Literatura piękna
Literatura piękna – rodzaj dzieł literackich o charakterze artystycznym[1]; typ piśmiennictwa (także dzieł ustnych), do którego zalicza się wszystkie teksty o dominującej funkcji estetycznej języka, a więc dzieła literackie, w odróżnieniu od literatury użytkowej, tj. tekstów o charakterze informacyjnym, publicystycznym, naukowym itp.[2] Zakres literatury pięknej jest zależny od kryteriów obowiązujących w danej epoce historycznej. Granice między taką literaturą a innym typem piśmiennictwa (i tekstów ustnych), np. użytkowym, nie są łatwe do wyznaczenia przez badaczy, ze względu na występujące licznie gatunki pograniczne.
Określenie „literatura piękna” (fr. belles lettres) zostało wprowadzone w pierwszej połowie XVIII wieku (w okresie systematyzowania różnych form piśmiennictwa) jako analogia do terminu „sztuki piękne” (fr. beaux arts)[3]. Wówczas termin ten oznaczał gatunki poetyckie, oratorskie, retoryczne, prozę epistolarną i historiograficzną. Termin „literatura piękna” spopularyzował się dzięki traktatom Rollina De la manière d'étudier des Belles Lettres (1726) i Charlesa Batteux Cours de Belles-Lettres (1747)[3].
Wyróżnikiem literatury pięknej jest fikcja literacka[4].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Literatura piękna, [w:] Jan Nowakowski (red.), Słownik terminów literackich. Teoria i nauki pomocnicze, Kraków: Wydawnictwo Naukowe Wyższej Szkoły Pedagogicznej, 1960, s. 61 [dostęp 2021-08-27].
- ↑ Sławiński 1998 ↓, s. 285.
- ↑ a b Sławiński 1998 ↓, s. 62.
- ↑ Renata Pomarańska, Literatura piękna „nośnikiem pamięci” o martyrologii Kresów, Res Cresoviana. Nowe Pismo Kresowe: Wołyń ’43. Walka o Pamięć – Walka o Polskę, Instytut Pamięci i Dziedzictwa Kresowego, 2019, s. 136.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Janusz Sławiński (red.), Słownik terminów literackich, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1998, ISBN 83-04-04417-X.