Mijn wekelijkse notities lopen een beetje uit de hand omdat ik er allemaal dingen over autorijden op Gran Canaria in wil zetten, dus hierbij een losse post erover.

Sinds iets meer dan drie jaar heb ik nu een rijbewijs. Het was covid die me over de streep duwde, en sindsdien ben ik van volledig anti-auto opgeschoven naar een hypocriet die wel vindt dat de benzine zo duur mogelijk moet zijn om het te ontmoedigen, maar dan toch bij de Tango staat te tanken.

Ik heb al wel een paar keer een busje gehuurd voor verhuizingen, maar dit was de eerste keer dat ik met een huurauto een vakantieomgeving verken. Stiekem is dat altijd een droom geweest: vroeger hadden we altijd vakantieauto’s en samen met je vriend over een eiland rijden klinkt mij erg romantisch. Bij gebrek daaraan dan maar alleen het eiland verkennen.

De auto

De instapauto die ik bij Cicar kon huren was de Fiat 500. Prima, ik heb zelf een Volkswagen Up en ik hou van kleine auto’s: voelt efficiënt en makkelijker parkeren. Wat ik echter niet had gedacht is dat ik met mijn 2,02 meter niet in een Fiat 500 pas. Gelukkig zat er een dakraam in en vond ik een stand van de stoel, de spiegels en mijn hoofd dat het allemaal net kon, maar super veilig voelde het niet.

De eerste meters waren heel ruw. Zie je wel, dacht ik, had R. toch gelijk toen hij me een beginnende bestuurder noemde. Maar gelukkig wende de koppeling al snel. Ik ben tot twee keer toe een beetje vastgeparkeerd en een paar keer moest ik ergens keren midden op de weg… ik vond zelf dat ik me daar met een soepelheid uitmanoevreerde die verraad dat ik nogal wat kilometers heb gemaakt (meer dan 80k).

Terug naar de veiligheid: ik kwam er op een bepaald moment achter dat ik wel leuk over mijn schouder aan het kijken was bij het afslaan, maar dat de dakstijl middenin mijn dode hoek zat. Met andere woorden: mijn stoel stond zo ver naar achteren dat de rand van de deur precies naast mijn hoofd zat. Een volledige witte Volkswagen Golf verdween in het ding. Sindsdien ben ik steeds maar wat naar voren gegaan tijdens de schouder-check, maar een beetje schrikken was het dus wel.

Het dakraam was trouwens wel heerlijk en eigenlijk geen overbodige luxe voor lange mensen: eindelijk kon ik het stoplicht boven mijn hoofd zien als ik vooraan stond, zonder de lamme nek van helemaal over je stuur moeten buigen. Volume op het stuur ga ik missen, maar dat ik wel een Siri-knopje had, maar toch zelf het dimlicht aan en uit moest zetten vond ik een beetje vreemd.

Ergens was het ook wel een gerustgevende gedachte, zo’n huurauto. Als ik weer ergens totaal verdwaald was, dacht ik: ach, deze Fiat is hier eerder geweest, het komt vast wel goed. Al moet ik zeggen dat hij niet al te veel zelfkennis had: op sommige wegen gaf hij steeds aan dat ik omhoog moest schakelen, om in de hogere versnelling vervolgens langzaam te toeren weg te zien zakken. Nog nooit zo veel beide metertjes gebruikt!

De wegen

Het wende wel, maar het is even wennen, en helemaal gewend ben ik het nog steeds niet. Het Nederlandse verkeersnet heeft zijn eigen “taal van de weg”, zoals mijn rijinstructeur het noemde, en die taal is redelijk consistent en duidelijk. Hier is dat allemaal totaal anders: de vormen van de pijlen, de kleuren van de borden, de voorrangsstrepen. Ik heb nogal oog voor detail en alle details zijn anders hier.

Specifiek de combinatie van rotondes, heuvels en het ontbreken van een telefoonhouder maakte dat ik diverse keren de verkeerde afslag heb genomen. In Nederland zetten we als het even kan op elke windrichting één afslag. Hier zijn er soms een hele kant lang geen en dan drie kort achter elkaar. Pak je de verkeerde? Dan rij je een heuvel op in plaats van af en moet je echt verderop ergens keren anders kom je nooit meer waar je wilde zijn.

