แมคดอนเนลล์ดักลาส ดีซี-9
| แมคดอนเนลล์ดักลาส ดีซี-9 | |
|---|---|
 ดีซี-9-41 ของนอร์ทเวสต์แอร์ไลน์ในปี 2007 | |
| ข้อมูลทั่วไป | |
| บทบาท | อากาศยานไอพ่นลำตัวแคบ |
| ชาติกำเนิด | สหรัฐ |
| บริษัทผู้ผลิต | ดักลาสแอร์คราฟท์คอมปะนี (ค.ศ. 1965–สิงหาคม ค.ศ. 1967) แมคดอนเนลล์ดักลาส (สิงหาคม ค.ศ. 1967–ค.ศ. 1982) |
| สถานะ | ในประจำการอย่างจำกัด |
| ผู้ใช้งานหลัก |
|
| จำนวนที่ผลิต | 976 ลำ |
| ประวัติ | |
| สร้างเมื่อ | ค.ศ. 1965–1982 |
| เริ่มใช้งาน | 8 ธันวาคม ค.ศ. 1965 กับเดลตาแอร์ไลน์ |
| เที่ยวบินแรก | 25 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1965 |
| สายการผลิต | แมคดอนเนลล์ดักลาส ซี-9 |
| พัฒนาเป็น | |
แมคดอนเนลล์ดักลาส ดีซี-9 (อังกฤษ: McDonnell Douglas DC-9) เป็นอากาศยานไอพ่นลำตัวแคบ ที่ออกแบบโดยดักลาสแอร์คราฟท์คอมปะนี เดิมผลิตและดำเนินการในชื่อ ดักลาส ดีซี-9 ก่อนที่เปลี่ยนมาใช้ชื่อปัจจุบันเมื่อเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1967 ที่ดักลาสได้ผนวกกิจการเข้ากับแมคดอนเนลล์แอร์คราฟท์เพื่อก่อตั้งแมคดอนเนลล์ดักลาส ภายหลังการเปิดตัวอากาศยานดีซี-8 ในปี 1959 ดักลาสสนใจที่จะผลิตอากาศยานที่เหมาะกับเส้นทางระยะสั้น โดยได้เริ่มมีการศึกษาการออกแบบในช่วงต้นปี 1958 และได้รับการอนุมัติโครงการพัฒนาอากาศยานไอพ่นขนาดเล็กรุ่นใหม่ภายใต้ชื่อ ดีซี-9 เมื่อวันที่ 8 เมษายน ค.ศ.1963 ดีซ๊-9-10 รุ่นแรกทำการบินครั้งแรกในวันที่ 25 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1965 และได้รับการรับรองในวันที่ 23 พฤศจิกายน และเริ่มเข้าประจำการกับเดลตาแอร์ไลน์ในวันที่ 8 ธันวาคม
ดีซี-9 ขับเคลื่อนด้วยเครื่องยนต์เทอร์โบแฟนแบบบายพาสต่ำแพรตต์แอนด์วิตนีย์ เจที8ดีจำนวนสองเครื่องที่ติดตั้งไว้บริเวณท้ายลำใต้แพนหางในรูปแบบ ที-เทล เพื่อให้มีอากาศพลศาสตร์ของปีกที่ดีขึ้น อากาศยานมีห้องนักบินสำหรับสองคนและบันไดอากาศในตัวเพื่อให้เหมาะกับการดำเนินงานในท่าอากาศยานขนาดเล็ก อากาศยานซีรีส์ 10 มีความยาว 104 ฟุต (32 ม.) สำหรับที่นั่งชั้นประหยัดโดยทั่วไป 90 ที่นั่ง อากาศยานซีรีส์ 30 ซึ่งยาวขึ้น 15 ฟุต (4.5 ม.) สำหรับที่นั่งชั้นประหยัด 115 ที่นั่ง มีปีกที่ใหญ่กว่าและเครื่องยนต์ที่ทรงพลังกว่าสำหรับน้ำหนักขึ้นบินสูงสุดที่สูงขึ้น อากาศยานทำการบินครั้งแรกในเดือนสิงหาคม 1966 และเริ่มให้บริการในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1967 อากาศยานซีรีส์ 20 มีลำตัวเครื่องบินซีรีส์ 10 แต่ใช้เครื่องยนต์ที่ทรงพลังกว่า และปีกที่ได้รับการปรับปรุงใหม่ของซีรีส์ 30 อากาศยานนี้บินครั้งแรกในเดือนกันยายน ค.ศ. 1968 และเริ่มให้บริการในเดือนมกราคม ค.ศ. 1969 อากาศยานซีรีส์ 40 ได้รับการต่อความยาวอีก 6 ฟุต (2 ม.) สำหรับความจุผู้โดยสาร 125 คน และเครื่องบินซีรีส์ ดีซี-9-50 รุ่นสุดท้ายที่ทำการบินครั้งแรกในปี 1974 จะต่อความยาวอีก 8 ฟุต (2.5 ม.) สำหรับผู้โดยสาร 135 คน เมื่อการส่งมอบสิ้นสุดลงในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1982 ได้มีการผลิตอากาศยานตระกูลดีซี-9 จำนวน 976 ลำ โดยดีซี-9 จะแข่งขันโดยตรงกับ บีเอซี 1-11 ฟอกเกอร์ เอฟ-28 ซูว์ดาวียาซียงการาแวล และโบอิง 737 ออริจินัล
