Przejdź do zawartości

Ted Williams

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ted Williams
Ilustracja
środkowozapolowy
Pełne imię i nazwisko

Theodore Samuel Williams

Data i miejsce urodzenia

30 sierpnia 1918
San Diego

Data i miejsce śmierci

5 lipca 2002
Inverness

Odbijał

lewą

Rzucał

prawą

Debiut

20 kwietnia 1939

Ostatni występ

28 września 1960

Statystyki
Średnia uderzeń

0,344

Home runy

521

Uderzenia

2654

RBI

1839

Runy

1798

Kariera klubowa
Lata Kluby
1939–1942
1946–1960 		Boston Red Sox
Kariera menedżerska
Lata Kluby
1969–1972 Washington Senators/Texas Rangers
Baseball Hall of Fame
Rok wprowadzenia

1966

Głosów

93,4% (1. głosowanie)

Metoda elekcji

BBWAA

Theodore Samuel Williams (ur. 30 sierpnia 1918, zm. 5 lipca 2002) – amerykański zawodowy baseballista i menadżer baseballu. Przez 21 lat w Major League Baseball grał jako środkowozapolowy w Boston Red Sox (1939–1942 i 1946–1960). Williams dwukrotnie wygrał American League zdobywając tytuł MVP, sześciokrotnie wygrał w klasyfikacji uderzeń i dwukrotnie zdobył Potrójną Koronę (w 1942 i 1947). Dziewiętnastokrotny gracz Meczu Gwiazd, dostał się do Galerii Sław Baseballu w 1966[1].

Wśród jego licznych przydomków były: "The Kid", "The Splendid Splinter", "Teddy Ballgame", "The Thumper", "Mr Red Sox", "Toothpick Ted" oraz, z powodu sprawności uderzeń, "The Greatest Hitter Who Ever Lived". Kariera Williamsa została dwukrotnie przerwana przez służbę wojskową, był pilotem United States Marine Corps[2][3][4]. Zagorzały rybak, prowadził show telewizyjny o rybactwie, a jego nazwisko zostało w 1999 umieszczone w International Game Fish Association Hall of Fame[5].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Ted Williams urodził się w San Diego[6] jako Teddy Samuel Williams, nosząc imiona nadane po jego ojcu, Samuel Stuart Williams, oraz Teddy Roosevelt[7]. Zmienił potem swoje imię na Theodore[7]. Ojciec był żołnierzem, szeryfem i fotografem w Nowym Jorku[8], a matka May Venzor pochodziła z El Paso (Teksas), gdzie służyła w Armii Zbawienia[7].

Williams mieszkał w sąsiedztwie North Park w San Diego (4121 Utah Street)[9], a podstaw baseballu nauczył go wuj Saul Venzor, były pół-profesjonalny gracz baseballu, który grał kiedyś przeciwko Babe Ruth, Lou Gehrig, i Joe Gordon[10][11].

W trakcie swojej kariery wielokrotnie podkreślał, że chce być znany jako "Największy uderzający, jaki kiedykolwiek żył" ("The greatest hitter who ever lived"). Williams mówił, że jego celem jest, aby ludzie wskazywali na niego i mówili: "Oto idzie Ted Williams, największy uderzający jaki kiedykolwiek żył" ("There goes Ted Williams, the greatest hitter who ever lived.")[12].

Styl gry

[edytuj | edytuj kod]

Williams pilnie studiował uderzanie. Używał lżejszego kija niż większość, ponieważ wtedy mógł uderzać szybciej. Biograf Leigh Montville wspomina, że Hillerich & Bradsby dali Williamsowi cztery kije o wadze 34 uncje i jeden ważący 33 1/2 uncji, i poprosili o rozpoznanie, który kij jest lżejszy, co udało mu się wykazać. W 1970 napisał książkę The Science of Hitting (Naukowe podejście do uderzania) (wydanie poprawione 1986), która nadal jest lekturą wielu graczy w baseball. Williams do późnej starości z entuzjazmem dyskutował o uderzaniu; rozmowa z Tonym Gwynnem została sfilmowana dla telewizji.