Het onderhoud valt me heel erg mee: het zijn mooie wegen en toen ik de eerste dag recht door het eiland stak viel het me op dat de hele GC-60 van mooi nieuw asfalt was voorzien. Natuurlijk, hoe meer je de ‘grote’ wegen af gaat hoe smaller de weggetjes worden, met scherpe bochten en avontuurlijk rijden. Maar ik heb me qua wegkwaliteit nooit onveilig gevoeld.

Wat me ook opviel is dat de afritbordjes die ik uit Duitsland ken hier ook zijn: drie strepen voor 300 meter, twee strepen voor 200, één streep voor 100 en dan is daar de afslag. Als dat inderdaad een onderdeel is van de Europese taal van de weg, vind ik eigenlijk dat we hier een leenwoord van moeten maken.

De regels

Het viel me al op toen ik in de airporttransfer naar mijn appartementje zat: sommige mensen rijden 60 op de snelweg waar je 120 mag. Het is een driebaansweg en ook de bus bleef op de middelste hangen, waarschijnlijk om dit soort idioten te vermijden. Thuis is er de ongeschreven regel dat je altijd de maximumsnelheid plus een beetje rijdt. Ik denk dat je voor 60 op de snelweg ook keihard een boete kan krijgen.

Een ander ding: politieagenten hebben hier altijd blauw licht aan staan, ook als ze geen haast hebben. Dan knippert het niet en is het meer zo van ‘we zijn er hoor’. Ik vond het erg verwarrend. Maar ook: er was een ambulance die daadwerkelijk zwaailicht voerde, dus ik deed mijn best om een beetje aan de kant te gaan, langzamer te gaan rijden, zodat hij er langs kon. Ik bleek te enige te zijn, zelfs de ambulance leek niet te anticiperen dat-ie er langs kon, wat voor mij een beetje een gevaarlijke situatie veroorzaakte. Note to self: negeer alle blauwe lichten hier.

En er was ergens een rood licht waar ik rechts wilde. Erboven was een extra lamp met een flitsende oranje pijl naar rechts. Meerdere auto’s haalden me in en gingen rechts, gewoon door rood, wat mij het vermoeden gaf dat dat de bedoeling was? Note to self: negeer ook alle rode lichten als er een oranje pijl knippert.

En dan de snelheidslimiet nog een keer. Ik ben gewend aan de standen die we in Nederland kennen. Hier is het een onaflatende afwisseling van 40 naar 30 naar 40 naar 20 naar 40 naar 60 naar 80. Ik geloof dat ik beter de tientallen op kan noemen die ik niet op een bordje heb zien staan: 10, 90 en 110. Note to self: laat de bordjes los en rij wat goed voelt.

Alvast sorry voor iedereen die ik straks in Nederland op de weg tegenkom.

Bijna acht weken geleden brak ik de zijkant van mijn voet. Om preciezer te zijn: ik brak de vijfde metatarsis van mijn linkervoet. Sindsdien blog ik hier elke week over de voortgang, en als ik toch bezig ben ook over andere dingen die die week gebeurd zijn.

De eerste week heb ik met een been in het gips gezeten. Volledige immobilisatie heet dat geloof ik. Gelukkig mocht ik na die week al gelijk "de maffe sandaal" aan, wat dus een compleet a-modieuze, volledig symmetrische sandaal is, die zo dik is dat het onmogelijk is om af te wikkelen tijdens het lopen. Niet dat ik de eerste weken vooruit kwam zonder krukken, maar gaandeweg werd ik steeds beter.

Vanaf week 4 mocht ik proberen een stevige schoen te dragen in plaats van de maffe sandaal. Ik heb dat niet direct gedaan, maar vanaf dit punt ben ik ook wat meer op blote voeten door het huis gaan proberen te lopen. Toen ik eindelijk een beetje schoenen aan durfde merkte ik dat ik veel meer pijn had in de stevige schoenen dan ik had op blote voeten, omdat er dus allemaal drukpunten in zaten. Sommige schoenen kreeg ik niet eens aan.

Barefootschoenen

Al in september 2016 zat ik tegen mijn zin in bij de huisarts voor een brandwondenzalfje. Tegen mijn zin, want ik had het zelf gedaan: ik was 2,64 km zonder schoenen aan gaan hardlopen. Bij het schrijven hiervan schrik ik er zelf van hoe ver ik ben gekomen. "Wat een complete idioot ben je", zeg ik hier net hardop.

