Mambo
Reč mambo potiče iz dijalekta ñañigo kojim se govori na Kubi. Ta reč verovatno nema nekog pravog značenja, već se pojavljuje u frazi (šp. „abrecuto y guiri mambo“) što znači „otvori oči i slušaj“. U jeziku bantu, koji potiče iz zapadne Afrike, mambo znači „razgovor sa bogovima“, a na Haitiju reč mambo označava vudu sveštenika, koji je obavljao funkciju savetnika, iscelitelja, egzorcista, proroka, duhovnog savetnika i organizatora društvenih događanja.
Fuzija svinga i kubanske muzike, odnosno kubanske muzike i američkog džeza, stvorila je taj fascinantni ritam mamba, a kasnije se razvio i senzualni ples. Mambo je predstavio Perez Prado 1943. godine u noćnom klubu „La Tropikana“ u Havani, međutim počeci mamba često se pripisuju Kubancima Arseniu Rodrigezu i Orestesu Lopezu. Od tada druge vođe orkestara poput Tita Rodrigeza, Pupia Kampoa, Tita Puentea, Mačita i Xaviera Cugata razvili su svoje stilove i širili su tzv. mambo ludilo.
Mambo se izvorno svira slično kao rumba, a može se opisati kao rif ili kao rumba sa pauzom. Kubanski muzičari će bez vežbanja napraviti pauzu na bilo kom bitu u taktu. Mambo je poznat kao ritam koji može biti spor ili brz. Obično saksofon određuje ritmički uzorak, a limena sekcija nosi melodiju.
Prvi put u Sjedinjenim Američkim Državama mambo se pojavio u njujorškom okupljalištu plesača iz Harlema „Park Plaza Balrum“. Godine 1947. mambo se počeo izvoditi u „Paladiumu“, „Kina Dolu“, „Havana Madridu“ i „Birdlandu“.
Neke od najpopularnijih mambo pesama su (engl. „Mambo Italiano“), (engl. „Papa Loves Mambo“), (engl. „Mambo #5″), (engl. „I Saw Mommy Do The Mambo“) i (engl. „They Were Doin` The Mambo“).
Većina ljudi misli da je mambo vrlo brz ples, naprotiv u svojoj osnovi on je spor i precizan ples u kojem se plesači ne kreću puno. Sve se temelji na radu nogu i bokova. Kreće se na drugi bit. Mambo je ulični ples u kojem žena i muškarac odmeravaju kontrolu i snagu, tj. izazivaju se. Žena je vrlo snažna i mora biti dominantna kao i muškarac. Muškarac pokušava da zadrži kontrolu i impresionira ženu telesnom sposobnošću i brzinom. Zbog pomalo divljih akrobacija izvorni ples morao je biti prigušen odnosno morao se prilagoditi masovnoj publici koja se sa mambom upoznavala u plesnim studijima, hotelima i noćnim klubovima u Njujorku i Majamiju.
Mambo ludilo nije trajalo dugo i danas ga plešu uglavnom napredniji plesači. Učitelji plesa složili su se u tome da je mambo jedan od najtežih plesova. Mambo je puno doprinio razvoju plesa ča ča ča.
Mambo je popularan, i to ponajpre zahvaljujući filmovima koji su uključivali ples, ali i učiteljima plesa poput Edija Toresa. Tores je karijeru gradio kao plesač, instruktor i koreograf. Postao je poznat pod nadimkom (engl. „Mambo King of Latin Dance“). Tores je bio odlučan u tome da plesače upozna sa onim stilom mamba za koji on misli da je autentičan i koji se danas pleše u noćnim klubovima. U devedesetim godinama 20. veka taj stil postao je poznat kao salsa. „Ovo je izvrsno vreme za latino-američke plesove“, rekao je Tores. „Mambo je sada in, kao što je bio pedesetih godina 20. veka. To je ples u kojem ima puno uticaja drugih plesova, i to od afričkih i kubanskih plesova preko džeza, hip-hopa, pa čak i baleta. Nikada vam neće ponestati koraka“.
Danas je to jedan od tzv. stilova salse. Kod nas je bio popularan u plesnim školama devedesetih godina kao posledica filmova „Prljavi ples“, „Kraljevi mamba“.
