Camimizi cemaatsiz, gençsiz, derssiz bırakmayarak mamur edeceğiz, bir mektep, okul haline getireceğiz. Bundan sonraki imar işi, hocalarımıza, bize kalıyor. İnşallah ilim, irfan merkezi üniversitemizin içinde, üniversitemize layık bir şekilde bu camimizi istifadeye sunmak, bizim görevimiz. Dolayısıyla bugün çok bahtiyarız.[1]
Camiler sadece ibadet mekanı değildir. Cami sevgi mekanıdır, biz birbirimizi sevmeyi öğreniriz. Saflarımızı sık ve düzgün tutmayı camide öğreniriz. Kalplerimizi ve ruhlarımızı birleştirmeyi ve kaynaştırmayı öğreniriz. Cami bizim birlik mekanımız. Cami bizim bilgi mekanımız ve elbette cami aynı zamanda bizim ibadet mekanımız[2]
Camilerimizi sadece namaz kılınıp dağılınan ibadet mekanlarına dönüştürmek ona yapılacak en büyük saygısızlıktır. Camilerin süsü cemaatidir, özellikle de gençlerdir. Çocuklarımızın neşesiyle, gençlerimizin heyecanıyla, pirifanilerin tecrübesiyle, kadınlarımızın nezaket ve becerisiyle dolmayan bir cami mahzun ve öksüz kalmış demektir. Çocukların gelmediği, gençlerin uğramadığı, hanımların sahip çıkmadığı camiler ne kadar muhteşem olurlarsa olsun boynu bükük kalmaya mahkumdur. Geçmişte olduğu gibi bugün de cami merkezli bir hayatı özendirmemiz, teşvik etmemiz gerekiyor.[3]
Cami, İslâm’ın ruhunu, kişinin kulluk bilincini gerçekleştirdiği en iyi mekân olarak temsil eder. Cami, bütün Müslümanları birleştirir: Tevhid’in sosyolojik düzlemde etme kemiğe büründüğü yerdir.[4]
Vikipedi maddesi
Vikiveri öğesi