Waarom? Omdat ik hardloopverslaafd was en ik in die tijd veel hoorde over "barefoot running" en "barefoot shoes". Bovendien had ik last van mijn achillespees en ik merkte dat ik dat op blote voeten niet had dus hopla, daar ging ik. ik herinner me dus dat ik pas stopte toen ik zag dat mijn kleine teen aan het bloeden was.

Sindsdien heb ik het nooit meer gedurfd, maar eens in de zoveel tijd dacht ik dus weer aan barefoot shoes en hoe dat waarschijnlijk beter zou zijn. Maar ja, bijvoorbeeld in de tijd dat ik bij Sneaker District werkte heb ik nogal wat sneakers verzameld, daar kon ik niet opeens aankomen met deze supermaffe schoenen.

Nu ik echter toch volledig opnieuw moet leren lopen, heb ik de stap gewaagd en draag ik nu uitsluitend nog Vivobarefoot Primus Lite schoenen.

Wat is een barefootschoen?

In principe zijn het zeer minimalistische schoenen, die voelen alsof je op blote voeten loopt. Drie belangrijke eigenschappen daarbij zijn: minimale zolen, zero drop en een wijde teenruimte.

De minimale zolen zorgen ervoor dat je erg veel contact hebt met de grond. Tijdens het winkelen voel ik of een winkel vloerbedekking heeft, maar ook voel ik de individuele klinkers in de winkelstraat als ze wat schever staan. De echt kleine steentjes en glassplinters voel ik gelukkig niet, maar er is zeker veel grondcontact.

De zero drop verwijst naar het verschil in hoogte tussen de voorvoet en de achtervoet. In veel sneakers zit daar 8 tot 10 mm verschil in, een erfenis uit hun geschiedenis als jogging schoenen. Als je echter de hele dag op een dergelijke 8mm drop staat, worden je kuitspieren, die minder te doen hebben, lui en korter (aldus de barefoot community).

Tot slot de wijde teenruimte: veel schoenen hebben een symmetrische voorkant, in de vorm van een boog of een punt. Onze voeten zijn echter niet symmetrisch, rond noch puntig: de grote teen is groter dan de kleine teen. Een goede barefootschoen geeft ruimte aan de grote teen, zodat deze weer recht kan komen te staan.

Nu al andere tenen

Want ja, mijn tenen stonden een beetje krom na al die jaren in traditionele schoenen. De drie middelste tenen van mijn linkervoet passen precies in elkaar, ze zijn elkaars negatieve vormen. De eerste keer dat ik dat opmerkte vond ik dat logisch, maar sinds ik van het bestaan van barefootschoenen weet vind ik het eigenlijk maar onnatuurlijk. Ook mijn grote teen staat enigszins naar binnen gedrukt, terwijl de natuurlijke positie is dat hij naar voren steekt.

En nu ik nieuwe schoenen heb zie ik mijn voeten veranderen. Mijn linkervoet ligt een maandje voor op mijn rechtervoet, omdat die natuurlijk al een tijdje in de maffe sandaal zat. Ik zie daar duidelijk dat mijn grote teen al veel rechter naar voren wijst. Ik zal jullie de foto's besparen, maar ik heb ze, en het is shocking hoe veel gezonder ik mijn voeten na één en twee maanden eruit vind zien.

Ik ben maar gelijk all-the-way gegaan en heb ook teensokken. Individueel geteende sokken. Het is net iets meer moeite met aan en uittrekken (verwaarloosbaar hoor), maar ik merk dat ik veel minder zweterige tenen eraan overhou.

Opnieuw leren lopen

Ik moet heel eerlijk zijn dat ik nog steeds wel wat pijn ervaar ik mijn linkervoet. Deze filterdunne schoenen voldoen natuurlijk totaal niet aan het medisch advies van "stevige schoenen". Ik probeer te compenseren door gewoon niet al te veel te lopen. (Al gaat dat ook niet altijd even goed, want ik wil toch naar plekken toe.)

Er zijn meerdere soorten pijntjes. Ook mijn rechtervoet heeft het er af en toe moeilijk mee als ik een eindje loop en we komen een marmere ondergrond tegen of iets anders ontzettend rechts en hards. Maar gaandeweg train ik de spieren in mijn voeten en ik denk eigenlijk dat ik niet echt meer terug wil.

