Przejdź do zawartości

Jonas Ingram

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jonas H. Ingram
Ilustracja
Admiral Admiral
Data i miejsce urodzenia

15 października 1887
Jeffersonville (Indiana)

Data i miejsce śmierci

10 września 1952
San Diego

Przebieg służby
Lata służby

1907–1947

Siły zbrojne

 US Navy

Główne wojny i bitwy

okupacja Veracruz
I wojna światowa
II wojna światowa

Odznaczenia
Medal Honoru (Stany Zjednoczone) Krzyż Marynarki Wojennej (Stany Zjednoczone)
Medal Marynarki Wojennej za Wybitną Służbę (trzykrotnie) (Stany Zjednoczone)
Purpurowe Serce (Stany Zjednoczone) Mexican Service Medal (Stany Zjednoczone) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Medal Amerykańskiej Służby Obronnej Medal Kampanii Amerykańskiej (USA) Medal Kampanii Europy-Afryki-Bliskiego Wschodu (USA) Medal Zwycięstwa w II Wojnie Światowej (USA) Kawaler Orderu Leopolda II (Belgia) Kawaler Orderu Krzyża Południa (Brazylia) Kawaler Orderu Zasługi Marynarki Wojennej (Brazylia) Wielki Oficer Orderu Zasługi Wojskowej (Brazylia) Wielki Oficer Orderu Zasługi Lotniczej (Brazylia) Order Imperium Brytyjskiego od 1936 (wojskowy)

Jonas Howard Ingram (ur. 15 października 1887 w Jeffersonville w stanie Indiana, zm. 10 września 1952 w San Diego) – amerykański wojskowy, admirał United States Navy, uczestnik obu wojen światowych. Od listopada 1944 dowódca United States Atlantic Fleet, odznaczony Medalem Honoru za akcję podczas interwencji w Veracruz w 1914.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył United States Naval Academy w 1907, w stopniu midszypmena. Podczas studiów był aktywnym sportowcem, członkiem uczelnianych drużyn: wioślarskiej, lekkoatletycznej i futbolowej. Jego pierwszym przydziałem był pancernik USS „Nebraska”. Od 1912 służył na pancerniku USS „Arkansas”. Podczas amerykańskiej interwencji w Veracruz, 22 kwietnia 1914 kierowany przez niego ogień artylerii pancernika przyczynił się do zdobycia miasta. Został za tę akcję odznaczony Medalem Honoru.

Podczas I wojny światowej służył między innymi jako adiutant admirała Hugh Rodmana. Pełnił to stanowisko również po objęciu przez tego ostatniego dowództwa United States Pacific Fleet w lipcu 1919. W 1921 objął funkcję szefa sztabu dowódcy 9. Dystryktu Morskiego. Trzy lata później, w stopniu komandora porucznika (Commander) objął dowodzenie niszczycielem USS „Stoddert”. Później pełnił obowiązki między innymi zastępcy dowódcy pancernika USS „Pennsylvania” oraz pracownika wydziału Public Relations w biurze Szefa Operacji Morskich w Waszyngtonie.

Po awansie do stopnia komandora (Captain) w czerwcu 1935, dowodził 6. Dywizjonem Niszczycieli, później, po okresie służby na lądzie, pancernikiem USS „Tennessee”. W styczniu 1941 został kontradmirałem (Rear Admiral), dowódcą 2. Eskadry Krążowników. W lutym następnego roku awansował do stopnia wiceadmirała (Vice Admiral). Dowodził TF.3, przemianowaną później na TF.23, następnie 4. Flotą oraz Siłami Południowego Atlantyku w składzie Floty Atlantyckiej z kwaterą w Recife w Brazylii. W listopadzie 1944, w stopniu pełnego admirała (Admiral) został dowódcą Floty Atlantyckiej. Odszedł w stan spoczynku w kwietniu 1947. Zmarł w pięć lat później i został pochowany na Narodowym Cmentarzu w Arlington.

Na jego cześć został nazwany niszczyciel USS „Jonas Ingram”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]