ผู้ให้บริการ
[แก้]ณ เดือนตุลาคม ค.ศ. 2024 มีอากาศยานตระกูลแมคดอนเนลล์ดักลาส ดีซี-9ให้บริการเชิงพาณิชย์ทั้งหมด 29 ลำกับผู้ให้บริการ 7 ราย[1] โดยผู้ให้บริการรายใหญ่ที่สุดสามราย ได้แก่ อาเอโรนาเบสเตเอเซเม (19), อเมริสตาร์ (4), และแอฟริกันเอกซ์เพรสแอร์เวย์ (2)
อุบัติเหตุและอุบัติการณ์สำคัญ
[แก้]ณ เดือนตุลาคม ค.ศ. 2024 อากาศยานตระกูลแมคดอนเนลล์ดักลาส ดีซี-9 ได้ประสบอุบัติเหตุทางการบิน 276 ครั้ง รวมเหตุที่ตัวเครื่องไม่สามารถกลับมาให้บริการหรือซ่อมแซมได้ 156 ครั้ง และมีผู้เสียชีวิตรวมทั้งหมด 3,697 คนในทุกรุ่น[2][3]
ข้อมูลจำเพาะ
[แก้]
| รุ่น | -15 | -21 | -32 | -41 | -51 |
|---|---|---|---|---|---|
| นักบิน[6]: 66 | สองคน | ||||
| ความจุผู้โดยสารในหนึ่งชั้นโดยสาร: 15–18 | 90Y@31-32" | 115Y@31-33" | 125@31-34" | 135@32-33" | |
| ความจุผู้โดยสารสูงสุด[6]: 80 | 109 | 127 | 128 | 139 | |
| ความจุสินค้า: 4 | 600 ฟุต³ / 17.0m³[a] | 895 ฟุต³ / 25.3 ม.³[b] | 1,019 ฟุต³ / 28.9 ม.³ | 1,174 ฟุต³ / 33.2 ม.³ | |
| ความยาว: 5–9 | 104 ฟุต 4.8 นิ้ว / 31.82 ม. | 119 ฟุต 3.6 นิ้ว / 36.36 ม. | 125 ฟุต 7.2 นิ้ว / 38.28 ม. | 133 ฟุต 7 นิ้ว / 40.72 ม. | |
| ความยาวปีก: 10–14 | 89 ฟุต 4.8 นิ้ว / 27.25 ม. | 93 ฟุต 3.6 นิ้ว / 28.44 ม. | 93 ฟุต 4.2 นิ้ว / 28.45 ม. | ||
| ความสูง: 10–14 | 27 ฟุต 7 นิ้ว / 8.4 ม. | 27 ฟุต 9 นิ้ว / 8.5 ม. | 28 ฟุต 5 นิ้ว / 8.7 ม. | 28 ฟุต 9 นิ้ว / 8.8 ม. | |
| ความกว้าง | ลำตัวเครื่อง: 131.6 นิ้ว / 334.3 ซม.: 23 ภายในห้องโดยสาร:122.4 นิ้ว / 311 ซม.: 24 | ||||
| น้ำหนักขึ้นบินสูงสุด: 4 | 90,700 ปอนด์ / 41,141 กก. | 98,000 ปอนด์ / 45,359 kgกก. | 108,000 ปอนด์ / 48,988 กก. | 114,000 ปอนด์ / 51,710 กก. | 121,000 ปอนด์ / 54,885 กก. |
| น้ำหนักเครื่องเปล่า: 4 | 49,162 ปอนด์ / 22,300 กก.[a] | 52,644 ปอนด์ / 23,879 กก. | 56,855 ปอนด์ / 25,789 กก.[b] | 61,335 ปอนด์ / 27,821 กก. | 64,675 ปอนด์ / 29,336 กก. |
| ความจุเชื้อเพลิง: 4 | 24,743 ปอนด์ / 11,223 กก. | 24,649 ปอนด์ / 11,181 กก. | |||
| เครื่องยนต์ (2×)[6] | เจที8ดี-1/5/7/9/11/15/17 | เจที8ดี-9/11 | เจที8ดี-1/5/7/9/11/15/17 | เจที8ดี-9/11/15/17 | เจที8ดี-15/17 |
| แรงผลักดัน (2×)[6] | -1/7: 14,000 pound-force (62 กิโลนิวตัน), -5/-9: 12,250 pound-force (54.5 กิโลนิวตัน), -11: 15,000 pound-force (67 กิโลนิวตัน), -15: 15,500 pound-force (69 กิโลนิวตัน), -17: 16,000 pound-force (71 กิโลนิวตัน) | ||||
| เพดานบิน[6]: 67 | 35,000 ฟุต (11,000 เมตร) | ||||
| ความเร็วขณะบิน[6] | มัค 0.84 (556 นอต; 1,029 กิโลเมตรต่อชั่วโมง; 639 ไมล์ต่อชั่วโมง) | ||||
| พิสัยการบิน: 36–45 | 1,300 ไมล์ทะเล (2,400 กิโลเมตร; 1,500 ไมล์) | 1,500 ไมล์ทะเล (2,800 กิโลเมตร; 1,700 ไมล์) | 1,500 ไมล์ทะเล (2,800 กิโลเมตร; 1,700 ไมล์) | 1,200 ไมล์ทะเล (2,200 กิโลเมตร; 1,400 ไมล์) | 1,300 ไมล์ทะเล (2,400 กิโลเมตร; 1,500 ไมล์) |
เครื่องบินที่ใกล้เคียงกัน
[แก้]รุ่นที่ใกล้เคียงกัน
[แก้]เครื่องบินที่ใกล้เคียงกัน
