Cami mimarisi
Cami, toplamaktan toplayıcı anlamında, Müslümanların ibadet yeri, İslam mabedi demektir. Mescit Türkçede küçük mabetler için kullanılır ancak Arapçada geniş manada ibadet yerlerine mescit denir.
Muhammed'in ilk mescidi Kuba Mescidi'dir. Medine'de yapılan ilk mescit ise Mescid-i Nebevi'dir. Cami mimarisi ana şeklini Osmanlı İmparatorluğu'nda kazandı. Mimar Sinan elinde mükemmelliğe erişti. Külliye halinde medrese, türbe, hastane, aşhane, mektep, kütüphane, çarşı, hamam, çeşmesiyle büyük camiler yapıldı, ibadet temel alınarak sosyal, siyasi, iktisadi faaliyet merkezi oldu.
Türkiye Cumhuriyeti döneminde yapılan camiler de Osmanlı Mimarisi'ni örnek almıştır. Türk mimarisinin en çok ürettiği yapı camidir. Türkiye'de resmî olarak 78 bin cami bulunmaktadır.
Cami'nin başlıca kısımları
[değiştir | kaynağı değiştir]
- Subasman
- Dış avlu
- İç avlu
- Kapılar
- Şadırvan
- Merdiven
- Pencereler
- Mahfel
- Maksure
- Mükbire
- Son cemaat yeri
- Revak
- Minare
- (cinali)
- İstinare
- Şerefe
- Alem
- Türbe
- Döşeme
- Ayakkabılık
- Minber
- Mihrap
- Vaaz kürsüsü
- Sütunlar
- Ağaçlar
- Parmaklıklar
- Mermerler
- Çiniler
- Ahşap
- Kesme taşlar
Camiler çeşitli tipte olabilir. Ulucami, tekkubbeliler, monumental, çift fonksiyonlu, tek veya çok minareli, selatin, barok.
Ayrıca bakınız
[değiştir | kaynağı değiştir]Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- Tahsin Öz, İstanbul Camileri, 1 ve 2. ciltler, TTK, Ank.1997.
- Türkiye 1923-1973 Ansiklopedisi, Kaynak K. İst.1973, c.2.
- Hasan Aksoy, "Cami", Türk Dili ve Edebiyatı Ansiklopedisi içinde, dergâh Y. İst.1977, c.2.3