke, deel baie paragrawe met die Vishnu-, Vayu- en Markendeyapurana, en met die Mahabharata. Sluit in mitologie, teorieë oor oorlog, kunswerk in tempels en ander kultuuronderwerpe. Beskryf heilige plekke in Odisha, en verweef temas van Vishnu en Shiva, maar noem selde die god Brahma ondanks die titel.[27]
2 Brahmandapurana 12 000 Dit is een van die eerste Puranas en bevat omstrede genealogiese besonderhede van verskeie dinastieë.[14] Sluit in Lalita Sahasranamam, regskodes, regeringsstelsel, administrasie, diplomasie, handel en etiek. Ou manuskripte van die Purana is gevind in die Hindoeletterkunde van Bali, Indonesië.[28][20]
3 Brahmavaivartapurana 17 000 Bespreek Shiva, Parvati, Ganesha, Devis, Vishnu, Krishna en Radha. Hoofsaaklik mitologie en stories oor die liefde en verleiding deur die gode en godinne.[29] Noem geografie en riviere soos die Ganges.
4 Markandeyapurana 9 000 Beskryf die Vindhyagebergte en Wes-Indië. Moontlik saamgestel in die valleie van die Tapti- en Narmadarivier, in Maharashtra en Gujarat.[30] Genoem na die wyse man Markandeya, ’n student van Brahma. Bevat hoofstukke oor dharma en die epiese gedig Mahabharata.[31]
5 Bhavishyapurana 14 500 Die titel beteken "toekoms", maar die kamtige voorspellings in die teks is in die moderne tyd geskryf.[32][33] Ouer dele kom hoofsaaklik uit ander Puranas. Moderne geleerdes het al die egtheid van die Bhavishyapurana bevraagteken.[34][35] Daar is verskeie weergawes wat grootliks van mekaar verskil.
6 Vamanapurana 10 000 Beskryf Noord-Indië, veral die streek aan die voet van die Himalaja.
Shivapuranas
No. Naam Getal verse Notas
1 Vayupurana 24 000 Moontlik die oudste van al die Mahapuranas. Sommige Middeleeuse Indiese geskrifte noem dit die Vayaviyapurana. Loof Shiva en bespreek rituele, die gesinslewe en lewenstadiums van ’n mens. Die inhoud van die Vayupurana word ook aangetref in die Markandeyapurana. Beskryf Suid-Indië, veral die hedendaagse Telangana- en Andhra Pradesh-streek. Bevat omstrede genealogiese besonderhede oor verskeie dinastieë.[14]
2 Lingapurana 11 000 Bespreek lingas, die simbool van Shiva, en die oorsprong van die heelal. Dit bevat ook baie verhale oor lingas; een daarvan vertel hoe Agni Linga ’n dispuut tussen Vishnu en Brahma opgeklaar het.
3 Skandapurana 81 100 Bespreek die geboorte van Skanda (of Karthikeya), die seun van Shiva. Dit is die langste Purana, en ’n buitengewoon noukeurige pelgrimsgids. Dit bevat die geografiese ligging van pelgrimsentrums in Indië, met legendes, parabole, himnes en verhale wat daarmee verband hou.[36]
4 Agnipurana 15 400 Bevat ensiklopediese inligting. Sluit in geografie van Mithila (Bihar en naburige state), kultuurgeskiedenis, politiek, opvoedingstelsel, ikonografie, belastingsteorieë, weermagorganisasie, teorieë oor goeie redes vir oorlog, diplomasie, plaaslike wette, bouprojekte, waterverspreidingsmetodes, bome en plante, medisyna, argitektuur, grammatika, poësie, kos, rituele en talle ander onderwerpe.[37]
5 Matsyapurana 14 000 ’n Ensiklopedie van uiteenlopende onderwerpe.[20] Vertel die verhaal van Matsya, die eerste van 10 groot avatars van Vishnu. Waarskynlik in Wes-Indië saamgestel deur mense wat die geografiese besonderhede van die Narmadarivier geken het. Sluit legendes oor Brahma en Saraswati in.[38] Dit bevat ook omstrede genealogiese besonderhede oor verskeie dinastieë.[14]
6 Kurmapurana 17 000 Gaan oor Kurma, die tweede van 10 groot avatars van Vishnu.

Upapuranas

[wysig | wysig bron]
Die godin Durga lei die agt Matrikas in ’n geveg teen die demoon Raktabija. Uit die Markandeyapurana.