[แก้]- บีเอซี 1-11
- โบอิง 737
- โคแม็ก เออาร์เจ21
- ดาสโซ แมร์กูร์
- ฟอกเกอร์ เอฟ-28
- ฮอว์กเกอร์ ซิดเดอเลย์ ไทรเดนท์
- ซูว์ดาวียาซียงการาแวล
- ตูโปเลฟ ตู-134
อ้างอิง
[แก้]แหล่งอ้างอิง
[แก้]- ↑ "McDonnell Douglas DC-9 Operators". www.planespotters.net. สืบค้นเมื่อ 13 October 2024.
{{cite web}}: CS1 maint: url-status (ลิงก์) - ↑ Accident summary hull-losses Douglas DC-9, Aviation Safety Network. Retrieved 19 July 2022.
- ↑ fatality statistics Douglas DC-9. Aviation Safety Network. Retrieved 19 July 2022.
- ↑ "DC-9 airplane characteristics for airport planning" (PDF). Douglas aircraft company. June 1984.
- ↑ อภิวัตน์ โควินทรานนท์,อากาศยาน1979ฉบับเครื่องบิน,เอวิเอชั่น ออบเซิร์ฟเวอร์,กรุงเทพ,2522
- ↑ 6.0 6.1 6.2 6.3 6.4 6.5 "Type Certificate Data Sheet no. A6WE" (PDF). Federal Aviation Administration. March 25, 2014. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ December 28, 2016. สืบค้นเมื่อ October 27, 2014.
บรรณานุกรม
[แก้]- Anderton, David A. (1976). Progress in Aircraft Design Since 1903. National Aeronautics and Space Administration, Langley Research Center.
- Becher, Thomas (2002). Douglas Twinjets, DC-9, MD-80, MD-90 and Boeing 717. Ramsbury, Marlborough, UK: The Crowood Press. ISBN 978-1-8612-6446-6.
- Eden, Paul E. (2016). The World's Most Powerful Civilian Aircraft. Rosen Publishing. ISBN 978-1-4994-6589-1.
- Norris, Guy; Wagner, Mark (1999). Douglas Jetliners. Zenith Imprint. ISBN 978-1-61060-716-2.
- Roberson, Patricia Q. (1997). Aerospace Science: Frontiers of Aviation History. Air Force Reserve Officer Training Corps.
- "Super 80 For the Eighties". Air International. Vol. 18 no. 6. June 1980. pp. 267–272, 292–296. ISSN 0306-5634.
- Sadraey, Mohammad H. (2012). Aircraft Design: A Systems Engineering Approach. Wiley. ISBN 978-1-119-95340-1.
- Taylor, John W. R. (1966). Jane's All The World's Aircraft 1966–67. London, UK: Sampson Low, Marston & Company.
- Taylor, John W. R. (1976). Jane's All The World's Aircraft 1976–77. London, UK: Jane's Yearbooks. ISBN 0-354-00538-3.
- Vasigh, Bijan; Taleghani, Reza; Jenkins, Darryl (2012). Aircraft Finance: Strategies for Managing Capital Costs in a Turbulent Industry. J. Ross Publishing. ISBN 978-1-60427-071-6.
แหล่งข้อมูลอื่น
[แก้]
- Boeing: Historical Snapshot: DC-9/C-9 Transport
- "DC-9 history page on Boeing.com". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ มีนาคม 4, 2013. สืบค้นเมื่อ มีนาคม 22, 2007.
- McDonnell Douglas commercial history page for DC-9 series
- DC-9-10/20/30 on Airliners.net and DC-9-40/50 on Airliners.net
- DC-9 History on AviationHistoryOnline.com
 | บทความเทคโนโลยี หรือ สิ่งประดิษฐ์นี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |