Przejdź do zawartości

Jan Władysław Ginter

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Władysław Ginter
Data urodzenia

25 czerwca 1906

Data śmierci

1983

Zawód, zajęcie

kreślarz, nauczyciel

Miejsce zamieszkania

Francja

Narodowość

polska

Odznaczenia
Krzyż Partyzancki Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)

Jan Władysław Ginter, franc. Jean Wladyslaw Ginter (ur. 25 czerwca 1906, zm. 1983) – polski kreślarz, nauczyciel, działacz ruchu oporu i polonijny we Francji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 25 czerwca 1906[1][2][3]. Pochodził z terenu Białostocczyzny[4]. Kształcił się w Białymstoku[2]. Wobec nie uzyskania miejsca na Politechnice Warszawskiej w 1930 wyjechał do Francji[2]. Tam podjął studia w szkole wyższej w Grenoble[2]. Z polecenia konsula generalnego RP we Francji w 1931 podjął pracę w popołudniowej szkole polskiej w Potigny, gdzie był nauczycielem języka polskiego[2][5][4]. Został kierownikiem tej placówki, a z czasem wykładał także w innych szkołach w gminie[2]. Zawodowo pracował jako asystent kreślarza w Mines de Soumont[2][4]. Był także tłumaczem przysięgłym w sądach[2]. Ukończył studia na kierunku matematyki na Uniwersytecie w Lyonie[4].

Podczas II wojny światowej działał w konspiracji w ramach Polskiej Organizacji Walki o Niepodległość (POWN)[2]. Był szefem grupy sieci konspiracyjnej w departamencie Calvados[5]. Zajmował się dystrybucją prasy podziemnej oraz obserwacją niemieckiej infrastruktury wojennej[2]. Działał wówczas na obszarze Francji, Holandii i Belgii[2]. Po raz pierwszy został aresztowany przez gestapo na krótko w maju 1942, po raz drugi w grudniu tego roku[2]. Był osadzony w Caen, później w obozie Compiègne-Royallieu, od 26 kwietnia 1943 w obozie Sachsenhausen-Oranienburg, a od 1 czerwca 1943 w obozie w Falkensee[2][5][6]. Odzyskał wolność 26 kwietnia 1945 po nadejściu Armii Czerwonej[2].

6 maja 1945 został repatriowany do Valenciennes[2]. Następnie powrócił do Potigny, gdzie podjął pracę w macierzystej szkole[2]. W listopadzie 1945 ożenił się tam z Janiną Fudaler[7][2], wraz z którą prowadził tę placówkę[5]. Łącznie przepracował w szkole w Potigny ponad 40 lat[4]. Działał w środowisku polonijnym we Francji[4]. Był wielokrotnie odznaczany: otrzymał polski Krzyż Partyzancki, odznaczenia francuskie, amerykańskie i belgijskie, a w 1968 został odznaczony francuską Legią Honorową[5]. Zmarł w 1983[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Généalogie de Alain Dubrulle
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Gérard Fournier: Gérard Fournier. ouest-france.fr, 2017-11-01. [dostęp 2018-11-07]. (fr.).
  3. ↑ Jean Ginter, enseignant et Résistant déport. caen.maville.com. [dostęp 2018-11-07]. (fr.).
  4. ↑ a b c d e f Józef Porayski-Pomsta: Wybór tekstów polonijnych z Francji. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 1993, s. 28.
  5. ↑ a b c d e Polonia zagraniczna. Francja. Nauczyciel odznaczony Legią Honorową. „Lud”. Nr 2988, s. 5, 30 października 1968. 
  6. ↑ Poszukiwania. Byli więźniowie Oranienburga. „Narodowiec”. Nr 128, s. 4, 5 czerwca 1945. 
  7. ↑ Wiadomości miejscowe z różnych stron. Calvados. „Narodowiec”. Nr 266, s. 4, 14 listopada 1945. 
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Władysław_Ginter&oldid=71789541”