Die verskil tussen die Mahapuranas en Upapuranas is volgens Rajendra Hazra as volg: "’n Mahapurana is bekend, en dié wat minder bekend is, is ’n Upapurana."[39] Rocher sê die onderskeid is niehistories; dit kom selde in die Puranas voor en is waarskynlik "van onlangse oorsprong".[40]

Daar is 18 Upapuranas, maar die titels wat op dié lys hoort, word betwis. Hulle sluit in die Sanatkumara-, Narasimha-, Brihannaradiya-, Shivarahasya-, Durvasa-, Kapila-, Bhargava-, Kalika-, Samba-, Nandi-, Surya-, Parasara-, Vasishtha-, Devibhagavata- en Ganeshapurana. Net ’n paar van hulle is met ’n kritiese oog versorg.[41][42]

Beide die Ganesha- en Mudgalapurana is aan Ganesha gewy.[43][44] Die Devibhagavatapurana, oor die godin Durga, het (saam met die Devi Mahatmya van die Markandeyapurana) ’n basiese teks geword vir Devi-aanbidders.[45]

Inhoud

[wysig | wysig bron]

Verskeie Puranas, soos die Matysapurana,[46] noem "vyf eienskappe" of "vyf tekens" van ’n Purana:[2][2][47][48]

  1. Sarga: kosmogonie
  2. Pratisarga: kosmogonie en kosmologie[49]
  3. Vamśa: die genealogie van die gode, wysgeers en konings[50]
  4. Manvañtara: kosmiese siklusse,[51] die geskiedenis van die wêreld tydens die bewind van een patriarg
  5. Vamśānucaritam: legendes in die tyd van verskeie konings.

’n Paar Puranas, soos die gewilde Bhagavatapurana, voeg nog vyf eienskappe by:[52]

  2. Utaya: karma-skakels tussen die gode, wysgeers, konings en die verskillende lewende wesens
  3. Ishanukatha: verhale oor ’n god
  4. Nirodha: ’n einde
  5. Mukti: moksja, spirituele bevryding
  6. Ashraya: ’n toevlug

Hierdie vyf of tien afdelings sluit in onderwerpe soos biografieë, mites, geografie, medisyne, astronomie, Hindoetempels, pelgrimstogte, mondigwording, welsyn, etiek,[53] pligte, regte, dharma, goddelike ingryping in kosmiese en menslike sake, liefdesverhale,[54] feeste en filosofie.[2][4][5]

Die Puranas sluit skeppingslegendes soos Die Karring van die Oseaan in. Voorstellings van laasgenoemde word aangetref in die Angkor Wat-tempelkompleks van Kambodja en by die Bangkok-lughawe in Thailand (BO).

Die Puranas het mans en gode met mekaar verbind, in ’n godsdiens- én ’n algemene sin.[52] Die Puranas volg hier ’n sekere patroon. Dit begin met ’n inleiding: ’n Toekomstige volgeling word beskryf as onkundig oor die god, maar tog nuuskierig. Die volgeling kom meer oor die god te wete en dit begin die spirituele bewuswording. Daarna word beskryf hoe die god se genade die persoon begin oorreed en bekeer, die volgeling betoon dan verering, die god beloon hom daarvoor en uit dankbaarheid betoon die volgeling verdere verering.[52]

Mettertyd is hoofstukke en verse van een Purana opgeneem in die teks van ’n ander. Net so is inhoud uit Vediese geskrifte, smriti's en soetras oorgeneem, ouer verse is met nuwes vervang en so is manuskripte geskep met dieselfde naam, maar teenstrydige inhoud.[55] Die inhoud oor konings, wysgeers en ander mense is deels histories, deels hagiografies, en soms is dit selfs opgemaak.[55] Die baie teenstrydigheide en verkeerde feite het veral van die 12de eeu af voorgekom, en dit kan afgelei word uit kruisverwysings in die geskrifte; die Kurmapurana het byvoorbeeld volgens die Matsyapurana 18 000 verse, volgens die Agnipurana 8 000 en volgens die Naradiyapurana 17 000.[55]