Ik heb het idee dat ik meer lange mensen tegen kom dan eerst, maar telkens als ik denk: die is ook lang, dan denk ik daarna: ja maar, ik sta hier vrijwel direct op de grond, en hij is rustig vier centimeter aan het valsspelen met zijn sneakers. Ik ben ook maar gelijk overgestapt tegen mensen te zeggen dat ik 2,02 meter ben, in plaats van 2,03.

Dat laatste zou ik trouwens nog eens moeten meten, want ik heb ook het idee dat ik dankzij de zero drop nu ook minder mijn bekken kantel, waardoor mijn rug rechter is, mijn schouders beter naar achter, etc. Het zou best kunnen dat ik die ene centimeter dan weer inhaal?

Raad je dit aan?

Ik weet het niet. Ik ben zelf helemaal om en ik denk niet dat ik nog terug wil naar opgepropte tenen en op centimeters schuimplastic rondlopen. Misschien hooguit voor een feestje als ik weet dat mensen daar sneakers waarderen. Sowieso zou ik nooit meer auto durven rijden met een dikke zool tussen mij en de pedalen.

Maar is het voor iedereen? Het is anders, je moet er echt op oefenen, en uiteindelijk is het beter voor je, denk ik wel echt, maar met de rest van de maatschappij meegaan heeft ook zo z'n voordelen.

O, en hardlopen op deze dingen heb ik ook nog niet gedaan. Ik heb nog veel te trainen voor ik daar ben.

Mijn avonturen op Linux gaan eigenlijk best prima. Inmiddels beginnen de nieuwe sneltoetsen er een beetje in te slijten en ben ik gewend aan de mogelijkheid dat er iets het gewoon even niet doet. Maar je krijgt er zo veel voor terug, zeggen ze dan (over kinderen).

Mijn tijd in de Awesome window manager was van korte duur: binnen twee dagen ben ik overgestapt op LeftWM. Deze is geschreven in Rust (en dus kan ik de broncode een beetje begrijpen), heeft geen statusbalk ingebouwd (en dus gebruik ik nu Polybar) maar bovenal is de manier waarop extra beeldschermen werken anders.

Bij Awesome krijg je per scherm dat je aansluit 9 tags/spaces/plekken waar je vensters op kwijt kan. Bij drie schermen heb je er dus 27 (al kan je dit aantal vast instellen ergens). LeftWM werkt meer zoals Xmonad en geeft je gewoon 9 tags, die je vervolgens zelf per scherm kan swappen. Als je tag A op scherm 1 weergeeft, en tag B op scherm 2, en je vraagt dan om tag B, dan wisselen beide schermen om. Als je om tag C vraagt, wordt C zichtbaar en verdwijnt B naar de achtergrond. Ik denk dat ik dit logischer vind, vandaar dat ik ben overgestapt.

Omdat ik nu Polybar als statusbar heb maakt het ook nog weer iets minder uit: ik kan nu makkelijk overstappen naar een andere window manager die óók geen bar heeft, want dan hoef ik de statusbar niet nogmaals te tweaken. Bovendien bestaat merendeel van wat ik doe in LeftWM sowieso al uit calls naar andere programma's.

Bijvoorbeeld: de knoppen om mijn volume te regelen deden het niet. In mijn LeftWM-configuratie heb ik de volgende drie keybindings toegevoegd. Merk op dat ik hier vooral een extern programma genaamd amixer aanroep. Dat programma staat los van LeftWM en ik kan het dus ook makkelijk vanuit een ander programma dat keybindings registeert aanroepen. (Het lastigste gedeelte was achterhalen wat de naam van deze volumeknop was, maar dat was dus deze.)

        (command: Execute, value: "amixer -q sset Master toggle", modifier: [], key: "XF86XK_AudioMute"),
        (command: Execute, value: "amixer -q sset Master 5%+", modifier: [], key: "XF86XK_AudioRaiseVolume"),
        (command: Execute, value: "amixer -q sset Master 5%-", modifier: [], key: "XF86XK_AudioLowerVolume"),

Een ander groot raadsel was hoe ik speciale tekens als de ë kon typen. Dat heb ik uiteindelijk opgelost door tijdens het opstarten van LeftWM ook iBus op te starten (met ibus-daemon -rxRd) en in iBus het standaardtoetsenbord 'English (Macintosh)' in te stellen. Hierdoor werkt het typen van 'maffe' tekens net zoals op mijn Mac, met slechts een paar verplaatsingen en vooral met AltGr (rechts) in plaats van de linker Alt (die nog steeds voor andere sneltoetsen werkt).

