Park Güell

Park Güell

Fragment parku zimą
Państwo	Hiszpania
Miejscowość	Barcelona
Powierzchnia	20 ha
Data założenia	1922
Projektant	Antoni Gaudí
Położenie na mapie Barcelony Park Güell
Położenie na mapie Hiszpanii Park Güell
Położenie na mapie Katalonii Park Güell
Położenie na mapie prowincji Barcelony Park Güell
41°24′49″N 2°09′10″E
Strona internetowa

Dzieła Antoniego Gaudíego

Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO
Państwo	Hiszpania
Typ	kulturowy
Spełniane kryterium	I, II, IV
Numer ref.	320
Region	Europa i Ameryka Północna
Historia wpisania na listę
Wpisanie na listę	2005 na 29. sesji

Park Güell (hiszp. Parque Güell, katal. Parc Güell) – duży ogród z elementami architektonicznymi w Barcelonie przy ulicy Olot, bocznej alei Santuari de la Muntanya, w północno-centralnej części miasta. Zaprojektowany przez katalońskiego architekta Antoniego Gaudíego na życzenie jego przyjaciela Eusebiego Güella, przemysłowca barcelońskiego, który – zauroczony angielskimi „miastami-ogrodami” – przedsięwzięcie sfinansował. Projekt w założeniu miał być osiedlem dla bogatej burżuazji, obejmującym 60 działek na powierzchni ok. 20 ha w pobliżu tzw. Łysej Góry. Prace trwały w latach 1900-1914. Projektu tego Gaudí nigdy nie ukończył. Powstało jedynie pięć budynków: dwa pawilony po dwóch stronach głównego wejścia oraz trzy inne w samym parku. W jednym z nich od roku 1906 mieszkał sam Gaudí. W 1922 roku władze Barcelony wykupiły teren i przekształciły go w park miejski.

Park jest otoczony murem, zbudowanym z kamieni o nieregularnym kształcie. Znajduje się w nim siedem bram. Nad główną bramą znajdują się dwa medaliony ze słowami „Park” i „Güell”, ułożonymi za pomocą mozaiki trencadis – kawałków potłuczonych, ceramicznych płytek. Park składa się z wielu fragmentów zieleni, pociętych systemami krętych ścieżek, mostków i ciągami schodów. Najciekawszymi elementami parku są:

• Dawna brama wejściowa z kutego żelaza wraz z przyległymi do niej dwoma pawilonami, wzniesionymi w latach 1901-1902.
• Schody wejściowe do głównego pawilonu. Gaudí umieścił w nich trzy wysepki; pierwszej nadał formę groty, drugiej – węża na tle katalońskiej flagi – symbolu mądrości, na trzeciej jest rzeźba El Drac (kat. smok). El Drac w przewodnikach jest zwykle określany jako salamandra (mimo że jej nie przypomina). Według Zerbsta symbolizuje on raczej mitologicznego Pytona, czyli smoka będącego strażnikiem podziemnych wód. Za rzeźbą El Drac w Parku Güell jest zbiornik na deszczówkę.
• Sala Kolumnowa (tzw. Sala Stu Kolumn) – główny pawilon o wymiarach 86 × 40 m, który miał służyć za targ. Wbrew nazwie liczy jedynie 86 kolumn o wzorach antycznych, w których wnętrzach są specjalne kanały umożliwiające spływ wody z położonego nad pawilonem tarasu. Dach sali ma kształt falisty i ułatwia tym bardziej spływ deszczówki.
• Taras nad pawilonem kolumnowym przez architekta był nazywany teatrem greckim. Opasany jest wyjątkowo długą, wykładaną mozaiką ławką, która jest jednocześnie gzymsem pawilonu pod nim. Jej szczegółowy projekt dopracował Josep Maria Jujol.
• Dom, w którym mieszkał Gaudí (Casa-Museu Gaudí) nim przeprowadził się w pobliże Sagrada Familia. Mieści się tam muzeum artysty.

W 1969 roku wpisano park na listę narodowych dóbr kultury, a od 1984 roku obiekt znajduje się na Liście światowego dziedzictwa UNESCO.

Wejście do parku

Bibliografia

• Barcelona. Seria: Miasta marzeń (Biblioteka „Gazety Wyborczej”), wyd. I, Mediaprofit Sp. z o.o., Warszawa 2009, ISBN 978-83-60174-96-8.
• Barcelona – udany weekend (Le Guide Vert „Michelin”: Barcelone et la Catalogne), wyd. IV, wyd. Helion S.A., Gliwice 2011, ISBN 978-83-246-4917-4.