Kung-fu (film)

Kung-fu
Gatunek	obyczajowy, psychologiczny, polityczny
Rok produkcji	1979
Kraj produkcji	Polska
Język	polski
Czas trwania	105 min
Reżyseria	Janusz Kijowski
Scenariusz	Janusz Kijowski
Główne role	Andrzej Seweryn; Teresa Sawicka; Daniel Olbrychski; Piotr Fronczewski
Muzyka	Jacek Bednarek
Zdjęcia	Krzysztof Wyszyński
Scenografia	Tadeusz Kosarewicz
Kostiumy	Alicja Wasilewska
Montaż	Irena Choryńska
Produkcja	Zespół Filmowy „X”

Kung-fu – polski film obyczajowy z 1979 roku, w reżyserii Janusza Kijowskiego.

O filmie

„Kung-fu” było drugim filmem fabularnym Janusza Kijowskiego, po filmie „Indeks”, który powstał na przełomie 1976 i 1977 roku. „Indeks” nie został jednak decyzją władz (zob. cenzura w PRL) skierowany do dystrybucji (zob. półkownik), a jego premiera odbyła się dopiero w 1981 roku. Wcześniej w kinach pojawiło się zrealizowane w 1979 roku „Kung-fu”, wówczas mylnie uważane za debiut Kijowskiego^[1].

Film był kręcony w Warszawie (politechnika, Warszawa Centralna, Trasa Łazienkowska, Most Poniatowskiego), Wołominie i Oleśnicy.

Obsada aktorska

Teresa Sawicka – Irena Markowska
Daniel Olbrychski – Zygmunt
Piotr Fronczewski – Witek Markowski
Andrzej Seweryn – Marek Kamiński
Bożena Baranowska – Bendkowska
Natasza Czarmińska – Zosia
Sława Kwaśniewska – dyrektorka liceum
Anna Seniuk – nauczycielka Rowicka
Iwona Słoczyńska – kierowniczka przedszkola
Bronisław Cieślak – redaktor Henio Laskus
Piotr Cieślak – Wacek Bendkowski, członek rady zakładowej
Janusz Gajos – Maciek, redaktor naczelny
Krzysztof Janczar – Krzysztof, uczeń Ireny Markowskiej
Jerzy Kamas – Edward Kurjata, szef Witka Markowskiego
Krzysztof Kowalewski – dyrektor Nałęcz
Zdzisław Kuźniar – strażnik
Ferdynand Matysik – Siwecki, nauczyciel WF-u
Paweł Nowisz – Karwas
Edwin Petrykat – prokurator Edward Misiuna, znajomy Zygmunta
Michał Tarkowski – Antek
Janusz Weiss – Paweł
Zbigniew Zapasiewicz – docent Kwaśniak
Jerzy Moes – dziennikarz

Opis fabuły

Irena, Zygmunt, Witek i Marek byli kiedyś paczką na studiach, która rozpadła się po wydarzeniach marcowych (1968). Zygmunt został wyrzucony z politechniki na początku lat 70., obecnie jest prezesem spółdzielni mieszkaniowej. Irena wyszła za mąż za Witka, który pracuje w miejscowej fabryce. Ona z kolei jest nauczycielką w liceum. Odwiedza ich Marek – dziennikarz. Witek wkrótce zostaje wyrzucony z pracy za to, że odkrył plagiat pracy dyplomowej swojego przełożonego i aresztowany za bójkę z portierem. Stara paczka odnawia kontakty. Marek namawia Zygmunta, by uruchomił swoje znajomości w prokuraturze. Witek przeżywa depresje, rodzina odczuwa niechęć mieszkańców i Irena prosi męża, by przeniósł się z nią do Warszawy. Marek pisze artykuł Polowanie na inżyniera, wskutek czego Witek wraca do pracy. Ale między nim a żoną dochodzi do niesnasek. Irena wyjeżdża z córką Kasią do Warszawy. Tam spotyka się z Zygmuntem, który okazuje się ojcem dziecka. Marek nakłania ją do powrotu do domu. Na miejscu zastaje kompletnie zdemolowane mieszkanie.