Williamsowi brakowało szybkości w stopach, toteż w ciągu 19-letniej kariery zaliczył tylko 24 skradzionych baz.

Zakończenie kariery

[edytuj | edytuj kod]

Po raz ostatni w MLB zagrał 28 września 1960 w meczu przeciwko Baltimore Orioles na Fenway Park, a w swoim ostatnim podejściu do odbicia zdobył home runa[13]. Po przejściu na emeryturę, Williams uczył uderzania nowego lewozapolowego Carla Yastrzemskiego. 18 listopada 1991 został uhonorowany Presidential Medal of Freedom przez prezydenta George’a Busha.

Ted Williams Tunnel w Bostonie (grudzień 1995), oraz Ted Williams Parkway (California State Route 56) w San Diego (1992) zostały nazwane jego nazwiskiem jeszcze za jego życia.

Śmierć

[edytuj | edytuj kod]

Pod koniec życia Williams cierpiał na kardiomiopatie. W listopadzie 2000 został mu wstawiony rozrusznik serca, a w styczniu 2001 przeszedł operację na otwartym sercu. Po serii udarów mózgu i ostrej niewydolności serca, 5 lipca 2002, w wieku 83 lat, zmarł w Citrus Hills na Florydzie z powodu nagłego zatrzymania krążenia.

Pomimo że w testamencie życzył sobie kremacji, a prochy miały być rozsypane na Florida Keys, jego dzieci John-Henry i Claudia postanowiły poddać go krioprezerwacji.

Numer 9, z którym występował został zastrzeżony przez klub Boston Red Sox w 1984 roku.

Najstarsza córka, Bobby-Jo Ferrell, założyła sprawę sądową w celu ustalenia woli swego ojca. Prawnik Johna-Henry’ego okazał wówczas nieformalny "pakt rodzinny" podpisany przez Teda, Johna-Henry’ego i córkę Teda Claudię, w którym uzgadniają, że będą oni wszyscy "poddani biostazie po śmierci" ("to be put into biostasis after we die") aby "móc być razem w przyszłości, nawet jeśli to zaledwie szansa" ("be able to be together in the future, even if it is only a chance.")[14]. Bobby-Jo i jej prawnik, Richard S. "Spike" Fitzpatrick (były adwokat Teda Williamsa), orzekł, że pakt rodzinny, napisany na poplamionej atramentem serwetce, był sfałszowany przez Johna-Henry’ego i/lub Claudię[15]. Fitzpatrick i Ferrell uważali, że podpis nie został uzyskany legalnie[16]. Analiza laboratoryjna wykazała, że podpis był prawdziwy[16]. John-Henry powiedział, że jego ojciec wierzył w naukę i chciał spróbować krioniki, skoro dawała szansę na ponowne połączenie rodziny[17].

W książce Ted Williams: The Biography of an American Hero, autor Leigh Montville twierdzi, że ów rodzinny pakt krioniczny powstał jako autograf Teda Williamsa na pustej kartce, wokół którego następnie napisano resztę umowy. Pakt był podpisany jako "Ted Williams", tak jak podpisywał się kiedy rozdawał autografy, natomiast według Montville'a dokumenty zawsze podpisywał "Theodore Williams". Jednak Claudia złożyła przysięgę, że autograf jest autentyczny[18]. Dwoje prywatnych opiekunów Teda, którzy czuwali przy nim przez 24 godziny na dobę i rzekomo byli obecni w czasie podpisywania paktu, przysięgli jednak, że Johna-Henry’ego ani Claudii nie było tam w czasie, kiedy pakt miał być podpisany.

Po nieoczekiwanej chorobie i śmierci Johna-Henry’ego na białaczkę 6 marca 2004, jego ciało zostało również przetransportowane do Alcor Life Extension Foundation, jako wypełnienie rodzinnego paktu[19].

