Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.
Ogólna struktura fonetyczna języka dungańskiego nie różni się zbytnio od systemu języka mandaryńskiego, zwłaszcza dialektów z prowincji Gansu i Shaanxi, skąd wywodzą się przodkowie Dunganów. Posiada dwie odmiany, wersja standardowa posiada trzy tony, w drugiej odmianie występują cztery tony, podobnie jak w mandaryńskim.
Dungański zachowuje pewien poziom wzajemnej zrozumiałości z dialektami mandaryńskimi; jego słownictwo ma głównie pochodzenie chińskie, choć nawarstwiły się zapożyczenia z innych języków[3]. Źródłami zapożyczeń są języki arabski i perski, język rosyjski (który użyczył dungańskiemu również pewnych wyrazów międzynarodowych), a w ograniczonym zakresie także języki turkijskie Azji Centralnej[4]. Podstawowy zasób leksykalny języka dungańskiego jest zbliżony do dialektów z prowincji Gansu i Shaanxi; dodatkową grupę słownictwa tworzą archaiczne chińskie słowa z czasów dynastii Qing. Zapożyczenia i kalki z języka rosyjskiego doszły w XX w. Dunganom nie są znane chińskie neologizmy powstałe w XX w.
Do końca lat 20. XX w. Dunganie posługiwali się pismem arabskim, po zakazie używania tego pisma przez władze ZSRR – pismem łacińskim, zaś od 1953 roku – cyrylicą.
↑WłodzimierzW.WysoczańskiWłodzimierzW., O sytuacji językowej mniejszości etnicznych w byłym Związku Radzieckim, [w:] ZdzisławZ.Wąsik (red.), Studia Linguistica, t. XVI: Z zagadnień ekologii języka, Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 1993 (Acta Universitatis Wratislaviensis nr 1455), s. 87–100, ISBN 83-229-0868-7, OCLC32350399(pol.), patrz s. 93.
