Juan Ignacio Chela

Juan Ignacio Chela

French Open 2012
Państwo	Argentyna
Data i miejsce urodzenia	30 sierpnia 1979 Buenos Aires
Wzrost	190 cm
Gra	praworęczny, oburęczny bekhend
Status profesjonalny	1998
Zakończenie kariery	3 grudnia 2012
Trener	Pablo Fuente
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	6
Najwyżej w rankingu	15 (9 sierpnia 2004)
Australian Open	4R (2006)
Roland Garros	QF (2004, 2011)
Wimbledon	2R (2003, 2004, 2007, 2011)
US Open	QF (2007)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	3
Najwyżej w rankingu	32 (6 czerwca 2011)
Australian Open	3R (2004)
Roland Garros	3R (2004, 2008)
Wimbledon	SF (2010)
US Open	3R (2009)

Juan Ignacio Chela (ur. 30 sierpnia 1979 w Buenos Aires) – argentyński tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, dwukrotny olimpijczyk (2000 i 2004).

Kariera tenisowa

Występy w gronie profesjonalistów rozpoczął w 1998 roku, a zakończył 3 grudnia 2012 roku. W swoim debiutanckim sezonie doszedł do finału w jednym z turniejów ATP Challenger Tour, w Limie. W 1999 wygrał dwie imprezy ATP Challenger Tour, a rok później odniósł pierwsze zwycięstwo turniejowe w cyklu ATP World Tour, po sukcesie w Meksyku. Do turnieju głównego awansował z eliminacji, a w drodze do finału pokonał m.in. Gustavo Kuertena, natomiast w decydującym meczu rodaka Mariano Puertę.

W 2001 roku kariera Cheli uległa na krótko zatrzymaniu, gdy został zdyskwalifikowany na trzy miesiące i ukarany grzywną w wysokości 8 tysięcy dolarów za wykrycie w jego organizmie obecności metylotestosteronu podczas turnieju ATP Masters Series w Indian Wells. Po odbyciu kary zanotował serię startów w turniejach ATP Challenger Tour, wygrywając sześć imprez tej rangi i odzyskując pozycję w czołowej setce rankingu światowego oraz uzyskał finał zawodów ATP World Tour w Bogocie (porażka z Fernando Vicente). Dalszy awans Argentyńczyk zanotował w 2002 roku, kiedy dzięki wygranej w Amersfoort (w finale z Albertem Costą), finałom w Sydney i Long Island oraz 1/8 finału US Open awansował do czołowej trzydziestki rankingu światowego.

W kwietniu 2004 roku wygrał swój trzeci turniej w grze pojedynczej, na kortach ziemnych w Estoril. W finale pokonał Marata Safina. Tegoż samego roku osiągnął ćwierćfinał w wielkim szlemie, na korach imieniem Rolanda Garrosa. Mecz o dalszą fazę turnieju przegrał z Brytyjczykiem Timem Henmanem. Wyniki te dały mu awans na najwyższą w karierze pozycję w rankingu – nr 15. (w sierpniu 2004). Również tego roku Argentyńczyk zwyciężył w rozgrywkach gry podwójnej w Viña del Mar, partnerując Gastónowi Gaudio oraz doszedł do finału w Acapulco tworząc parę z Nicolásem Massú.

W 2005 roku, podczas pojedynku III rundy w Australian Open Chela splunął w stronę reprezentanta gospodarzy Lleytona Hewitta. Do końca roku Argentyńczyk zagrał w finale debla w Estoril. Partnerem deblowym Cheli był Tommy Robredo, jednak w finale przegrał z Františkiem Čermákiem i Leošem Friedlem.

W styczniu 2006 roku Chela osiągnął 1/8 finału Australian Open, eliminując m.in. faworyta gospodarzy, Lleytona Hewitta. Ponadto był w kolejnych dwóch finałach turniejowych, w Acapulco, gdzie uległ Peruwiańczykowi Luisowi Hornie oraz w Kitzbühel, przegrywając pojedynek finałowy z Agustínem Callerim.

