Kazimierz Piwakowski
 porucznik broni pancernych
| |
| Data i miejsce urodzenia |
29 lipca 1889 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
26 listopada 1960 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Kazimierz Piwakowski, ps. „Jelita”[1] (ur. 29 lipca 1889 lub 1892[2] w Dżurynie, zm. 26 listopada 1960 w Warszawie) – porucznik broni pancernych Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 29 lipca 1889 w ówczesnym powiecie jampolskim guberni podolskiej, w rodzinie Hieronima i Michaliny z Kozłowskich[1].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach II Korpusu Polskiego w Rosji. Wyróżnił się 11 maja 1918 w bitwie pod Kaniowem[3].
1 czerwca 1921 jako podporucznik pełnił służbę w 1 pułku czołgów, a jego oddziałem macierzystym był 31 pułk piechoty[4]. Z dniem 25 października 1921 został zdemobilizowany[5]. Jako oficer rezerwy został przydzielony do 31 pułku piechoty, a później przeniesiony do 30 pułku piechoty w Warszawie[6][7]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 5097. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[8].
Pomimo zwolnienia do rezerwy pozostał w armii jako urzędnik wojskowy X kategorii i pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu[9]. Z dniem 1 marca 1924 prezydent RP przemianował go na oficera zawodowego w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 grudnia 1920 i 64. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. W tym czasie pełnił służbę w 1 pułku czołgów w Żurawicy, pozostając oficerem nadetatowym 38 pułku piechoty[10][11][12]. W czerwcu 1930 został przeniesiony do Dowództwa Broni Pancernych Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko referenta[13]. W sierpniu 1931 został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Warszawie[14][15]. W kwietniu 1933 został przeniesiony do Kierownictwa Zaopatrzenia Technicznego z równoczesnym przeniesieniem z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów samochodowych[16]. Z dniem 1 grudnia 1934 został przeniesiony do Kadry 8 dywizjonu samochodowego w Bydgoszczy[17]. Z dniem 31 sierpnia 1935 został przeniesiony w stan spoczynku[18].
Zmarł 26 listopada 1960 w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[2][19].
Był żonaty z Irmą z Bolesławskich (1898–1963), odznaczoną Medalem Niepodległości, z którą miał syna i córkę Danutę Zofię Cynk-Borucką (1925–2009)[20][21][22][2][23].
17 lipca 1951 jego dokumenty z Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości zostały przekazane do Biura Studiów Głównego Zarządu Informacji[1]. Inne materiały personalne były w dyspozycji Biura Studiów GZI od 23 lutego 1949 do 23 lutego 1954[24].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Niepodległości – 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[25][1][26]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[27] (po raz pierwszy „za męstwo i odwagę wykazane w bitwie Kaniowskiej w składzie b. II Korpusu Wschodniego w dniu 11.5.18 r.”[3])
- Srebrny Krzyż Zasługi[19]
- Medal Zwycięstwa[28][29]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-08-07].
- ↑ a b c Kazimierz Piwakowski. Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Warszawie. [dostęp 2024-08-07].
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 24 grudnia 1921, s. 1674.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 112, 820.
- ↑ Pierwsza lista 1921 ↓, s. 28.
- ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 222.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 213.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 534.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1564.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 27 marca 1924, s. 149.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 112, 392.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 112, 249.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930, s. 207.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931, s. 234.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 87, 817.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933, s. 81.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934, s. 269.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935, s. 87.
- ↑ a b Zmarli. „Stolica”. 3 (683), s. 4, 1961-01-15. Warszawa: Warszawskie Wydawnictwo Prasowe RSW „Prasa”.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-08-07].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-08-07].
- ↑ Odpis protokołu przesłuchania świadka Danuty Piwakowskiej z 20 czerwca 1946. Alvin. [dostęp 2024-08-07].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-08-07].
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-08-07].
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 87.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-08-07].
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 112.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Pierwsza lista oficerów rezerwowych WP. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (dwukrotnie)
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi
- Oficerowie 1 Pułku Czołgów (II RP)
- Oficerowie 8 Dywizjonu Samochodowego
- Oficerowie Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych
- Pochowani na Powązkach-Cmentarzu Wojskowym w Warszawie
- Polacy odznaczeni Medalem Zwycięstwa
- Porucznicy broni pancernych II Rzeczypospolitej
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1889
- Zmarli w 1960
- Żołnierze II Korpusu Polskiego w Rosji 1917–1918