Mikołaj Majewski

Mikołaj Majewski
	generał brygady
Pełne imię i nazwisko	Mikołaj Teodor Majewski
Data i miejsce urodzenia	21 listopada 1880 ; Kuźnieck
Data i miejsce śmierci	14 września 1944 ; Warszawa
	Przebieg służby
Lata służby	od 1899
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Błękitna Armia; Wojsko Polskie
Stanowiska	zastępca dowódcy Obozu Wojska Polskiego, komendant Kwatery Głównej Naczelnego Dowództwa WP, ponadto dowództwo nad 113, 11, 13 Brygadą Artylerii oraz 18 Dywizją Piechoty
Główne wojny i bitwy	wojna rosyjsko-japońska, ; I wojna światowa, ; wojna polsko-bolszewicka
	Odznaczenia

Mikołaj Teodor Majewski (ur. 9 listopada^?/21 listopada 1880 w Kuźniecku, w guberni saratowskiej, zm. 14 września 1944) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Mikołaj Teodor Majewski urodził się 21 listopada 1880 w Kuźniecku, w ówczesnej guberni saratowskiej, w rodzinie Erazma i Anieli z Nehrebeckich. 31 sierpnia 1899 rozpoczął służbę w Armii Imperium Rosyjskiego. Po ukończeniu Korpusu Kadetów i Michajłowskiej Szkoły Artylerii w Petersburgu w 1901, będąc podporucznikiem, pełnił służbę w 7 Brygadzie Artylerii w Tambowie. Ukończył dziewięciomiesięczny kurs szermierki.

Brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej w latach 1904–1905. W czasie I wojny światowej do kwietnia 1915 przebywał na froncie dowodząc baterią artylerii. Z powodu odniesionych ran podczas walk w styczniu 1917, w stopniu pułkownika, został przeniesiony w stan spoczynku. W grudniu 1917 ponownie przyjęto go do służby czynnej w 7 Brygadzie Artylerii, powierzając mu w styczniu 1918 dowodzenie polską baterią artylerii konnej. Aresztowany przez bolszewików, zbiegł podczas transportu do Płoskirowa na Podolu. W lutym przedostał się do Odessy i stamtąd wyjechał do Francji, gdzie wstąpił do Armii Polskiej.

Wykorzystując zdobytą wiedzę i doświadczenie, brał udział w organizowaniu polskich jednostek i ich szkoleniu. W sierpniu 1918 został zastępcą dowódcy Obozu Wojska Polskiego, a następnie dowódcą Wyższej Szkoły Wojska Polskiego. W listopadzie 1918 objął funkcję komendanta Kwatery Głównej Naczelnego Dowództwa WP w Paryżu, a dwa miesiące później dowódcy Centrum Wyszkolenia Kawalerii, Artylerii i Inżynierii. 6 stycznia 1919 został dowódcą instrukcyjnego (szkolnego) pułku artylerii w składzie Dywizji Instrukcyjnej. 2 kwietnia 1919 został wyznaczony rozkazem gen. Józefa Hallera na stanowisko dowódcy 3 pułku artylerii polowej, na czele którego powrócił do kraju.

We wrześniu 1919 ukończył kurs czołgów w Łodzi, a w marcu 1920 – VIII kurs w Centrum Studiów Artyleryjskich w Warszawie. Od listopada do sierpnia 1920 dowodził m.in. 113 Brygadą Artylerii w Grupie Taktycznej gen. Louisa Bonnina, 11 Kresowym pułkiem artylerii polowej oraz – w zastępstwie – 11 Brygadą Artylerii. 7 sierpnia 1920 powierzono mu dowodzenie 13 Brygadą Artylerii.

W lutym 1921 ukończył miesięczny kurs dowódców pułków i brygad we Lwowie. Od lutego do kwietnia 1921 pełnił obowiązki – w zastępstwie – dowódcy 13 Dywizji Piechoty. 28 lipca 1921 został zwolniony ze stanowiska dowódcy 13 BA i wyznaczony na stanowisko dowódcy Szkoły Podchorążych Artylerii w Poznaniu^[1], a następnie komendanta Obozu Szkół Artylerii w Toruniu. W marcu 1923 został szefem artylerii i uzbrojenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. W okresie od 1 grudnia 1924 do 20 sierpnia 1925 był słuchaczem II Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. We wrześniu 1925 został mianowany dowódcą 18 Dywizji Piechoty. 28 stycznia 1929 zwolniony został ze stanowiska dowódcy 18 DP i mianowany dowódcą 6 Grupy Artylerii we Lwowie^[2]. Na tym stanowisku pozostał do końca służby.

31 marca 1930 został przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał w Warszawie. Został osadnikiem wojskowym w powiecie grodzieńskim^[3].

Zginął 14 września 1944 w powstaniu warszawskim podczas bombardowania Szpitala Ujazdowskiego. Po ekshumowaniu jego szczątki zostały złożone na cmentarzu Wolskim w Warszawie. Na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie znajduje się jego symboliczny grób (kwatera A36-4-26)^[4]. Był żonaty z Marią Niezielińską, miał syna Czesława.

Awanse

podporucznik – sierpień 1901
porucznik – wrzesień 1904
kapitan – wrzesień 1905
podpułkownik – luty 1918
pułkownik – marzec 1919
generał brygady – maj 1922

Ordery i odznaczenia

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)^[5]
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari^[6]
Krzyż Walecznych – dwukrotnie (po raz pierwszy w 1921)^[7]
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Oficer Legii Honorowej (Francja)
Medal międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”

Przypisy

↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 31 z 6 sierpnia 1921, s. 1301.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 4 z 14 lutego 1929, s. 69, 79.
↑ Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 117. [dostęp 2015-04-05].
↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 19.
↑ Rocznik Oficerski, Warszawa 1923, s. 121 .
↑ „W zamian za otrzymane wstążeczki biało-amarantowe b. armii gen. Hallera”, Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2097 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 42, s. 1666)

Bibliografia

Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
PiotrP. Stawecki PiotrP., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona , 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159 .

[1] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 31 z 6 sierpnia 1921, s. 1301.

[2] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 4 z 14 lutego 1929, s. 69, 79.

[3] Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 117. [dostęp 2015-04-05].

[4] Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

[5] Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 19.

[6] Rocznik Oficerski, Warszawa 1923, s. 121 .

[7] „W zamian za otrzymane wstążeczki biało-amarantowe b. armii gen. Hallera”, Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2097 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 42, s. 1666)

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]