Šefkija Selimović
Šefkija Selimović je bio partizanski oficir komande Tuzlanske vojne oblasti i rođeni brat pisca Meše Selimovića.
Šefkija je pre rata bio ekonom u tuzlanskoj bolnici. Selimovići su bili poznata partizanska porodica u Tuzli.[1] Mobilisan u domobrane, Šefkija je prilikom prvog oslobođenja Tuzle prešao u partizane. Prije drugog oslobođenja Tuzle raspoređen je na rad u Komandu Tuzlanske vojne oblasti u činu potporučnika. Određen je da rukovodi Odsjekom za raspolaganje zaplinjenom neprijateljskom imovinom, tzv. Fondom narodnih dobara.[1]
1944. godine, kao rukovodilac Fonda narodnih dobara, Šefkija je uzeo kućni namještaj, "najbolji od svih koji su bili zaplijenjeni"[1], i poslao svojoj kući. To je saznao Štab Korpusa, te je tražio da se zbog pljačke narodne imovine Selimović uhapsi. Prilikom saslušavanja on je priznao da je uzeo namještaj, braneći se da su to i drugi činili. Međutim, u partizanima se i za mnogo manje pljačke kažnjavalo strogo, najčešće smrću. Ali, pošto se radilo o oficiru iz poznate partizanske porodice, Selimović je samo pušten iz zatvora, raščinjen i poslat kao običan vojnik u jedinicu. Štab Korpusa je, nakon saznanja da je Šefkija pušten iz zatvora, zahtijevao da baš zato što je on iz partizanske kuće treba da bude najoštrije kažnjen za primjer drugima. Šefkija Selimović je nakon toga predat u nadležnost vojnih organa.[1]
Pravomoćnom odlukom Vojnog suda Trećeg korpusa NOVJ osuđen je na smrt, strijeljan i pokopan na nepoznatom mjestu, zato što je iz magazina GUND-a, Glavne uprave narodnih dobara, neovlašteno uzeo – dakle ukrao – krevet, ormar i još nešto namještaja. Šefkija je namještaj iz GUND-ovog magazina zapravo posudio, i to zato što su mu ustaše opljačkale stan, a supruga mu se u prazan dom vraćala iz jasenovačkog logora.[2]
Šefkiji nije pomoglo ni to što je bio oficir iz ugledne partizanske porodice, koja je narodnooslobodilačkoj borbi dala sedam članova. Naprotiv, Šefkiji je to bila presudna otežavajuća okolnost: strijeljan za primjer i opomenu drugima. Ni njegov drugi brat Teufik Selimović, visoki oficir Ozne, "nije pomaknuo malim prstom da mu pomogne".[2] Streljanje za opomenu, zbog namanje krađe, bila je legitimno sredstvo disciplinovanja pripadnika NOVJ. Prema ocjeni Nisima Albaharija, šefa odeljenja OZNE za oblast Trećeg korpusa, "radilo se u tim prilikama o izuzetnom kriminalu".[1]
Usled traume zbog tragične smrti starijeg brata Šefkije, Meša Selimović je dvadeset godina kasnije napisao svoje najpoznatije djelo „Derviš i smrt”.[3]
Prema Dežuloviću, Šefkija Selimović je bio "jedan od one djece koje je slavna Revolucija pojela, ispljunuvši mu kosti i zadovoljno podrignuvši".[2]