Ondanks die teenstrydighede is daar ooreenkomste in die tekste van die hele korpus, maar dit is onmoontlik om vas te stel in watter mate die Puranas mekaar beïnvloed het. Die korpus moet dus liefs as ’n sinchroniese geheel gelees word.[56] ’n Voorbeeld van ’n mite wat algemeen voorkom, is die lingabhava – die "verskyning van die linga". Die verhaal gaan oor die drie hoofgode, Brahma, Vishnu en Shiva, wat byeenkom en debatteer. Ná verskillende weergawes van die daaropvolgende gebeure, word Shiva se glorie eindelik gevestig deur die verskyning van die linga. Dié mite kom in die Vayu-, Brahmanda-, Shiva-, Skanda- en ander Puranas voor.[57]

Die geskrifte is in Sanskrit sowel as streektale geskryf,[3][4] en feitlik geheel en al in koepletvorm.[1]

Die Puranas het baie reliëfs geïnspireer, soos dié een van Krishna en ’n groep gopi's (vroulike beeswagters) wat in die Bhagavatapurana beskryf word.[58]

Betekenis van die Puranas

[wysig | wysig bron]

Die inhoud van die Puranas is volgens Max Muller onafhanklik, het dikwels in die loop van die geskiedenis verander en hou min verband met geskrifte van die Vediese religie.[59] Sommige geleerdes meen daar is ’n verband, ten minste in spirituele temas en teologie. Die Puranas probeer die Vediese geskrifte aanvul en interpreteer.[59][60]

Ondanks die baie uiteenlopende manuskripte uit die antieke en Middeleeuse Indië wat bewaar gebly het, is daar ’n gebrek aan historiese data in hulle.[14] Nie die naam van die skrywer of die datum van hul samestelling is bekend nie, want hulle is van een geslag tot die volgende gekopieer. Hierdie gebrek het 19de-eeuse geleerdes in die versoeking gebring om die Puranas as ’n bron van chronologiese en historiese inligting oor Indië en Hindoeïsme te gebruik.[14] Dit is óf vinnig verwerp deur ander geleerdes óf dit het omstrede geword, want die Puranas sluit fabels en fiksie in en die inhoud oor die korpus heen is teenstrydig.[14]

Die Puranas is volgens Kees Bolle "groot, dikwels ensiklopediese werke" uit die antieke en Middeleeuse Indië.[61] Van hulle, soos die Agnipurana en Matsyapurana, dek alle soorte onderwerpe en behandel volgens Rocher alles van fiksie tot feite, van praktiese resepte tot abstrakte filosofie, van geografiese reisgidse tot grimeermiddels, van feeste tot astronomie.[4][62] Nes ensiklopedieë is die Puranas gereeld bygewerk en aangepas om aktueel te bly.[63]

Sommige van die 36 groot en klein Puranas is egter handboeke met ’n meer gespesifiseerde fokus. So behandel die Skandapurana, Padmapurana en Bhavishyapurana hoofsaaklik pelgrimsreise,[64] terwyl die Vayupurana en Brahmandapurana meer op geskiedenis, mitologie en legendes fokus.[65]