O en wat dacht je van iets simpels als het locken van het scherm als je je laptop dichtklapt? Ook dat werkte wel gewoon in de Gnome desktop-omgeving, maar natuurlijk niet in mijn window managers. Daar draai ik nu het volgende voor in mijn startup: xss-lock --transfer-sleep-lock -- i3lock --nofork. Het programma xss-lock luistert naar het dichtklappen van de laptop, het programma i3lock geeft me het daadwerkelijke lockscreen (een leeg wit scherm). Dit is de linux-filosofie ten voete uit: alles doet maar één ding, maar samen maken ze wat.

Ik gebruik i3lock en niet slock (zoals het voorbeeld overal op het internet) omdat ik met i3lock de vingerafdruklezer van mijn laptop kon gebruiken. Daarvoor heb ik de volgende inhoud in het bestand /etc/pam.d/i3lock gezet (geen idee, maar het werkt):

auth required pam_env.so
auth sufficient pam_fprintd.so
auth sufficient pam_unix.so try_first_pass likeauth nullok
auth required pam_deny.so

auth include system-auth
account include system-auth
session include system-auth

Ik wil namelijk niet steeds het wachtwoord hoeven in te typen, want iedereen om me heen kan zien wat ik intyp. En als ik toch zo'n vingerafdrukscanner heb, waarom niet? (Op Gnome werkte hij ook al.)

Het grootste ontbrekende programma is nog iets om screenshots mee te nemen. Stiekem gebruikte ik dat op macOS ook vaak om op te meten hoe groot een bepaald element op mijn scherm is, en soms zelfs om iets aan te wijzen tijdens een video-call. (Met Escape cancel je de screenshot, maar met Cmd en Shift kan manipuleren hoe het geselecteerde gedeelte zich gedraagt, bijvoorbeeld door het te verplaatsen zonder zich te resizen als je de muis beweegt.) De meeste oplossingen op Linux lijken vooral een bestandje ergens op je schijf te zetten, maar ik mis dus de grafische crop-tool. Wie een tip heeft: ik hoor het graag.

Al met al ben ik heel tevreden! Ik kan nu echt nog meer met het toetsenbord (zonder muis) doen dan ik op macOS kon en dat is heerlijk. Een vriend van me zei 'wel gek, Seb zonder Mac', en dat klopt, want mijn eerste had ik in 2010, maar ik zit me nu al sterk af te vragen of ik wel een Mac ga vragen als een toekomstige werkgever me een laptop-van-de-zaak wil aanbieden.

Henrique zit me al een paar dagen achter mijn broek aan dat ik mijn Spotify Wrapped moet delen. Uitleggen dat ik op Apple Music zit hielp niet: prompt kreeg ik links van blogposts waarbij juist Apple Music Replay werd gedeeld. Dus ja.

Mijn grootste probleem ermee is dat ik me niet genoeg identificeer met muziek, en dat ik het niet vaak genoeg luister. Ik heb wel Apple Music, maar juist om gewoon even wat op te zetten. Vaak luister ik naar de playlists van Apple, en ik heb vrijwel geen enkele zelf-gecureerde playlist. Mijn 'milestone' van 2500 songs heb ik aldus het overzicht pas op 11 oktober gehaald. Ik weet niet wat de volgende mijlpaal is na 10.000 minuten, maar aangezien ik die op 8 augustus haalde vermoed ik dat ik onder de 20.000 minuten voor het hele jaar zit.

Verder kan ik me ook niet zo vinden in de top-5 lijstjes. De nummer 1 song (Dream 1 (before the wind blows it all away [Pt. 4]) van Max Richter) heb ik kennelijk 11 keer afgespeeld, maar herken ik verder totaal niet (misschien per ongeluk op repeat en in slaap gevallen?). De nummer 2 song klopt wel (What Was I Made For? van Billie Eilish, 9×), want die stond op repeat tijdens een kleine episode van liefdesvertriet.

Mijn top-albums zijn ook een lachertje: op nummer 1 staat de soundtrack van Succession seizoen 4, met 51 plays en op 2 staat een DJ mix van Trixie Mattel met 40 plays. Voor context: de soundtrack heeft 25 nummers, de DJ mix 20. Twee keer luisteren en je staat op 1.

Mijn top-artiest is uiteraard De Kift en dat is gewoon terecht.