Według książki "Frozen", autorstwa Larry'ego Johnsona (byłego pracownika Alcor), głowa Williamsa została uszkodzona przez pracownika Alcor. Pomimo że Johnson nie był pracownikiem Alcor, kiedy Ted został poddawany krioprezerwacji w 2002, twierdził, że był świadkiem nieprawidłowego obchodzenia się z zamrożoną głową w czasie jej przenoszenia do dewara, w którym przebywa obecnie (jednak wielu pracowników Alcor temu zaprzecza)[20]. Pozwany przez Alcor Larry Johnson, w czasie procesu sądowego ponad 300 razy powoływał się na Piątą Poprawkę do Konstytucji USA (pozwalającą odmówić składania wyjaśnień, które wykazałyby własną winę)[21]. W 2009 autor książki "Frozen" został nakazem sądu pozbawiony prawa do wypowiadania się na temat Alcor[22].

Stadion drużyny Tampa Bay Rays, Tropicana Field, urządziło muzeum Teda Williamsa (dawniej w Hernando na Florydzie).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Ted Williams at the Baseball Hall of Fame. baseballhall.org. [dostęp 2011-07-11]. (ang.).
  2. ↑ Tony Aubry: Who Was The Greatest Hitter Of All Time? Ruth vs. Williams. Baseball Evolution, 2006-03-26. [dostęp 2011-12-21]. (ang.).
  3. ↑ Ted Williams. Historic Baseball. [dostęp 2011-12-21]. (ang.).
  4. ↑ Tim Kurkjian: Williams is the greatest hitter of any time. ESPN Classic, 2002-07-05. [dostęp 2011-12-21]. (ang.).
  5. ↑ IGFA Hall of Fame Inductees. IGFA. [dostęp 2011-12-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-25)]. (ang.).
  6. ↑ Seidel, p. 1
  7. ↑ a b c Montville, p. 19
  8. ↑ Williams & Underwood, p. 30
  9. ↑ Montville, p. 20
  10. ↑ Nowlin & Price, p. 31
  11. ↑ Montville, p. 22
  12. ↑ Williams & Underwood, p. 7
  13. ↑ Splendid Splinter's final at-bat was poetic end. mlb.com. [dostęp 2014-05-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (18 stycznia 2014)]. (ang.).
  14. ↑ (AP): Ted Williams Frozen In Two Pieces, Meant To Be Frozen In Time; Head Decapitated, Cracked, DNA Missing. CBS News, 2009-02-11. [dostęp 2011-12-21]. (ang.).
  15. ↑ CARRIE JOHNSON: Citrus: Williams' shift from will must be proved. St. Petersburg Times, 2002-07-20. [dostęp 2011-12-21]. (ang.).
  16. ↑ a b COLLEEN JENKINS: No charges filed on Williams note. St. Petersburg Times (Newspaper Archives), 2003-08-11. [dostęp 2011-12-21]. (ang.).
  17. ↑ Richard Sandomir: Williams Children Agree to Keep Their Father Frozen. New York Times, 2002-12-21. [dostęp 2008-11-21]. (ang.).
  18. ↑ Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2011-07-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-04-11)].
  19. ↑ Associated Press: Leukemia claims son of Hall of Famer. ESPN/MLB, 2004-03-13. [dostęp 2011-12-21]. (ang.).
  20. ↑ Nathaniel Vinton: Ted Williams' frozen head for batting practice at cryogenics lab: book. Daily News, 2009-10-02. [dostęp 2011-07-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-11-18)]. (ang.).
  21. ↑ Response to Larry Johnson Allegations. Alcor Life Extension Foundation, 2010-10-31. [dostęp 2011-07-11]. (ang.).
