Taishang Laojun

Taishang Laojun (chiń. 太上老君, pinyin Tàishàng Lǎojūn) – deifikowana postać Laozi, twórcy taoizmu^[1]. Znany również jako Daode Tianzun (道德天尊)^[2] i Taiqing (太清)^[3].

Taishang Laojun jest jednym z trzech głównych bóstw taoizmu religijnego (Sanqing), uważanym często za boga najwyższego i przedwiecznego^[4]. Zdaniem wyznawców jest upersonifikowanym dao wszechświata^[5]. To właśnie on wedle legendy miał w 142 roku zesłać objawienie Zhang Daolingowi^[6].

W okresie panowania dynastii Tang, ubóstwiony Laozi został uznany za przodka rodu panującego i jego formalnego opiekuna. Dekretem cesarza Gaozonga z 666 roku^[7] nadano mu tytuł Taishang Xuanyuan Huangdi (太上玄元皇帝, Cesarz Najwyższego Porządku)^[8]. Został także wyniesiony ponad Konfucjusza i Buddę.

Za czasów dynastii Song jego kult zaczął tracić na znaczeniu na rzecz Xuanwu^[9].

Przypisy

↑ Isabelle Robinet, Phyllis Brooks: Taoism: growth of a religion. Stanford, California: Stanford University Press, 1997, s. 200. ISBN 978-0-8047-2839-3.
↑ Poul Andersen, Florian C. Reiter: Scriptures, schools and forms of practice in Daoism: a Berlin symposium. Wiesbaden: Otto Harrassowitz Verlag, 2005, s. 102. ISBN 3-447-05171-X.
↑ E.T.C. Werner: Myths and Legends of China. Rockville, Maryland: Wildside Press LLC, 2005, s. 85. ISBN 978-1-59224-243-6.
↑ Yijie Tang: Confucianism, Buddhism, Daoism, Christianity, and Chinese culture. Washington: Council for Research in Values and Philosophy, 1991, s. 84. ISBN 1-56518-034-8.
↑ Livia Kohn: Early Chinese mysticism: philosophy and soteriology in the Taoist tradition. Princeton, New Jersey: Princeton University Press, 1992, s. 43. ISBN 0-691-07381-3.
↑ Encyklopedia historyczna świata. T. III. Kraków: Agencja Publicystyczno-Wydawnicza Opres, 2000, s. 312. ISBN 83-85909-61-3.
↑ Mark Edward Lewis: China's cosmopolitan empire: the Tang dynasty. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 2009, s. 208. ISBN 978-0-674-03306-1.
↑ Livia Kohn: Daoism handbook. Leiden; Boston: BRILL, 2000, s. 720. ISBN 978-90-04-11208-7.
↑ Fabrizio Pregadio: The encyclopedia of Taoism. T. 1. New York: Routledge, 2008, s. 189. ISBN 978-0-7007-1200-7.

[1] Isabelle Robinet, Phyllis Brooks: Taoism: growth of a religion. Stanford, California: Stanford University Press, 1997, s. 200. ISBN 978-0-8047-2839-3.

[2] Poul Andersen, Florian C. Reiter: Scriptures, schools and forms of practice in Daoism: a Berlin symposium. Wiesbaden: Otto Harrassowitz Verlag, 2005, s. 102. ISBN 3-447-05171-X.

[3] E.T.C. Werner: Myths and Legends of China. Rockville, Maryland: Wildside Press LLC, 2005, s. 85. ISBN 978-1-59224-243-6.

[4] Yijie Tang: Confucianism, Buddhism, Daoism, Christianity, and Chinese culture. Washington: Council for Research in Values and Philosophy, 1991, s. 84. ISBN 1-56518-034-8.

[5] Livia Kohn: Early Chinese mysticism: philosophy and soteriology in the Taoist tradition. Princeton, New Jersey: Princeton University Press, 1992, s. 43. ISBN 0-691-07381-3.

[6] Encyklopedia historyczna świata. T. III. Kraków: Agencja Publicystyczno-Wydawnicza Opres, 2000, s. 312. ISBN 83-85909-61-3.

[7] Mark Edward Lewis: China's cosmopolitan empire: the Tang dynasty. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 2009, s. 208. ISBN 978-0-674-03306-1.

[8] Livia Kohn: Daoism handbook. Leiden; Boston: BRILL, 2000, s. 720. ISBN 978-90-04-11208-7.

[9] Fabrizio Pregadio: The encyclopedia of Taoism. T. 1. New York: Routledge, 2008, s. 189. ISBN 978-0-7007-1200-7.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]