Maar als ik iets meer zelf mag kiezen, hieronder de héle top 15 aan artiesten, zoals gegeven door mijn Apple Music Replay, maar met toelichting. Daar weer onder mijn 'gecureerde' top 20 aan songs, gebaseerd op data van Apple, maar met wat skips.

Artiesten

1. De Kift 350 minuten (terecht op 1, ik hou hiervan)
2. De Jeugd van Tegenwoordig 234 minuten (nieuwe en oude albums een paar keer geluisterd)
3. Arctic Monkeys 162 minuten
4. Thursday 159 minuten (weilen Jonas Neubauer, de Tetris-kampioen, had dit ooit opstaan op een stream en dus speel ik het af en toe als ik die emo-vibe wil)
5. Spinvis 133 minuten (gewoon fijn)
6. Sufjan Stevens 126 minuten
7. Pink Floyd 112 minuten
8. Death Cap for Cutie 111 minuten
9. Queens of the Stone Age 105 minuten
10. Nicholas Britell 103 minuten (deze moest ik opzoeken, maar dit is dus de componist van Succession)
11. GALNERYUS 97 minuten (hoofdzakelijk 'DESTINY' wat gewoon een fijn nummer is)
12. The Decemberists 93 minuten (mijn auto startte soms 'gewoon' muziek en daarbij staat 'A Cautionary Tale' op nummer één, want alfabet. Sindsdien zitten ze zwaar in mijn algoritme ingebed, maar voor alle andere nummers vind ik dat niet heel erg ook)
13. Kamasi Washington 93 minuten (ja)
14. Joe Hisaishi 93 minuten (ja)
15. Troye Sivan 91 minuten (voornamelijk Rush afgelopen zomer, denk ik, maar 2.5 × 8 is 20 minuten dus eigenlijk snap ik dit niet)

Nummers

1. What Was I made For [from Barbie] - Billie Eilish
2. Dai Zero Kan - 10-Feet
3. Kaikai Kitan - Eve
4. Rush - Troye Sivan
5. Rage on - OLDCODEX
6. Tattoo - Loreen
7. All My Friends - LCD Soundsystem
8. Horizon (Extended Version) - Xinon
9. Ze is pas net begonnen (Leerstage / werkstage) - De Jeugd van Tegenwoordig
10. Black Honey - Thrice
11. The Archaic Revival - Henry Homesweet
12. The Invincible Youth - Kamasi Washington
13. Attack Vector - Covox
14. Body Paint - Arctic Monkeys
15. Understanding in a Car Crash - Thursday

Tussen kerst en oud-en-nieuw ben ik naar Wintergo geweest, een winterkamp voor go-spelers waar stiekem ook andere spellen worden gespeeld. In combinatie met feestdagen bij familie levert me dat 15 verschillende spellen in één week op. Hier een overzichtje, in chronologische volgorde.

Pandemic

De klassieker uit 2020, die stiekem al uit 2013 komt. De twist van het spel is dat je met z'n allen tegen het spel speelt: iedereen werkt samen om de virussen te bestrijden en dus win je allemaal, of helemaal niemand. Ik heb deze al veel vaker gespeeld, inclusief een maand-lang potje waarbij ik elke ochtend de stand van het bord in een whatsapp-groep deelde. Met Eerste Kerstdag heb ik het met mijn stiefmoeder en broertje gespeeld, twee potjes, gelijkspel tussen ons en het virus.

Regenwormen

Dit is ook een klassieker en mijn (andere) broertje bleek dit te hebben en leuk te vinden (hij is niet van de spellen). Dus hebben we op Tweede Kerstdag met z'n tweeën een potje gedaan, dat best wel spannend was. Ik ken het spel vooral als een fijn spel voor in een café met een groep mensen, omdat je in principe gewoon een gesprek kan voeren in de tijd dat je niet aan de beurt bent: voor je de dobbelstenen in handen gedrukt krijgt kan toch alles anders liggen.

Go

Naamgever van Wintergo en het spel der spellen. Het spel valt in dezelfde categorie als schaken en dammen: twee spelers, zwart en wit, alle informatie is beschikbaar, heel veel mogelijke zetten, erg diep spel. Het nare is dat ik er inmiddels zo goed in ben dat ik dit niet meer met zomaar iemand kan spelen, maar daar hebben ze dus Wintergo voor bedacht: een midweek elke ochtend om 10 uur een partij spelen met mensen die vaak nog véél beter zijn.

