Język malezyjski
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| Status oficjalny | |||
| język urzędowy |  Malezja
| ||
| Organ regulujący | Dewan Bahasa dan Pustaka | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | zsm | ||
| IETF | ms-MY | ||
| Glottolog | brak | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język malezyjski (malez. bahasa Malaysia) – określenie języka malajskiego używanego w Malezji[1]. Termin ten może określać standard języka malajskiego funkcjonujący w Malezji, pozwalając odróżnić ten wariant od odmian stosowanych w sąsiednich krajach, takich jak język indonezyjski[2]. Sformułowanie to podkreśla także, że narodowy język malajski należy nie tylko do Malajów, lecz do wszelkich grup etnicznych zamieszkujących kraj[3][4].
Zgodnie z art. 152 konstytucji Malezji funkcję języka narodowego i urzędowego pełni „język malajski” (bahasa Melayu)[5][6]. Bahasa Melayu to rodzima i tradycyjna nazwa języka[7]. Sporadycznie w użyciu oficjalnym w Malezji spotyka się termin bahasa Malaysia, czyli „język malezyjski”. Określenie to zostało wprowadzone w latach 70. XX wieku w celu podkreślenia, że malajski powinien być uważany za język nie tylko Malajów, ale również ludności chińskiej, indyjskiej i pozostałych grup etnicznych[8]. W 1986 roku powrócono do nazwy bahasa Melayu („język malajski”)[3][9]. W 2007 roku ponownie wprowadzono termin bahasa Malaysia, aby zaszczepić wśród różnych grup etnicznych poczucie związku języka ze wspólną tożsamością malezyjską[3][5]. W języku angielskim pozostał w użyciu termin (the) Malay language[9].
Standard języka malajskiego używany w Malezji jest bardzo zbliżony do odmian z Brunei i Singapuru[2][10]. Indonezja i Malezja również mają w dużej mierze wspólny język standardowy (od 1972 r. zapisywany przy użyciu jednej wersji ortografii)[11]. Standardowy malajski, wraz z indonezyjskim, uchodzi za produkt świadomych (i umotywowanych politycznie) działań o charakterze inżynierii językowej. Większe różnice językowe ujawniają się w przypadku potocznych odmian malajskiego, które są używane w codziennych kontaktach lokalnych i międzyetnicznych; odmiany te często nie są dobrze wzajemnie zrozumiałe[12]. Regulacją standardowego języka malajskiego w Malezji zajmuje się instytucja Dewan Bahasa dan Pustaka[13].
W Malezji główny system pisma to alfabet łaciński. Sporadycznie używa się pisma jawi, czyli zmodyfikowanej wersji alfabetu arabskiego[14][15]. Pismo jawi wychodzi z użycia[16].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Laskowska 2013 ↓, s. 16.
- ↑ a b Tadmor 2009 ↓, s. 791.
- ↑ a b c Wong Chun Wai, Audrey Edwards, Back to Bahasa Malaysia [online], The Star, 4 czerwca 2007 [zarchiwizowane z adresu 2018-09-25] (ang.).
- ↑ Omar 1992 ↓, s. 403.
- ↑ a b Apakah istilah yang digunakan sekarang di antara 'Bahasa Malaysia' atau 'Bahasa Melayu'? (pytanie), [w:] Pusat Rujukan Persuratan Melayu [online], Dewan Bahasa dan Pustaka, 12 stycznia 2017 [dostęp 2020-06-13] [zarchiwizowane z adresu 2020-06-13] (malajski).
- ↑ Constitution of Malaysia. Wikisource. [dostęp 2024-03-09]. (ang.).
- ↑ Tadmor 2005 ↓, s. 644, 645.
- ↑ Jacobson 1992 ↓, s. 209.
- ↑ a b Lee 2022 ↓, przyp. 22, s. 32.
- ↑ Tadmor 2005 ↓, s. 644.
- ↑ Vikør 1993 ↓, s. 279.
