Wojna kolonii hiszpańskich o niepodległość
| |||
| Czas |
1810–1826 | ||
|---|---|---|---|
| Terytorium |
Wenezuela, Kolumbia, Peru, Chile, Argentyna | ||
| Przyczyna |
dążenie krajów Ameryki Łacińskiej do niepodległości | ||
| Wynik |
niepodległość krajów Ameryki Łacińskiej | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
Wojna kolonii hiszpańskich o niepodległość 1810–1826 – walki krajów Ameryki Środkowej i Południowej oraz wystąpienia mieszkańców kolonii o wyzwolenie spod panowania Hiszpanii i skierowane przeciwko panowaniu kolonialnemu.
Zwycięstwa armii Simóna Bolívara, Joségo de San Martín, Andrésa de Santa Cruz, Antonio José de Sucre i in. nad wojskami hiszpańskimi zdecydowały o niepodległości państw Ameryki Łacińskiej. Pierwszy etap walki o uwolnienie zakończył się w 1816 r. pacyfikacją powstańców. Jednak 9 lipca tego samego roku José de San Martín ogłosił niepodległość Argentyny, walczący zaś na północy S. Bolívar wyzwolił Wenezuelę i Kolumbię tworząc w 1819 r. Wielką Kolumbię. Proces tworzenia kształtu politycznego Ameryki Południowej zakończył się utworzeniem Urugwaju, rozpadem Wielkiej Kolumbii oraz oddzieleniem się od Kolumbii Panamy. W wyniku wojen przed końcem lat 20. XIX w. ukształtowały się główne elementy mapy politycznej Ameryki Łacińskiej, które przetrwały do początków XX w.[1][2]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Ryszard Burek. „Mała Encyklopedia PWN A-Z”. Wydawnictwo Naukowe PWN SA. Wydanie III poprawione, s. 897. Warszawa 2000. ISBN 83-01-13142-X.
- ↑ wojny kolonii hiszpańskich o niepodległość, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2015-12-11].