  22. ↑ Default Judgment. Alcor Life Extension Foundation, 2010-10-31. [dostęp 2011-07-11]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Linn, Ed. Hitter: The Life And Turmoils of Ted Williams. Harcourt Brace and Company, 1993. ISBN 0-15-600091-1.
  • Peter B. Mersky: U.S. Marine Corps Aviation: 1912 to the Present. Annapolis, Maryland: Nautical and Aviation Publishing Company of America, 1983. ISBN 0-933852-39-8.
  • Leigh Montville, Ted Williams: The Biography of an American Hero, wyd. 1st ed, New York: Doubleday, 2004, ISBN 0-385-50748-8, OCLC 54503627.
  • Neyer, Rob. Rob Neyer's Big Book of Baseball Blunders. Fireside, 2006. ISBN 0-7432-8491-7.
  • Nowlin, Bill. The Kid: Ted Williams in San Diego. Cambridge, Massachusetts: Rounder Books, 2005. ISBN 1-57940-094-9.
  • Nowlin, Bill and Jim Prime. Ted Williams: The Pursuit of Perfection. Sports Publishing, LLC, 2002. ISBN 1-58261-495-4.
  • McCormack, Shaun. Ted Williams. The Rosen Publishing Group, 2004. ISBN 0-8293-3789-6.
  • Mnookin, Seth. Feeding the Monster: How Money, Smarts, and Nerve Took a Team to the Top. Simon & Schuster Paperbacks, 2006. ISBN 0-7432-8681-2.
  • Reis, Ronald. Ted Williams. Infobase Publishing, 2008. ISBN 978-0-7910-9545-4.
  • Michael Seidel: Ted Williams: A Baseball Life. University of Nebraska Press, 2000. ISBN 0-8032-9280-5.
  • Williams, Ted, and John Underwood. My Turn at Bat: The Story of My Life. Fireside Classics, 1970, 1989. ISBN 0-671-63423-2.
  • SPORT magazine, kwiecień 1948.
  • George Bush Presidential Library & Museum
  • Baldasarro, Lawrence (ed.). The Ted Williams Reader. New York: Simon & Schuster, 1991. ISBN 0-671-73536-5.
  • David Halberstam, The Teammates, wyd. 1st ed, New York: Hyperion, 2003, ISBN 1-4013-0057-X, OCLC 51826186.
  • Updike, John. Hub Fans Bid Kid Adieu: John Updike on Ted Williams. New York: Library of America, 2010. ISBN 978-1-59853-071-1
  • Williams, Ted, and John Underwood. Ted Williams' Fishing the Big Three: Tarpon, Bonefish, Atlantic Salmon. New York: Simon & Schuster, 1982. ISBN 0-671-24400-0.
  • Williams, Ted, i David Pietrusza. Ted Williams: My Life in Pictures (wyd. też pt. Teddy Ballgame). Kingston, N.Y.: Total/Sports Illustrated, 2002. ISBN 1-930844-07-7.
  • Ted Williams, Ted Williams' Hit List: The Best of the Best Ranks the Best of the Rest, Jim Prime, Indianapolis: Masters Press, 1996, ISBN 1-57028-078-9, OCLC 34029898.
  • Richard Ben Cramer, What Do You Think Of Ted Williams Now? – A Remembrance, New York: Simon & Schuster, 2002, ISBN 0-7432-4648-9, OCLC 50478476.
  • Cramer, Richard Ben. What do you think of Ted Williams now?. Esquire, June 1986.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Krionika
Organizacje
Działacze
Ludzie poddani krioprezerwacji
Członkowie Baseball Hall of Fame
Miotacze
Łapacze
Pierwszobazowi
Drugobazowi
Trzeciobazowi
Łącznicy
Zapolowi
Designated hitters
Menadżerowie
Działacze
Pionierzy
Sędziowie
MVP American League
Major League Baseball All-Century Team
Miotacze (P)
Wewnątrzpolowi (1B, 2B, 3B, SS)
Zapolowi (RF, CF, LF)
Sportowiec Roku Associated Press
500 home run club
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ted_Williams&oldid=75137584”