Pratt & Whitney JT9D
 JT9D | |
| Dane podstawowe | |
| Typ | |
|---|---|
| Kraj pochodzenia | |
| Producent | |
| Pierwsze testy |
grudzień 1966 |
| Zastosowanie | |
| Rozwinięto w model | |
| Dane techniczne | |
| Średnica |
2,37 m |
| Długość |
3,37 m |
| Masa |
3905 kg |
| Osiągi | |
| Ciąg |
213,5,5 kN – 250 kN |
JT9D – turbowentylatorowy silnik lotniczy produkowany przez amerykańską firmę Pratt & Whitney do zastosowania na samolotach szerokokadłubowych[1]. Pierwsze testy silników rozpoczęto w grudniu 1966, które później zostały zamontowane po raz pierwszy na Boeingu 747-100.
Projekt
[edytuj | edytuj kod]Silnik JT9D został opracowany w ramach projektowania samolotu Lockheed C-5 Galaxy. Lockheed zwrócił się do Pratt & Whitney aby zaprojektować nowy duży silnik lotniczy do C-5 Galaxy, jednak ostatecznie Lockheed wybrał silniki General Electric TF39. Jednak silnik JT9D został wybrany przez Boeinga do napędzania nowych Boeingów 747[1], którego pierwszy lot odbył się 9 lutego 1969, zaś pierwsze próby w powietrzu rozpoczęły się w czerwcu 1968 przy pomocy samolotu B-52.
Silnik JT9D-3 wszedł do służby w 1970. Został Zbudowany z wykorzystaniem tytanu i stopów niklu. Zastosowano jeden wentylator, trzystopniową sprężarkę niskiego ciśnienia oraz jedenastostopniową sprężarkę wysokiego ciśnienia połączoną z dwustopniową turbiną wysokiego ciśnienia i czterostopniową turbiną niskiego ciśnienia. Ta wersja JT9D ważyła 3905 kg i wytwarzała maksymalny ciąg 193 kN. Produkcję JT9D-3 zakończono w 1990.
Następcą udanych silników JT9D jest silnik Pratt & Whitney PW4000, który składa się z mniejszej ilości elementów, jest bardziej niezawodny oraz jego cena zakupu jest niższa od poprzednika.
Warianty
[edytuj | edytuj kod]- JT9D-3
- JT9D-3A
- JT9D-7A/F/J
- JT9D-7Q
- JT9D-7R4
- JT9D-7AH