Język sumeri
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
500 (1978) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | tcm | ||
| IETF | tcm | ||
| Glottolog | tana1288 | ||
| Ethnologue | tcm | ||
| BPS | 1123 0 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język sumeri[1][2][3], także: sumuri[4], sumerine[1], tanahmerah[1][5], tanah merah[2][3] – język papuaski używany w indonezyjskiej prowincji Papua Zachodnia, w kabupatenie Teluk Bintuni na półwyspie Bomberai. Według danych z 1978 r. posługuje się nim 500 osób[1].
Nie jest spokrewniony z językiem tabla z grupy sentani, również określanym jako tanahmerah[1][6]. Według klasyfikacji Ethnologue tworzy odrębną grupę w ramach języków transnowogwinejskich[1]. H. Hammarström (2018) i B. Palmer (2018) klasyfikują go jako izolat[5][7]. C.L. Voorhoeve (1975) zasugerował związek z językami mairasi, klasyfikując mairasi i sumeri w obrębie języków transnowogwinejskich[8]. Przynależność sumeri do tej rodziny postulowano na podstawie form zaimków i pewnych danych leksykalnych[9].
Nie został dobrze poznany, brak bliższych informacji nt. jego gramatyki i społeczności użytkowników[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Tanahmerah, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-07-09] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ a b Peckham 1994 ↓, s. 220.
- ↑ a b Stephen Adolphe Wurm: Papuan Languages of Oceania. Tübingen: Narr, 1982, s. 154, 326, seria: Ars linguistica 7. ISBN 978-3-87808-357-3. OCLC 8592292. [dostęp 2022-07-09]. (ang.).
- ↑ Jason A. J. Jackson: A grammar of Irarutu, a language of West Papua, Indonesia, with historical analysis. Honolulu: University of Hawaiʻi at Mānoa, 2014, s. 7. OCLC 930543895. [dostęp 2023-05-18]. (ang.).
- ↑ a b c Hammarström 2018 ↓, s. 289.
- ↑ David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Tabla, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-07-09] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Palmer 2018 ↓, s. 9.
- ↑ Voorhoeve 1975 ↓, s. 424–431.
- ↑ Voorhoeve 1975 ↓, s. 428–431.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Harald Hammarström: Language isolates in the New Guinea region. W: Lyle Campbell (red.): Language Isolates. Abingdon–New York: Routledge, 2018, s. 287–322, seria: Routledge Language Family Series. DOI: 10.4324/9781315750026-11. ISBN 978-1-138-82105-7, ISBN 978-1-317-61091-5. ISBN 978-1-315-75002-6. OCLC 1000447105. (ang.).
- Bill Palmer: Language families of the New Guinea Area. W: Bill Palmer (red.): The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018, s. 1–20, seria: The World of Linguistics 4. DOI: 10.1515/9783110295252-001. ISBN 978-3-11-029525-2. OCLC 1041880153. (ang.).
- Lloyd Peckham: Perjalanan Masyarakat Mairasi di Darat dan di Laut. W: E.K.M. Masinambow, Paul Haenen (red.): Kebudayaan dan pembangunan di Irian Jaya. Jakarta: Lembaga Ilmu Pengetahuan Indonesia (LIPI), 1994, s. 219–228, seria: LIPI-RUL 3. ISBN 978-979-8258-05-3. [dostęp 2022-07-09]. (indonez.).
- Clemens L. Voorhoeve: Central and Western Trans-New Guinea Phylum Languages. W: Stephen A. Wurm (red.): New Guinea area languages and language study. T. 1: Papuan languages and the New Guinea linguistic scene. Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1975, s. 345–460, seria: Pacific Linguistics C-38. DOI: 10.15144/PL-C38.345. ISBN 978-0-85883-131-5. OCLC 2565788. (ang.).