W lutym 2007 roku Chela wygrał swój czwarty turniej w singlu, podczas rywalizacji w Acapulco. W drodze po tytuł pokonał m.in. Calleriego, a w finale wynikiem 6:3, 7:6(2) Hiszpana Carlosa Moyę. Pod koniec maja 2007 roku Chela zdobył wspólnie z José Acasuso, Agustínem Callerim i Sebastiánem Prieto drużynowy puchar świata. Chela rozegrał trzy pojedynki singlowe, przegrywając najpierw z Robinem Söderlingiem, następnie wygrywając z Fernando Gonzálezem i w finale ponownie przegrywając, tym razem z Tomášem Berdychem. Ostatecznie jednak Argentyńczycy pokonali Czechów 2:1. Na przełomie sierpnia i września Chela doszedł do ćwierćfinału wielkoszlemowego US Open, po wyeliminowaniu m.in. Ivana Ljubičicia i Stanislasa Wawrinki; przegrał z Davidem Ferrerem.

W 2008 roku Chela zmagał się z problemami zdrowotnymi kończąc sezon tuż po wielkoszlemowym Rolandzie Garrosie. Najlepszym rezultatem Argentyńczyka w sezonie był awans do półfinału rozgrywek w Buenos Aires. Rok później Chela startował głównie w zawodach ATP Challenger Tour wygrywając turniej w Medellínie oraz osiągając finał w Brasílii.

W 2010 roku Chela powrócił do zawodowego Touru i w kwietniu wygrał zawody w Houston. Po drodze wyeliminował m.in. Lleytona Hewitta, a w finale pokonał w trzech setach Sama Querreya. We wrześniu zwyciężył w Bukareszcie, zarówno w grze pojedynczej oraz podwójnej. W singlu, pokonał w finale Pablo Andújara, natomiast w deblu Marcela Granollersa i Santiago Venturę. Partnerem deblowym Argentyńczyka był Łukasz Kubot. Chela zakończył rok 2010 na 38. miejscu w rankingu singlowym.

Pierwszy finał w 2011 roku Chela rozegrał w połowie lutego w Buenos Aires. Po drodze pokonał m.in. drugiego w rozstawieniu w zawodach, Stanislasa Wawrinkę. Mecz finałowy przegrał jednak z Nicolásem Almagro. W połowie kwietnia Argentyńczyk dotarł do finału gry podwójnej w rozgrywkach rangi ATP World Tour Masters 1000, w Monte Carlo. Grając w parze z Bruno Soaresem przegrali jednak w finale z Bobem i Mikiem Bryanami. Pod koniec maja, podczas wielkoszlemowego Rolanda Garros Argentyńczyk dotarł do ćwierćfinału singla. Pojedynek o półfinał zakończył się porażką Cheli z Andym Murrayem.

W reprezentacji narodowej w Pucharze Davisa Chela debiutował w 2000 roku w meczu z Kanadą. Chela przegrał jednak w grze pojedynczej zarówno z Danielem Nestorem, jak i Sébastienem Lareau. W sezonie 2006 pokonał m.in. Chorwata Sašę Tuksara w decydującym, piątym pojedynku ćwierćfinału grupy światowej. W pierwszym meczu finału przeciwko Rosji, w tym samym roku, uległ Nikołajowi Dawydience 1:6, 2:6, 7:5, 4:6. Ostatecznie Rosjanie wygrali rywalizację 3:2 zdobywając tym samym tytuł mistrzowski. Ogółem dorobek Cheli w Pucharze Davisa to 12 zwycięstw i 6 porażek.

Finały w turniejach ATP World Tour

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup / ATP Finals
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold / ATP Tour 500
ATP International Series / ATP Tour 250

