Martin Heinrich Klaproth
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1 grudnia 1743 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1 stycznia 1817 |
| Zawód, zajęcie | |
| Narodowość | |
Martin Heinrich Klaproth (ur. 1 grudnia 1743 w Wernigerode, zm. 1 stycznia 1817 w Berlinie), chemik niemiecki, profesor uniwersytetu w Berlinie od 1810[1].
Odkrył pierwiastki uran, cyrkon i cer (opisał je jako odrębne pierwiastki, choć nie uzyskał ich w stanie czystym, metalicznym); zweryfikował odkrycie tytanu i zbadał tellur; wydzielił związki strontu (1793), tytanu (1795) i chromu (1797); wykazał, że potas występuje nie tylko w roślinach, lecz i w minerałach[1].
Jako jeden z najbardziej znanych chemików w swoich czasach, wywarł duży wpływ na nauki chemiczne w Niemczech. Obalenie teorii flogistonu i zaakceptowanie teorii utleniania Lavoisiera poparł odpowiednimi doświadczeniami w roku 1792[1].
Klaproth był analitykiem, wprowadził wagę jako standardowy przyrząd analityczny. Precyzyjnie przeprowadzając doświadczenia i dokładnie podając ich wyniki stał się szczególnie zasłużonym dla metod analitycznych[1].
Po ukończeniu szkoły państwowej w Wernigerode pracował 6 lat w aptece ratuszowej w Quedlinburgu. W latach 1766–71 pracował w Hanowerze (apteka nadworna), Berlinie (apteka "Pod Murzynem") i w Gdańsku (apteka ratuszowa). Podczas pobytu w Berlinie rozwinął swoją wiedzę u chemików Johanna Heinricha Potta i Andreasa Sigismunda Marggrafa. W roku 1771 wrócił z Gdańska do Berlina i pracował w aptece "Pod Białym Łabędziem", należącej do Valentina Rose'a Starszego, z którym się zaprzyjaźnił. Gdy po krótkim czasie Rose zmarł, Klaproth przejął po nim aptekę i wychował jego czwórkę dzieci, w tym Valentina Rose'a Młodszego. Do przeprowadzania eksperymentów Klaproth wyposażył sobie laboratorium w Berlinie[2].
Poślubiwszy Christiane Sophie Lehmann, siostrzenicę/bratanicę Andreasa Sigismunda Marggrafa, nabył w roku 1780 "Aptekę Niedźwiedzią", która do odejścia Klaprotha w 1800 roku cieszyła się dobrą reputacją[3].
Potem Klaproth pracował jako zwyczajny chemik w Akademii Nauk w Berlinie, jako następca Franza Karla Acharda. Działał przy tym od 1787 jako profesor chemii w berlińskiej szkole artyleryjskiej, jako docent w kolegium medyczno-chirurgicznym i jako nauczyciel w wielu instytutach. W roku 1810 otrzymał od Alexandra von Humboldta propozycję stanowiska profesora chemii w nowo założonym Uniwersytecie Berlińskim (dziś Uniwersytecie Humboldta)[1].
Zmarł w roku 1817 na udar mózgu.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Digitale Bibliothek - Münchener Digitalisierungszentrum [online], daten.digitale-sammlungen.de [dostęp 2017-11-25] (niem.).
- ↑ martin heinrich klaproth [online], www.harzkaleidoskop.de [dostęp 2017-11-25].
- ↑ Die Bärenapotheke von Marggraf und Klaproth - Berlin Story Verlag [online], www.berlinstory.de [dostęp 2017-11-25] (niem.).