- ↑ Gil 2001 ↓, s. 86.
- ↑ Jacobson 1992 ↓, s. 204.
- ↑ Tadmor 2009 ↓, s. 795.
- ↑ Tadmor 2005 ↓, s. 646.
- ↑ Mahbob Yusof, Juhaida Abd. Rahim, From Jawi to Rumi: The Preservation of Malay Manuscripts as a Cultural Heritage [online], International Federation of Library Associations and Institutions, 6 czerwca 2022 [dostęp 2023-12-05] (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- David Gil, Reflexive Anaphor Or Conjunctive Operator: Riau Indonesian Sendiri, [w:] Peter Cole, Gabriella Hermon, C.-T. James Huang (red.), Long Distance Reflexives, Bingley: Emerald Group Publishing, 2001 (Syntax and Semantics 33), s. 83–117, DOI: 10.1163/9781849508742_004, ISBN 978-1-84950-874-2, ISBN 978-0-12-613533-6, OCLC 54379590 [dostęp 2021-07-28] (ang.).
- Rodolfo Jacobson, In Search of Status: Bahasa Malaysia for National Unification, [w:] Ulrich Ammon, Marlis Hellinger (red.), Status Change of Languages, Berlin–New York: Walter de Gruyter, 1992 (Grundlagen der Kommunikation und Kognition / Foundations of Communication and Cognition), s. 200–226, DOI: 10.1515/9783110851625.200, ISBN 978-3-11-085162-5, ISBN 978-3-11-012668-6, OCLC 853268440 (ang.).
- Natalia Laskowska, Malajskość, język malajski, język malezyjski – kilka uwag o wytwarzaniu tożsamości narodowej, [w:] Maciej Klimiuk (red.), Azja i Afryka. Religie – kultury – języki, Warszawa: Wydział Orientalistyczny, Uniwersytet Warszawski, 2013, s. 13–20, ISBN 978-83-903188-6-8, OCLC 860546552 [dostęp 2024-03-09].
- Adrian Yuen Beng Lee, Malaysian Cinema in the New Millennium: Transcendence beyond Multiculturalism, Hong Kong: Hong Kong University Press, 2022, ISBN 978-988-8528-52-3, OCLC 1390816946 (ang.).
- Asmah Haji Omar, Malay as a pluricentric language, [w:] Michael G. Clyne (red.), Pluricentric Languages: Differing Norms in Different Nations, Berlin–New York: Walter de Gruyter, 1992 (Contributions to the Sociology of Language 62), s. 401–420, DOI: 10.1515/9783110888140.401, ISBN 978-3-11-088814-0, ISBN 978-3-11-012855-0, OCLC 858282330 (ang.).
- Uri Tadmor, Malay-Indonesian and Malayic languages, [w:] Philipp Strazny (red.), Encyclopedia of Linguistics, t. 2: M–Z, New York–Abingdon: Fitzroy Dearborn, 2005, s. 644–647, DOI: 10.4324/9780203319208, ISBN 978-1-57958-451-1, OCLC 55679645 (ang.).
- Uri Tadmor, Malay-Indonesian, [w:] Bernard Comrie (red.), The World’s Major Languages, wyd. 2, Abingdon–New York: Routledge, 2009, s. 791–818, DOI: 10.4324/9780203301524, ISBN 978-0-415-35339-7, ISBN 978-0-203-30152-4, ISBN 978-1-134-26156-7, OCLC 282550660 (ang.).
- Lars S. Vikør, Principles of corpus planning – as applied to the spelling reforms of Indonesia and Malaysia, [w:] Ernst H. Jahr (red.), Language Conflict and Language Planning, Berlin–New York: Walter de Gruyter, 1993 (Trends in Linguistics. Studies and Monographs 72), s. 279–298, DOI: 10.1515/9783110886580.279, ISBN 978-3-11-088658-0, ISBN 978-3-11-013539-8, OCLC 647030490 [dostęp 2021-07-28] (ang.).