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Merriam-Webster's Encyclopedia of Literature (1995-uitg.), Artikel oor Puranas, ISBN 0-877790426, bl. 915
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 Greg Bailey (2001), Encyclopedia of Asian Philosophy (red. Oliver Leaman), Routledge, ISBN 978-0415172813, ble. 437-439
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 John Cort (1993), Purana Perennis: Reciprocity and Transformation in Hindu and Jaina Texts (Editor: Wendy Doniger), State University of New York Press, ISBN 978-0791413821, ble. 185-204
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Gregory Bailey (2003), The Study of Hinduism (red. Arvind Sharma), The University of South Carolina Press, ISBN 978-1570034497, bl. 139
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Ludo Rocher (1986), The Puranas, Otto Harrassowitz Verlag, ISBN 978-3447025225, pages 1-5, 12-21
  6. ↑ Nair, Shantha N. (2008). Echoes of Ancient Indian Wisdom: The Universal Hindu Vision and Its Edifice. Hindology Books. p. 266. ISBN 978-81-223-1020-7.
  7. ↑ 7,0 7,1 Cornelia Dimmitt (2015), Classical Hindu Mythology: A Reader in the Sanskrit Puranas, Temple University Press, ISBN 978-8120839724, page xii, 4
  8. ↑ Collins, Charles Dillard (1988). The Iconography and Ritual of Śiva at Elephanta. SUNY Press. p. 36. ISBN 978-0-88706-773-0.
  9. ↑ Ludo Rocher (1986), The Puranas, Otto Harrassowitz Verlag, ISBN 978-3447025225, ble, 12-13, 134-156, 203-210
  10. ↑ Ludo Rocher (1986), The Puranas, Otto Harrassowitz Verlag, ISBN 978-3447025225, ble. 21-24, 104-113, 115-126
  11. ↑ Dominic Goodall (1996), Hindu Scriptures, University of California Press, ISBN 978-0520207783, page xxxix
  12. ↑ 12,0 12,1 Thompson, Richard L. (2007). The Cosmology of the Bhagavata Purana 'Mysteries of the Sacred Universe. Motilal Banarsidass Publishers. p. 10. ISBN 978-81-208-1919-1.
  13. ↑ Dominic Goodall (1996), Hindu Scriptures, University of California Press, ISBN 978-0520207783, page xli
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 14,4 14,5 14,6 14,7 Ludo Rocher (1986), The Puranas, Otto Harrassowitz Verlag, ISBN 978-3447025225, ble. 115-121 met voetnote
  15. ↑ Lochtefeld, James G. (2002), The Illustrated Encyclopedia of Hinduism: N-Z, The Rosen Publishing Group, p. 760, ISBN 978-0-8239-3180-4, https://books.google.com/books?id=g6FsB3psOTIC&pg=PA760 
  16. ↑ Monier-Williams 1899, p. 752, column 3, under the entry Bhagavata.
  17. ↑ Ludo Rocher (1986), The Puranas, Otto Harrassowitz Verlag, ISBN 978-3447025225, ble. 139-149
  18. ↑ Hardy 2001
  19. ↑ Ludo Rocher (1986), The Puranas, Otto Harrassowitz Verlag, ISBN 978-3447025225, ble. 202-203
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 Ludo Rocher (1986), The Puranas, Otto Harrassowitz Verlag, ISBN 978-3447025225, bl. 78-79
  21. ↑ 21,0 21,1 MN Dutt, The Garuda Purana Calcutta (1908)
  22. ↑ Ludo Rocher (1986), The Puranas, Otto Harrassowitz Verlag, ISBN 978-3447025225, ble. 59-61
  23. ↑ 23,0 23,1 Ludo Rocher (1986), The Puranas, Otto Harrassowitz Verlag, ISBN 978-3447025225, ble. 209-215
  24. ↑ Klaus Klostermaier (2007), A Survey of Hinduism: 3de uitg., State University of New York Press, ISBN 978-0791470824, ble. 281-283 met voetnote op bl. 553
  25. ↑ 25,0 25,1 RC Hazra (1940), Studies in the Puranic Records on Hindu Rites and Customs, Motilal Banarsidass (1987-herdruk), ISBN 978-8120804227, ble. 96-97
  26. ↑ Wilson, Horace H. (1864), The Vishṅu Purāṅa: a system of Hindu mythology and tradition Volume 1 of 4, Trübner, p. LXXI, https://books.google.com/books?id=9Xo-AAAAcAAJ&pg=PR71 
  27. ↑ 27,0 27,1 Ludo Rocher (1986), The Puranas, Otto Harrassowitz Verlag, ISBN 978-3447025225, bl. 154-156
  28. ↑ H Hinzler (1993), Balinese palm-leaf manuscripts Geargiveer 1 Oktober 2015 op Wayback Machine, In: Bijdragen tot de Taal-, Landen Volkenkunde, Manuscripts of Indonesia 149 (1993), No 3, Leiden: BRILL, bl. 442
