Przejdź do zawartości

Ludwik Izierski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludwik Izierski
pułkownik audytor pułkownik audytor
Data i miejsce urodzenia

17 października 1873
Wadowice

Data i miejsce śmierci

6 lipca 1946
Kraków

Przebieg służby
Siły zbrojne

c. i k. Armia
c. k. Obrona Krajowa
Wojsko Polskie

Jednostki

Najwyższy Sąd Wojskowy

Stanowiska

sędzia

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Kawaler Orderu Franciszka Józefa z dekoracją wojenną (Austro-Węgry) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie pokoju) Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii 1898 (Austro-Węgry) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Ludwik Izierski (ur. 17 października 1873 w Wadowicach, zm. 6 lipca 1946 w Krakowie) – pułkownik audytor Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 17 października 1873 w Wadowicach[1].

Na stopień nadporucznika audytora został awansowany ze starszeństwem z 1 listopada 1900[2]. Służył wówczas w Galicyjskim Pułku Piechoty Nr 77 w Przemyślu na stanowisku audytora[3]. Na stopień kapitana audytora 2. klasy został awansowany ze starszeństwem z 1 listopada 1902[4]. W dalszym ciągu służył Galicyjskim Pułku Piechoty Nr 77 na stanowisku audytora[5].

Do 1913 służył w Galicyjskim Pułku Piechoty Nr 57 w Tarnowie na stanowisku audytora[6]. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach[7]. Na stopień majora audytora został awansowany ze starszeństwem z 1 listopada 1913[8]. W tym sam roku został przeniesiony z Armii do cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. W 1914 był szefem Sądu Obrony Krajowej we Lwowie[9]. W latach 1916–1918 był sędzią Sądu Dywizyjnego Obrony Krajowej we Lwowie[10][11]. Na stopień podpułkownika audytora został awansowany ze starszeństwem z 1 maja 1917[11].

Od 1 listopada 1918 był kolejno szefem: Sądu Dywizyjnego Wojsk Polskich w Krakowie, Sądu Wojennego Okręgu Generalnego w Krakowie, Sądu Wojskowego Okręgu Generalnego w Krakowie i Wojskowego Sądu Okręgowego Nr V w Krakowie[12][13][14]. 29 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w Korpusie Sądowym, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[13]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 19. lokatą w korpusie oficerów sądowych[15]. Później został mianowany sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie[16].

Został oskarżony o nadużycie władzy na stanowisku szefa WSO V z art. 101 austriackiej ustawy karnej i art. 104 wojskowego kodeksu karnego. Wojskowy Sąd Okręgowy Nr I w Warszawie pod przewodnictwem płk. KS Ernesta Artura Marschalko wydał wyrok uniewinniający. Prokuratura wniosła do Najwyższego Sądu Wojskowego „zażalenie nieważności przeciw temu wyrokowi”[17]. Rozprawa wyznaczona na dzień 15 września 1924 nie odbyła się z powodu śmierci członka rodziny oskarżonego[18]. 18 października 1924 Najwyższy Sąd Wojskowy, po wysłuchaniu referatu płk. KS Stanisława Śliwieńskiego, wniosku prokuratora ppłk KS Pawła Kindelskiego oraz przemówienia obrońcy adw. Stanisława Szurleja, zatwierdził wyrok sądu okręgowego w całej rozciągłości[19]. Później został przeniesiony w stan spoczynku[20][21]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto[22].

Zmarł 6 lipca 1946 w Krakowie i został pochowany na cmentarzu Rakowickim. Był żonaty, miał córkę[23].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Prawdopodobnie był też odznaczony Orderem Odrodzenia Polski[24].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-09-13]..
  2. ↑ Schematismus 1901 ↓, s. 1076.
  3. ↑ Schematismus 1901 ↓, s. 549.
  4. ↑ Schematismus 1903 ↓, s. 1089.
  5. ↑ Schematismus 1903 ↓, s. 551, 1089.
  6. ↑ Schematismus 1913 ↓, s. 616, 1321.
  7. ↑ a b c d e Schematismus 1914 ↓, s. 110, 412.
  8. ↑ Schematismus 1914 ↓, s. 412.
  9. ↑ Schematismus 1914 ↓, s. 110.
  10. ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 187.
  11. ↑ a b c d e f g h Ranglisten 1918 ↓, s. 579.
  12. ↑ Organa 1928 ↓, s. 64.
  13. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 16 czerwca 1920, s. 458.
  14. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 409.
  15. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 301.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1081, 1089.
  17. ↑ Sprawa płk. Izierskiego. „Polska Zbrojna”. 231, s. 5, 1924-08-23. Warszawa. .
  18. ↑ Odroczenie sprawy płk. Izierskiego. „Polska Zbrojna”. 255, s. 4, 1924-09-17. Warszawa. .
  19. ↑ W sprawie płk. Izierskiego w Sądzie Najwyższym. „Kurjer Polski”. 287, s. 4, 1924-10-19. Warszawa. .
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1408.
  21. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 884.
  22. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 367.
  23. ↑ Nekrolog. Academica. [dostęp 2022-09-13].
  24. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-09-13]..

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1901. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1900. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1903. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1902. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1913. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1912. (niem.).
  • Schematismus der k.k. Landwehr und der k.k. Gendarmerie der im Reichsrat Vertretenen Königreiche une Länder für 1914. Wiedeń: styczeń 1914. (niem.).
  • Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1916. Wiedeń: 1916. (niem.).
  • Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918. (niem.).
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
  • Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Organa wymiaru sprawiedliwości w W. P.. „Wojskowy Przegląd Prawniczy”. 8–10, październik–grudzień 1928. Warszawa: Departament Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych. 
  • Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ludwik_Izierski&oldid=71634001”