Paleo

Dankzij Pandemic zijn coöperatieve spellen populair, en Paleo is er ook zo een. Zoals de rest van de spellen op deze lijst kende ik deze nog niet. Het speelt zich af in de prehistorie en je bent een groep mensen die probeert te overleven door voedsel en spullen te verzamelen. Het is een wat uitgebreider spel, met veel verschillende opties, maar nog steeds goed speelbaar met familie, denk ik. Ik heb er drie potjes van gedaan en de laatste hebben we verloren – het kan wel knap lastig zijn. Maar dat hoort er ook bij.

Samurai Swords (voorheen 'Shogun' en nu 'Ikusa')

Dit spel kwam volgens Bart uit de kringloopwinkel voor een paar euro, maar is dus een pareltje waar je ook 100 dollar voor kan betalen. Het spel is door juridische en marketing-technische redenen een paar keer van naam veranderd, maar wij speelden dus 'Samurai Swords', mét zwaardjes om de spelvolgorde te bepalen. Het is een soort Risk, maar dan met samurai-saus en een apart bordje waarop je drie grote legers kan bijhouden, wat het spelen aanzienlijk veel duidelijker maakt. We hebben de partij helaas niet af kunnen maken, maar mijn vermoeden is dat het even lang duurt als Risk (uren).

Ocean: Great Barrier Reef

Dit vond ik van alle spellen de minste. Het is een kaartspel waarbij je kaarten met vissen in allerlei kleuren kan verzamelen (een beetje zoals treinkaartjes bij Ticket to Ride, inclusief joker) die je vervolgens kan inwisselen voor kaartjes die punten en bonussen geven. We hadden helaas twee best essentiële regels verkeerd begrepen, dus het was een rommelig potje. Ik moet het eigenlijk nog eens een kans geven, maar vooralsnog ben ik er niet kapot van.

Perseverance: Castaway Chronicles - Episode 1

Dit spel won de competitie voor 'grootste en intimiderendste doos'. Het is eigenlijk twee spellen in één – episode 1 en 2 – en wij hebben alleen episode 1 gespeeld. Met anderhalf uur speeltijd viel dat enorm mee ten opzichte van wat je van de doos zou verwachten. Je bent een cyberpunk-leger dat een eiland vol dino's probeert te koloniseren, waarbij dino's continu je kampementen aanvallen. Best interessant spel, ik ben ook benieuwd naar episode 2, die je dus met dezelfde dino-poppetjes kan spelen.

The Crew: Mission Deep Sea

De grote ontdekking van de week. Ook dit is een coöperatief spel, maar dan vele malen simpeler. Het bestaat uit een soort-van gewoon kaartspel waarmee je slagen moet spelen. De twist is dat je samenwerkt om opdrachten uit te voeren zoals een bepaald teamlid de blauwe 4 te laten winnen, of evenveel van twee kleuren. Juist omdat het eigenlijk 'gewoon kaarten' is, denk ik dat dit het toegankelijkste coöperatieve spel is dat ik ken. Er is ook een space-editie maar men zei dat daar nog wat 'fouten' in zaten, dus neem vooral de duikboot.

Terraforming Mars: Ares Expedition

Een kaartspel met heel veel icoontjes en acties en combinaties. Ik speelde het met z'n tweeën, maar Yvonne speelde het daarna ook nog eens met vier en zei achteraf dat het daar een beetje een ander spel door wordt. Zij is er erg over te spreken als tweespeler-spel. Ik vond het heel interessant, maar vrees wel dat het hierbij weer wat lastiger is om een medespeler te vinden, omdat er dus zo veel verschillende dingetjes in zitten. Maar het zit goed in elkaar!

Wonder Woods

Bij dit spel moet je paddenstoelen verzamelen op basis van informatie uit kaartjes die alleen jij kan zien ('deze paddenstoel is niet 5 waard'). Speelt lekker makkelijk weg, maar ik deed iets te veel paddenstoelen in één mandje en ging daarmee een beetje het schip in. Wel geinig.

Keyflower

Een woordspeling op de Mayflower: schepen met kolonisten arriveren en jij bouwt in vier seizoenen een dorp door te bieden op gebouwen. Het heeft een interessant systeem met hexagonale tegels, waarbij elke speler z'n poppetjes aan één kant van de tegel zet om er zo op te bieden, óf op de tegel om de actie van dat gebouw uit te voeren. Ondanks de tip ging ik toch voor schepen en dus raakte ik aan lager wal, maar wel een leuk spel.