  29. ↑ Giorgio Bonazzoli (1977), Seduction Stories in the Brahmavaivarta Purana, Purana, Vol. XIX, No. 2, pages 321-341
  30. ↑ Ludo Rocher (1986), The Puranas, Otto Harrassowitz Verlag, ISBN 978-3447025225, ble. 70-71
  31. ↑ RC Hazra (1987), Studies in the Puranic Records on Hindu Rites and Customs, Motilal Banarsidass, ISBN 978-8120804227, pages 8-11
  32. ↑ Rocher 1986, pp. 151-154.
  33. ↑ K P Gietz 1992, p. 215 with note 1180.
  34. ↑ Rocher 1986, p. 153.
  35. ↑ K P Gietz 1992, p. 48-49 with note 246.
  36. ↑ Doniger 1993, pp. 59–83
  37. ↑ Ludo Rocher (1986), The Puranas, Otto Harrassowitz Verlag, ISBN 978-3447025225, ble. 134-137
  38. ↑ Catherine Ludvik (2007), Sarasvatī, Riverine Goddess of Knowledge, BRILL, ISBN 978-9004158146, ble. 139-141
  39. ↑ Ludo Rocher (1986), The Puranas, Otto Harrassowitz Verlag, ISBN 978-3447025225, bl. 63
  40. ↑ Ludo Rocher (1986), The Puranas, Otto Harrassowitz Verlag, ISBN 978-3447025225, bl. 68
  41. ↑ R.C. Hazra, Studies in the Upapuranas, vol. I, Calcutta, Sanskrit College, 1958. Studies in the Upapuranas, vol. II, Calcutta, Sanskrit College, 1979. Studies in Puranic Records on Hindu Rites and Customs, Delhi, Banarsidass, 1975. Ludo Rocher, The Puranas - A History of Indian Literature Vol. II, fasc. 3, Wiesbaden: Otto Harrassowitz, 1986.
  42. ↑ Verbal Narratives: Performance and Gender of the Padma Purana, by T.N. Sankaranarayana in Kaushal 2001, pp. 225–234
  43. ↑ Thapan 1997, p. 304
  44. ↑ Purana at Gurjari
  45. ↑ Mackenzie 1990
  46. ↑ Matsya Purana 53.65
  47. ↑ Rao 1993, pp. 85–100
  48. ↑ Johnson 2009, p. 248
  49. ↑ Jonathan Edelmann (2013), The Bhagavata Purana: Sacred Text and Living Tradition (reds.: Ravi Gupta en Kenneth Valpey), Columbia University Press, ISBN 978-0231149983, ble. 48-62
  50. ↑ Vayu Purana 1. 31-2.
  51. ↑ R.C. Hazra (1987), Studies in the Puranic Records on Hindu Rites and Customs, Motilal Banarsidass, ISBN 978-8120804227, ble. 4
  52. ↑ 52,0 52,1 52,2 Greg Bailey (2001), Encyclopedia of Asian Philosophy (red.: Oliver Leaman), Routledge, ISBN 978-0415172813, ble. 440-443
  53. ↑ Gopal Gupta (2013), The Bhagavata Purana: Sacred Text and Living Tradition (reds.: Ravi Gupta en Kenneth Valpey), Columbia University Press, ISBN 978-0231149983, ble. 63-75
  54. ↑ Graham Schweig (2013), The Bhagavata Purana: Sacred Text and Living Tradition (reds.: Ravi Gupta en Kenneth Valpey), Columbia University Press, ISBN 978-0231149983, ble. 117-132
  55. ↑ 55,0 55,1 55,2 R.C. Hazra (1987), Studies in the Puranic Records on Hindu Rites and Customs, Motilal Banarsidass, ISBN 978-8120804227, ble. 6-9 met voetnote
  56. ↑ Flood 1996, p. 359
  57. ↑ Yves Bonnefoy and Wendy Doniger (1993), Asian Mythologies, University of Chicago Press, ISBN 978-0226064567, ble. 38-39
  58. ↑ Edwin Bryant (2007), Krishna : A Sourcebook: A Sourcebook, Oxford University Press, ISBN 978-0195148923, ble. 111-119
  59. ↑ 59,0 59,1 Ludo Rocher (1986), The Puranas, Otto Harrassowitz Verlag, ISBN 978-3447025225, ble. 13-16
  60. ↑ Barbara Holdrege (1995), Veda and Torah: Transcending the Textuality of Scripture, State University of New York Press, ISBN 978-0791416402, ble. 95-97
  61. ↑ Kee Bolle (1963), Reflections on a Puranic Passage, History of Religions, Vol. 2, No. 2 (Winter, 1963), ble. 286-291
  62. ↑ Ludo Rocher (1986), The Puranas, Otto Harrassowitz Verlag, ISBN 978-3447025225, ble. 1-5, 12-21, 79-80, 96-98
  63. ↑ Ronald Inden (2000), Querying the Medieval : Texts and the History of Practices in South Asia, Oxford University Press, ISBN 978-0195124309, ble. 94-95
  64. ↑ Ariel Glucklich 2008, p. 146.
  65. ↑ Ludo Rocher (1986), The Puranas, Otto Harrassowitz Verlag, ISBN 978-3447025225, ble. 78-79

Nog bronne

[wysig | wysig bron]

Eksterne skakels

[wysig | wysig bron]
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Purana&oldid=2446611"