Gra pojedyncza (6–6)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Zwycięzca	1.	27 lutego 2000	Meksyk	Ceglana	Mariano Puerta	6:4, 7:6(4)
Finalista	1.	4 lutego 2001	Bogota	Ceglana	Fernando Vicente	4:6, 6:7(6)
Finalista	2.	12 stycznia 2002	Sydney	Twarda	Roger Federer	3:6, 3:6
Zwycięzca	2.	21 lipca 2002	Amersfoort	Ceglana	Albert Costa	6:1, 7:6(4)
Finalista	3.	25 sierpnia 2002	Long Island	Twarda	Paradorn Srichaphan	7:5, 2:6, 2:6
Zwycięzca	3.	18 kwietnia 2004	Estoril	Ceglana	Marat Safin	6:7(2), 6:3, 6:3
Finalista	4.	4 marca 2006	Acapulco	Ceglana	Luis Horna	6:7(5), 4:6
Finalista	5.	30 lipca 2006	Kitzbühel	Ceglana	Agustín Calleri	6:7(9), 2:6, 3:6
Zwycięzca	4.	3 marca 2007	Acapulco	Ceglana	Carlos Moyá	6:3, 7:6(2)
Zwycięzca	5.	11 kwietnia 2010	Houston	Ceglana	Sam Querrey	5:7, 6:4, 6:3
Zwycięzca	6.	26 września 2010	Bukareszt	Ceglana	Pablo Andújar	7:5, 6:1
Finalista	6.	20 lutego 2011	Buenos Aires	Ceglana	Nicolás Almagro	3:6, 6:3, 4:6

Gra podwójna (3–3)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy w finale	Wynik finału
Zwycięzca	1.	15 lutego 2004	Viña del Mar	Ceglana	Gastón Gaudio	Nicolás Lapentti Martín Rodríguez	7:6(2), 7:6(3)
Finalista	1.	7 marca 2004	Acapulco	Ceglana	Nicolás Massú	Bob Bryan Mike Bryan	2:6, 3:6
Zwycięzca	2.	18 kwietnia 2004	Estoril	Ceglana	Gastón Gaudio	František Čermák Leoš Friedl	6:2, 6:1
Finalista	2.	1 maja 2005	Estoril	Ceglana	Tommy Robredo	František Čermák Leoš Friedl	3:6, 4:6
Zwycięzca	3.	26 września 2010	Bukareszt	Ceglana	Łukasz Kubot	Marcel Granollers Santiago Ventura	6:2, 5:7, 13-11
Finalista	3.	17 kwietnia 2011	Monte Carlo	Ceglana	Bruno Soares	Bob Bryan Mike Bryan	3:6, 2:6

Starty wielkoszlemowe (gra pojedyncza)

Turniej	2000	2001	2002	2003	2004	2005	2006	2007	2008	2009	2010	2011	2012	Wygrane turnieje	Bilans w turnieju
Australian Open	–	3R	2R	2R	2R	3R	4R	3R	1R	–	1R	1R	3R	0 / 11	14–11
French Open	2R	–	1R	3R	QF	2R	1R	2R	2R	1R	2R	QF	1R	0 / 12	15–12
Wimbledon	1R	–	1R	2R	2R	–	1R	2R	–	–	1R	2R	1R	0 / 9	4–9
US Open	1R	–	4R	3R	1R	1R	1R	QF	–	2R	2R	3R	–	0 / 10	13–10
Wygrane turnieje	0 / 3	0 / 1	0 / 4	0 / 4	0 / 4	0 / 3	0 / 4	0 / 4	0 / 2	0 / 2	0 / 4	0 / 4	0 / 3	0 / 42	N/A
Bilans spotkań	1–3	2–1	4–4	6–4	6–4	3–3	3–4	8–4	1–2	1–2	2–4	7–4	2–3	N/A	46–42

Starty wielkoszlemowe (gra podwójna)

Turniej	2003	2004	2005	2006	2007	2008	2009	2010	2011	2012	Wygrane turnieje	Bilans w turnieju
Australian Open	2R	3R	2R	2R	–	–	–	1R	1R	2R	0 / 7	6–7
French Open	2R	3R	2R	1R	–	3R	1R	1R	1R	2R	0 / 9	7–9
Wimbledon	2R	1R	–	–	–	–	–	SF	3R	3R	0 / 5	9–5
US Open	1R	1R	1R	2R	–	–	3R	2R	2R	–	0 / 7	5–7
Wygrane turnieje	0 / 4	0 / 4	0 / 3	0 / 3	0 / 0	0 / 1	0 / 2	0 / 4	0 / 3	0 / 3	0 / 27	N/A
Bilans spotkań	3–4	4–4	2–3	2–3	0–0	2–1	2–2	5–4	1–3	4–3	N/A	25–27

Bibliografia

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-21]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-21]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-21]  (ang.).