Night of the Ninja

Betere versie van Weerwolven van Wakkerdam, met één nadeel: ik hou echt niet van die psychologie ervan (daarom ben ik bij Weerwolven altijd de verteller, maar die is hier niet bij). Voordeel van Night of the Ninja is dat je wel echt meer informatie hebt (je kan een kaart spelen om te kijken wie wie is) en dat je dus niet blind dorpsbewoners op de brandstapel aan het gooien bent. We speelden het met 5 en dat was goed te doen, maar vanaf 8 spelers is het waarschijnlijk leuker.

Mindbug: First Contact

Op de laatste avond nog even een nieuw spel leren omdat je een halfuurtje moet wachten tot het volgende begint – ook dat is Wintergo. Gelukkig is Mindbug dus inderdaad in 10 minuten uit te leggen en in 10 minuten te spelen, al helpt het wel heel erg als je ooit Magic the Gathering uitgelegd hebt gekregen, want veel mechaniekjes zijn hetzelfde. De twist is dat je tweemaal een kaart van de tegenstander mag jatten door een Mindbug te spelen, waarna vaak heel veel effecten nog een keer triggeren. Ging helaas veel te snel, maar ik wil zeker nog een potje.

Verder heb ik nog talloze andere spellen gespeeld zien worden, maar goed, je kan ook niet alles spelen in zo'n week.

In de traditie van bloggen over beesten in mijn kamer, door de jaren heen, hier een nieuwe aflevering: ik had een muis.

Ik hoorde mijn buren al eens smoezen dat er muizen waren. O jee, dacht ik, daar heb ik dus hélemaal geen zin in. Ik negeerde het een beetje omdat ik zelf nergens last van had. Mijn bovenbuurman ging flink aan het schrobben, kon ik horen.

Op een dag kwam ik thuis en zag ik het snoer van mijn staafmixer half uit het keukenkastje hangen. Dat is gek, dacht ik nog, dat zou ik toch nooit zo laten hangen, ik werk vast veel te hard. (Ja.)

Een avond later die week was ik dus weer veel te hard aan het werk tot veel te laat, toen ik opeens iets bij de deur van mijn kantoor zag bewegen. Ik schrok daar een beetje van, maar het schrok ook van mij, en ging er in een dolle vaart vandoor.

Dit was het moment dat ik de connectie naar het keukenkastje maakte: in dat kastje zit achterin een gat naar een stopcontact, voor mijn elektrische fornuis. Toen ik het beter inspecteerde zag ik er inderdaad wat zaagsel liggen, alsof er iemand door dat gat naar binnen was gekomen.

Het punt van het keukenkastje is echter: zodra die dicht is gevallen, kan je als muis in elk geval niet zo makkelijk meer naar buiten via diezelfde weg. En verder zijn hier niet zo veel gaten in de muur, wat waarschijnlijk bijdroeg aan het feit dat ik het muizenprobleem tot nu toe kon negeren.

In die week verdween er inderdaad een hagelslagje dat ik zorgvuldig op een vlek in de vloer had gelegd: de muis was er nog steeds. Toch negeerde ik het nog wat verder, tot ik op een zekere nacht wakker werd van gekraak en geknaag.

Na wat gordijnen op zij te hebben getrokken zag ik hem: de muis zat ín mijn slaapkamer. Dit was vorige week zondag. Wat volgde was een halve nacht op de bank (ben ik veel te lang voor), diverse opruimacties om de muis te vinden, slapen op een luchtbed in een andere kamer, en vooral: de deur dicht houden.

Woensdag kwam de DAR langs, en die hebben ons alles uitgelegd over muizen. 'Als er een potlood in kan kan er een muis door.' Ik met grote ogen. 'Als een potlood past, past een muis,' bleef de muizenman stellig. Zo liepen we een rondje rond het huis en vonden we inderdaad veel gaten.

Ik had dingen te doen in de randstad, dus ik heb mijn spullen gepakt en ben een paar dagen bij mijn ouders gaan logeren. Op de kamer stond een val. Nu ik net thuis ben vond ik daar de muis in. Ik moet toegeven dat ik daar dan weer even bijna van moest huilen: het arme beest, moest hij nou echt dood voor mij?

De muis is opgeruimd, de gaten zijn dicht, er ligt gif in de kruipruimte, het lijkt de goede kant op te gaan. Maar zielig is het wel.