Przejdź do zawartości

Zbrodnia w Przyszowicach

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zbrodnia w Przyszowicach
Ilustracja
Tablica na zbiorowej mogile pomordowanych przez żołnierzy sowieckich
Państwo

 Polska

Miejsce

Przyszowice

Data

27 stycznia 1945

Liczba zabitych

>69

Typ ataku

masakra

Sprawca

40 Korpus Zmechanizowany Armii Czerwonej

Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „miejsce zdarzenia”
50°15′00,0000″N 18°45′00,0000″E/50,250000 18,750000

Zbrodnia w Przyszowicachzbrodnia wojenna popełniona 27 stycznia 1945 przez żołnierzy Armii Czerwonej na cywilnych mieszkańcach miejscowości Przyszowice. Czerwonoarmiści zamordowali co najmniej 69 osób w wieku od 10 do 78 lat, w tym obywateli Włoch i Węgier – więźniów KL Auschwitz, którzy uciekli z marszu śmierci. Ponadto czerwonoarmiści dopuścili się wielokrotnych gwałtów na mieszkankach miejscowości oraz spalili szereg domów.

Jedną z hipotez, mającą wyjaśnić dlaczego żołnierze radzieccy posunęli się do masakry, jest to iż myśleli, że są już na terytorium niemieckim[1], a dowództwo radzieckie tolerowało bezwzględne traktowanie ludności wroga[2].

Instytut Pamięci Narodowej zakwalifikował ten czyn jako zbrodnię przeciwko ludzkości.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Por.: Dziennik Zachodni: Zbrodnie wojenne...:
    Rosjanie wkroczyli do Przyszowic – niewielkiej wsi w gminie Gierałtowice – od strony Gliwic. Pomylili kierunki i byli przekonani, że są już na terytorium Niemiec. Tymczasem była to ostatnia polska wieś przed granicą z Niemcami, przyłączona do Macierzy po plebiscycie 1921 roku. Tu mieszkało wielu powstańców śląskich, działaczy narodowościowych. Błąd topograficzny kosztował życie co najmniej 60 osób, w tym kilku więźniów obozu w Oświęcimiu, którzy uciekli z marszu śmierci. Spłonęło prawie 70 domów i zabudowań gospodarczych.
  2. Por. relacje w: Antony Beevor, Luba Winogradow, Pisarz na wojnie. Wasilij Grossman na szlaku bojowym Armii Czerwonej 1941-1945, Wyd. Magnum, Warszawa 2006 oraz opracowanie: Catherine Merridale, Wojna Iwana. Armia Czerwona 1939–1945, Wyd. Rebis, Poznań 2007.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]