Jan Głowacz Leżeński (zm. 1399)
 Nałęcz | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Żona | |
| Dzieci |
Abraham Głowacz ze Zbąszynia |
Jan Głowacz Leżeński (zm. 12 sierpnia 1399 w Bitwie nad Worsklą) – magnat herbu Nałęcz, rycerz króla Władysława Jagiełły, wojewoda czerski i płocki, starosta Łęczycki od 1392[1], a w 1399 wojewoda łęczycki[2]. Protoplasta rodu Leżeńskich[1].
Według legend niektórych herbarzy Jan Leżeński „Głowacz” był jednym z dwóch synów króla Kazimierza Wielkiego[3] – ostatniego z rodu Piastów i Esterki. Wraz ze swoim bratem Niemierzą został oddany pod opiekę do Abrahama z Nowego Dworu. Był właścicielem posiadłości w Leżenicach, gdzie w 1390 roku założył parafię i wybudował pierwszy kościół. W 1393 roku król Władysław Jagiełło nadał synom Abrahama z Nowego Dworu – Niemierzy, Janowi Głowaczowi Leżeńskiemu i Abrahamowi zamki Zbąszyń i Kiebłowo wraz z przyległymi miastami i wsiami. Był to akt wdzięczności za sumy pieniędzy pożyczone królowi Ludwikowi Węgierskiemu oraz królowym Elżbiecie Łokietkównie i Jadwidze[4][5]. Jan Głowacz Leżeński był żonaty z Jadwigą z Leżenic i miał z nią dwóch synów, Abrahama Leżeńskiego, który później przyjął nazwisko Zbąski i piastował urząd sędziego poznańskiego oraz Jana „Głowacza” Leżeńskiego.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Jan „Głowacz” Leżeński h. Nałęcz, Sr.
- ↑ Herbarz polski Kaspra Niesieckiego S.J.. Red. Jan Nepomucen Bobrowicz. Lipsk: Breitkopf i Haertel, 1846, s. 156–157.
- ↑ Dobrogost alias Anzelm Głowacz z Pawłowic.
- ↑ Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu.
- ↑ Strona miasta Zbąszyń.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk Poznań 2003 s. 174
