Germanska monarhija
Germanska monarhija ili, rjeđe, barbarska monarhija, je izraz kojim se opisuje društveno-političko uređenje, odnosno tip vlasti karakterističan za germanske narode u kasnoj antici i ranom srednjem vijeku. Koristi se uglavnom kako bi se istakla različitost tih političkih entiteta u odnosu na feudalne ili nacionalne monarhije iz perioda koji su slijedili.
Germanske monarhije su u usporebdi s antičkim državama bile primitivni sistemi - društvo se sastojalo od uglavnom slobodnih i u političkom smislu ravnopravnih ljudi, a vodio ih je kralj čija je funkcija bila da presuđuje u sporovima, vodi vjerske ceremonije, odnosno komandira narodnom vojskom u ratu. Monarhija je bila nasljedna, iako je kraljevog nasljednika prije preuzimanja dužnosti morala formalno potvrditi narodna, odnosno plemenska skupština. Kraljevi su ponekad znali svoj legitimitet temeljiti na legendarnom porijeklu od germanskih bogova. Ukoliko bi kralj imao više sinova ili potencijalnih nasljednika, nekada im je znao u nasljedstvo ostavljati dio teritorija ili države, što će kasnije doprinijeti razvoju srednjovjekovnog feudalizma.
Zahvaljujući dodirima s Rimljanima, koji su se posebno intenzivirali u doba Velike seobe naroda, germanske monarhije su postepeno počele preuzimati neke od karakteristika rimske države, isto kao i kršćanstvo kao državnu religiju. U tome su najpoznatiji primjer Franci, čija je država u doba Karla Velikog predstavljala pokušaj sintetiziranja germanske i rimske tradicije.
Zahvaljujući germanskim monarhijama, mnogi evropski jezici su protogermansku riječ kuningaz koristili kao osnov za riječ kojom se označava kralj, odnosno knez (u slavenskim jezicima).