Ujedinjeno Baltičko Vojvodstvo
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ujedinjeno Baltičko Vojvodstvo (njemački: Vereinigtes Baltisches Herzogtum; latvijski: Apvienotā Baltijas hercogiste; estonski: Ühendatud Balti Hertsogiriik) je bila kratkotrajna država koja je na samom kraju prvog svjetskog rata postojala na području današnje Latvije i Estonije kao klijent Njemačkog Carstva. Prije rata su ta područja pripadala Kurlandskoj, Livonskoj i Autonomnoj estonskoj guberniji Ruskog Carstva, a tokom ratnih operacija i kaosa nastalog ruskom revolucijom su ih do februara 1918. okupirale njemačke trupe. Na njima su njemačke okupacijske vlasti počele formirati lokalne organe vlasti, oslanjajući se prije svega na lokalnu zemljoposjedničku elitu (junkere) koje su činili Baltički Nijemci. 3. marta 1918. godine se Sovjetska Rusija Brest-Litovskim mirom odrekla Kurlandske gubernije, a 27. augusta 1918. je priznala njemačku vlast nad ostatkom okupiranih područja. 8. marta 1918. je na području bivše Kurlandske gubernije proglašeno Vojvodstvo Kurlandija i Semigalija čiji je suveren postao njemački car Wilhelm II. 12. aprila 1918. su zemaljske skupštine u Livoniji i Estoniji proglasile tzv. Baltičku državu (njemački: Baltische Staat). Ta dva entiteta su 22. septembra ujedinile u Ujedinjeno Baltičko Vojvodstvo. Nova država se trebala sastojati od sedam kantona (četiri u Latviji, tri u Estoniji), a njen monarh je trebao biti vojvoda Alfred Friedrich od Mecklenburga. U njegovo ime je 5. novembra vlast preuzeo Regentski savjet. Međutim, samo šest dana kasnije je Njemačka potpisala primirje sa silama Antante i njene trupe su se počele povlačiti sa okupiranih područja na Istoku. Ostavši bez njihove podrške, Regentski je savjet prestao djelovati 28. novembra 1918. Lokalna milicija, poznata kao Baltički Landwehr, se, međutim, uz podršku ruskih belogardejaca još nekoliko mjeseci vodila borbe protiv trupa novoproglašene Latvije i Estonije, prije nego što je pod pritiskom Britanaca prisiljena predati oružje.
