Zofia Piramowicz
 Zofia Piramowicz portret z papierosem | |
| Data i miejsce urodzenia |
13 września 1880 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
16 lutego 1958 |
| Dziedzina sztuki | |
Zofia Piramowicz (ur. 13 września 1880 w Radomiu, zm. 16 lutego 1958 w Clichy) – polska malarka i ilustratorka.
Rodzina
[edytuj | edytuj kod]Jej ojciec Witold Piramowicz był adwokatem i rejentem. Pochodził z Radomia[1]. Jego przodkowie przybyli do Polski z Armenii. Natomiast przodkowie matki Klementyny Malhomme przybyli z Francji[2].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Studiowała malarstwo w pracowni Karola Tichego w Warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, pobierała również nauki u Miłosza Kotarbińskiego[3]. Po zerwaniu zaręczyn z Kazimierzem Przerwą-Tetmajerem wyjechała w 1910 r. na studia do drezdeńskiej szkoły sztuki dekoracyjnej. W 1913 r. Zofia wyjechała razem z przyjaciółką Sarą Lipską do Paryża i tam zamieszkała[4]. Mimo że jej związek z poetą trwał długo, nigdy nie przerodził się w małżeństwo. W 1914 przyjechała do Zakopanego na ślubną uroczystość z piętnaście lat starszym od niej Kazimierzem Przerwą-Tetmajerem, jednak do ślubu ostatecznie nie doszło. Do końca życia nie założyła rodziny. W Paryżu była członkinią Société du Salon d’Automne, Société des Artistes Polonais à Paris, Grupy Paryskiej Polskich Artystów Grafików. W 1919 Ferdynand Ruszczyc zaproponował Zofii Piramowicz prowadzenie pracowni litografii na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Współpracowała z Atelier Artistique Polonais prowadzonym przez Stefanię Łazarską, która w Paryżu otworzyła pracownie, gdzie artyści projektowali przedmioty sztuki stosowanej, głównie szmaciane lalki inspirowane literaturą i polskim folklorem. Zofia specjalizowała się w księżniczkach[5]. Po zakończeniu pierwszej wojny światowej odbyła wiele podróży artystycznych (na południe Francji, do Hiszpanii, Tunisu, Algierii, Włoch)[6]. Swoje prace wystawiała m.in. w: Zachęcie, Muzeum Crillon, paryskim Salonie Niezależnych w Tuileries, Salonach Jesiennych[7]. Jej prace prezentowane były również w Belgii i Holandii[8]. Dorobek artystyczny oblicza się na ok. 420 obrazów, akwareli i ilustracji.
Zmarła w Clichy i pochowana została na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu. Jej symboliczny grób znajduje się na Starych Powązkach w Warszawie[9]. Po jej śmierci prace trafiły do rodziny Malhomme w Warszawie[2].
W 1972 w Muzeum Etnograficznym w Krakowie miała miejsce jej pośmiertna, monograficzna wystawa pt. „Maroko”[1][10][8].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Zofia Piramowicz – Wiki.Ormianie [online], www.wiki.ormianie.pl [dostęp 2022-02-11] (pol.).
- ↑ a b Kalendarz Fundacji Kultury i Dziedzictwa Ormian Polskich na 2013 rok.
- ↑ Polona [online], polona.pl [dostęp 2022-02-12].
- ↑ Zofia Piramowicz | Wejman Gallery [online], wejmangallery.com [dostęp 2022-02-12].
- ↑ Ulta58, Zatrzymać czas: POLSKA LALKA POLSKA SPRAWA [online], Zatrzymać czas, 11 listopada 2017 [dostęp 2022-02-11].
- ↑ Zofia Piramowicz – Desa Unicum [online], desa.pl [dostęp 2022-02-12].
- ↑ Kalendarz Fundacji Kultury i Dziedzictwa Ormian Polskich na rok 2019.
- ↑ a b Nota biograficzna Zofii Piramowicz na stronie artinfo.pl.
- ↑ Mogily.pl – Ormiańskie Stare Powązki [online], mogily.pl [dostęp 2022-02-11].
- ↑ Wirtualne Archiwum Polskich Ormian [online], www.archiwum.ormianie.pl [dostęp 2022-02-12].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Kalendarz Fundacji Kultury i Dziedzictwa Ormian Polskich na 2013 rok Portrety polskich Ormian (wrzesień)
- Kalendarz Fundacji Kultury i Dziedzictwa Ormian Polskich na 2019 rok Sztuka polskich Ormian (sierpień)
- Zofia Piramowicz. Wiki.Ormianie wolna encyklopedia Ormian w Polsce. [dostęp 2022-01-12].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Fotografia Zofii Piramowicz na stronie ormianie.pl, obiekt udostępniony przez Wirtualne Archiwum Polskich Ormian.
- Fotografia Zofii Piramowicz w Maroku z 1925 r.
- Fotografia Zofii Piramowicz w Paryżu z 1930 r..
- Zdjęcia z wystawy Maroko w Muzeum Etnograficznym w Krakowie. Wirtualne Archiwum Polskich Ormian.