ادب

ادب زندگی دے اظہار دا ناں ھے ۔ ایہ او راہ ھے جیندے اُتے پندھ کریندے انسان کوں زندگی دے اُنھاں گُٖجھے رازاں دی سُدھ بُٖدھ پوندی ھے جنھاں توں او بے خبر ہوندے۔ادب ہر دَور وچ اَمن دا پیغام عام کریندا رہ ڳئے۔جیندی وجہ توں ایہ دُنیا وچ اَمن دا استعارہ ھے۔اڄ وی دُنیا وچ جتنا ادب تخلیق تھیندا پئے سارا انسان دی فلاح تے بقا دا امین ھے۔سرائیکی دھرتی دے پُراَمن لوک وی صدیاں پُراݨا ادبی ورثہ سینے سانبھ اپݨا ارتقائی پندھ طے کریندن پِن۔ایں وَسوں وچ ادبی وَݨ دی چھاں تلے ساہ گھِنݨ والے شاعر ادیباں دا شمار ہمیشہ پُراَمن لوکاں وچ تھیندا رہ ڳئے۔ ایہ لوک اپݨی دھرتی اتے دیس دے او امانت دار ہِن جنھاں اپݨی قوم دی بے لوث خدمت کریندیں ہوئیں اپݨی قومی شناخت کوں منوائے۔ پر اجٖوکے دَور اچ اِنھاں حق پرستاں داکوجھا حال ݙیکھ کراہیں اساں مونجھے تھی ڳئے ہئیں۔سرائیکی دھرتی دی صدیاں پُراݨی ادبی ڳوجھی دے امانت داریں دے سینے وچ بغض ، کینہ ، حسد تے لالچ جہیں بیماری خبر نئیں کیویں رچ وَس ڳئی ھے۔ایہ تاں اپݨے ایں قومی پندھ کوں حیاتی دا قرض جٖاݨݨ والے لوک ہن۔ اِنھاں تاں اپݨی آوݨ والی نسل کوں شعور دے سوجھلے ݙتن ، اتے ݙیوݨے ہِن۔ اللہ جٖاݨے اِنھاں سوجھلے دے سفیراں دے اندر لاعلاج روڳ کیویں پلݨ پئے ڳن۔ میݙے خیال اچ ادبی مُہاندریاں کوں ذاتی رنجشاں اتے بے بُنیاد نفرتاں ختم کر تے ہک ٻئے نال جُڑݨ دی ضرورت ھے۔اینویں ایں دھرتی دے سچے ادیباں دا خیال وی اساں ساریاں دی ذمہ داری ھے۔ اساݙے دیس دے حکمراناں کوں وی باقی قوماں دے ادیباں وانگوں سرائیکی ادیباں داحق وی ݙیوݨا چاہیدا ھے۔ ایندے علاوہ سرائیکی دھرتی دے صاحبِ ثروت لوکاں دا حق وی بݨدے جو او سرائیکی ادبی پندھ کوں اڳونہاں کرݨ سانگے سرائیکی ادیباں دے ٻانہہ ٻیل بݨن۔ جیکر اساں اپݨے ادب تے ادیباں دی معاشی سرپرستی نہ کیتی اتے اُنھاں کوں مسائل دی کالی رات اچ کلہا چھوڑ ݙتا تاں اساݙی اُمید دا سجھ ہک ݙینھ صلیب چڑھ ویسی۔