Sébastien Érard
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
budowniczy instrumentów |
| Odznaczenia | |
| |
Sébastien Érard (ur. 5 kwietnia 1752 w Strasburgu, zm. 5 sierpnia 1831 w Passy[1]) – francuski (alzacki[2]) budowniczy instrumentów.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był synem stolarza[1], jego rodzina nosiła pierwotnie nazwisko Erhard[2]. Odbył praktykę zawodową w zakładzie ojca i uczęszczał do szkoły technicznej[1]. W 1768 roku przeniósł się do Paryża, gdzie podjął pracę w zakładzie produkującym klawesyny[1]. W 1776 roku zdobył sobie rozgłos skonstruowaniem klawesynu z ulepszonym mechanizmem (tzw. clavecin mécanique)[1][2]. Dzięki wsparciu księżnej de Villeroy założył własny zakład, w którym w 1777 roku skonstruował swój pierwszy fortepian stołowy[1][2]. Od 1780 roku prowadził wspólnie z bratem Jeanem-Baptiste’em zakład, w którym zbudował dla królowej Marii Antoniny piano organisé, połączenie fortepianu z małym pozytywem o dwóch manuałach[1]. W 1783 roku zastosował pedał do tłumików i pedał przesuwający klawiaturę[1]. W latach 1786–1796 przebywał w Londynie[2], gdzie założył filię firmy i w 1792 roku uzyskał patent na ulepszanie harf i fortepianów[1]. Po powrocie do Paryża w 1796 roku zbudował swój pierwszy duży fortepian[1][2]. Wprowadził szereg udoskonaleń w budowie fortepianu, m.in. agrafy, konstrukcję metalowej ramy oraz mechanizm repetycyjny z podwójnym wymykiem[1]. Udoskonalił też harfę pedałową, dodając pedał umożliwiający podwójne przestrajanie strun[1]. Ostatnim jego dziełem były wykonane dla kaplicy pałacu Tuileries 3-manuałowe organy z pedałem i żaluzją oraz fisharmonia (orgue expressif)[1].
W 1827 roku w uznaniu zasług otrzymał order kawalera Legii Honorowej[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 3. Część biograficzna efg. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1987, s. 41. ISBN 83-224-0344-5.
- ↑ a b c d e f Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 2 Conf–Gysi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1028–1029. ISBN 0-02-865527-3.