ยุคนาระ
| บทความนี้เป็นส่วนหนึ่งของ |
| ประวัติศาสตร์ญี่ปุ่น |
|---|
 |
 | บทความนี้ไม่มีการอ้างอิงจากแหล่งที่มาใด |
ยุคนาระ (ญี่ปุ่น: 奈良時代; โรมาจิ: Nara-jidai; ทับศัพท์: นาระจิได) (ค.ศ. 710 – 794) เมื่อปี ค.ศ. 710 ขณะที่บ้านเมืองเจริญรุ่งเรืองด้วยหลักกฎหมายและจริยธรรมก็ได้ย้ายเมืองหลวงมาที่เฮโจเกียวหรือเมืองนาระและบริเวณใกล้เคียงในปัจจุบัน แต่ในเวลาต่อมาก็เริ่มเกิดความวุ่นวายเมื่อระบบโคจิโกมิง (公地公民制 Kōchi-kōmin-sei: ระบบที่รัฐบาลกลางครอบครองที่ดินทั้งหมดและปันส่วนให้กับขุนนางและชาวนา โดยที่ชาวนาต้องเสียภาษีที่ดิน) เสื่อมลงเนื่องจากมีที่ดินที่ได้รับยกเว้นภาษี อยู่เป็นจำนวนมาก รวมถึงความยากจนไร้ที่อยู่อาศัยของชาวนา ในสมัยนี้ศาสนาพุทธได้รับการทำนุบำรุงอย่างดี ทำให้วัฒนธรรมหรือศิลปะทางพุทธศาสนาเจริญรุ่งเรืองมาก เริ่มจากวัฒนธรรมอาซูกะ ซึ่งเป็นวัฒนธรรมทางพุทธศาสนาอันดับแรกของญี่ปุ่นในต้นคริสต์ศตวรรษที่ 7 หรือวัฒนธรรมฮากูโฮ ในครึ่งหลังของคริสต์ศตวรรษที่ 7 ที่แสดงให้เห็นความทุกข์ยากของมนุษย์ จนถึงวัฒนธรรมเท็มเปียว ในกลางคริสต์ศตวรรษที่ 8 ที่แสดงถึงความรู้สึกของมนุษย์ที่สมบูรณ์ตามที่เป็นจริง ซึ่งรับอิทธิพลทางวัฒนธรรมในยุคที่รุ่งเรืองที่สุดของราชวงศ์ถัง มังโยชู (万葉集 Man’youshuu) คือ งานชิ้นเอกแห่งยุค ซึ่งเป็นการรวบรวมบทกวีของคนทุกระดับชั้นตั้งแต่สามัญชนจนถึงจักรพรรดิไว้ประมาณ 4,500 บท โดยใช้เวลารวบรวมจนถึงกลางคริสต์ศตวรรษที่ 8 รวมเป็นเวลาถึง 400 ปี ใน มังโยชู ได้รับบรรยายความรู้สึกของการใช้ชีวิตอย่างสมถะของคนญี่ปุ่นในสมัยโบราณได้อย่างตรงไปตรงมา และยังคงเป็นที่ประทับใจของคนญี่ปุ่นจำนวนมากในปัจจุบันนี้ นอกจากนี้ ยังมี โคจิกิ (古事記 Kojiki) ซึ่งเป็นบันทึกประวัติศาสตร์ฉบับเก่าแก่ที่สุดเท่าที่มีอยู่ (ค.ศ. 712) นิฮนโชกิ (日本書紀 Nihonshoki) ซึ่งเป็นบันทึกเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ตามลำดับเวลาฉบับเก่าแก่ที่สุด (ค.ศ. 720) และหนังสือรวมบทกวี ไคฟูโซ (懐風藻 kaifuusou) ฉบับเก่าแก่ที่สุด (ค.ศ. 751) ซึ่งเป็นครั้งแรกของการรวมนเวลาต่อมาก็เริ่มเกิดความวุ่นวายเมือชาวนายากจนลง คนไร้ที่อยู่อาศัยมีมากขึ้น และจากการที่มีโชเอน ซึ่งเป็นที่ดินที่ได้รับการยกเว้นภาษีเป็นจำนวนมาก จึงทำให้ระบบโคจิโกมิง (ระบบที่รัฐบาลกลางเป็นผู้ครอบครองที่ดินทั้งหมด และบันส่วนให้ขุนนางกับชาวนา โดยที่ชาวนาต้องเสียภาษีที่ดิน) เสื่อมลง
- ค.ศ. 712 บันทึก โคจิกิ ซึ่งเป็นบันทึกประวัติศาสตร์ที่เป็นทางการชิ้นแรกของญี่ปุ่น
- ค.ศ. 720 บันทึก นิฮนโชกิ เป็นบันทึกเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ตามลำดับเวลาฉบับเก่าแก่ที่สุด
- ค.ศ. 751 หนังสือรวมบทกวี ไคฟูโซ ฉบับเก่าแก่ที่สุด เป็นผลงานรวมบทกวีจีนโดยนักกวีญี่ปุ่นเป็นครั้งแรก
- ค.ศ. 752 จัดพิธีฉลององค์พระพุทธรูปไดบุทสึของวัดโทไดจิ ที่ได้สร้างเสร็จสิ้นลง
- ค.ศ. 754 พระจีนชื่อ กันจิน นำศาสนาพุทธนิกายลี่จง (นิกายวินัย) มาเผยแพร่ในญี่ปุ่น ในสมัยนี้ศาสนาพุทธได้รับการทำนุบำรุงเป็นอย่างดี จึงทำให้วัฒนธรรมทางพุทธศาสนาโดยเฉพาะอย่างยิ่งทางด้านศิลปะเจริญรุ่งเรืองมาก เริ่มจากวัฒนธรรมอาซูกะ ซึ่งเป็นวัฒนธรรมทางพุทธศาสนาอันดับแรกสุดของญี่ปุ่นในต้นคริสต์ศตวรรษที่ 7 หรือวัฒนธรรมฮากูโฮ ในครึ่งหลังของคริสต์ศตวรรษที่ 7 ที่แสดงให้เห็นถึงความสดใสแปลกใหม่ของมนุษย์ จนถึงวัฒนธรรมเท็มเปียว ในกลางคริสต์ศตวรรษที่ 8 ที่แสดงถึงความรู้สึกอันเต็มเปี่ยมของมนุษย์แบบสมจริงซึ่งได้รับอิทธิพลของวัฒนธรรมจีนในยุคที่รุ่งเรืองที่สุดของราชวงศ์ถัง
- ค.ศ. 759 มังโยชู เป็นงานชิ้นเอกแห่งยุคซึ่งได้รวบรวมบทกวีของคนทุกระดับชั้นตั้งแต่สามัญชนจนถึงจักรพรรดิไว้ประมาณ 4,500 บท ใช้เวลารวบรวมจนถึงกลางคริสต์ศตวรรษที่ 8 รวมเป็นเวลาถึง 400 ปี ใน มังโยชู ได้บรรยายความรู้สึกของการใช้ชีวิตอย่างสมถะของคนญี่ปุ่นในสมัยโบราณได้อย่างตรงไปตรงมา และยังคงเป็นที่ประทับใจของคนญี่ปุ่นจำนวนมากในปัจจุบัน