Przejdź do zawartości

Opór (rzeka)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Opór
Ilustracja
Opór koło Skolego
Kontynent

Europa

Państwo

 Ukraina

Lokalizacja

obwód lwowski

Długość 58 km
Powierzchnia zlewni

843 km²

Źródło
Współrzędne

48°47′49,6″N 23°17′14,3″E/48,797100 23,287300

Ujście
Recypient Stryj
Współrzędne

49°06′45,0″N 23°35′40,9″E/49,112500 23,594700

Położenie na mapie obwodu lwowskiego
Mapa konturowa obwodu lwowskiego, blisko dolnej krawiędzi po lewej znajduje się punkt z opisem „źródło”, natomiast na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „ujście”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, blisko lewej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „źródło”, natomiast po lewej znajduje się punkt z opisem „ujście”

Opór[1] (ukr. Опiр Opir) – rzeka na Ukrainie, prawy dopływ Stryja. Źródło, cały bieg rzeki i ujście do Stryja na terenie rejonu skolskiego obwodu lwowskiego.

Rzeka ma swoje źródło w Bieszczadach Wschodnich (na płn. stokach wododziału karpackiego) na wsch. zboczu Jawornika Wielkiego (48°46'N i 23°17'E, 1122 m n.p.m.) niedaleko od wsi Oporzec. Rzeka płynie wąskimi dolinami, wykonując mnóstwo krętych meandrów. Wpada do Stryja między Synowódzkiem Wyżniem (to ostatnia stacja kolejowa na trasie StryjSkole, ok. 10 km przed Skolem) a Synowódzkiem Niżniem.

Długość rzeki 58 km, powierzchnia zlewni 843 km². Zasilanie rzeki mieszane. Brzegi gęsto porośnięte świerkami i mieszanymi lasami. Ma wiele małych dopływów – głównie są to drobne strumyki górskie (np. w Hrebenowie wpadają do Oporu 3 dopływy prawobrzeżne: Hrebenowiec, Dereszyn i Zełemianka). Największe dopływy: prawobrzeżna Różanka wpada do Oporu w okolicy wsi Rożanka Niżna (między Tuchlą a Sławskiem), natomiast lewobrzeżna Orawa wpada doń w kolonii Świętosław (miejsce zamordowania ks. Świętosława – stary kamień w tym miejscu), między Skolem a Hrebenowem.

Najważniejsze miasta nad Oporem – Skole.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych świata. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2013, s. 348. ISBN 978-83-254-1988-2.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]