Ingrid Haringa

Ingrid Haringa

Data i miejsce urodzenia	11 lipca 1964 Velsen
Wzrost	175 cm
Dorobek medalowy
Reprezentacja Holandia Kolarstwo torowe Igrzyska olimpijskie srebro Atlanta 1996 kolarstwo (wyścig punktowy) brąz Atlanta 1996 kolarstwo (sprint) brąz Barcelona 1992 kolarstwo (sprint) Mistrzostwa świata w kolarstwie torowym złoto Stuttgart 1991 wyścig punktowy złoto Stuttgart 1991 sprint ind. złoto Walencja 1992 wyścig punktowy złoto Hamar 1993 wyścig punktowy złoto Palermo 1994 wyścig punktowy srebro Hamar 1993 sprint ind. Łyżwiarstwo szybkie Puchar Świata (500 m) 2. miejsce 1986/1987 Puchar Świata (1000 m) 2. miejsce 1986/1987

Ingrid Roelinda Haringa (ur. 11 lipca 1964 w Velsen) – holenderska kolarka torowa i panczenistka, trzykrotna medalistka olimpijska, pięciokrotna mistrzyni świata w kolarstwie torowym.

Kariera

Łyżwiarstwo

Ingrid Haringa rozpoczęła swoją sportową karierę od łyżwiarstwa szybkiego. W 1982 roku zajęła piętnaste miejsce w wieloboju podczas mistrzostw świata juniorów w Innsbrucku. W tej samej konkurencji była też szósta na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata juniorów w Sarajewie. W kategorii seniorek jej najlepszym wynikiem było czwarte miejsce podczas sprinterskich mistrzostw świata w Heerenveen w 1989 roku. Walkę o medal przegrała tam z Japonką Seiko Hashimoto. Wystąpiła także na igrzyskach olimpijskich w Calgary w 1988 roku, zajmując 15. miejsce na 500 metrów oraz 21. miejsce na dystansie 1000 metrów. Pięciokrotnie stawała na podium zawodów Pucharu Świata, jednak nigdy nie zwyciężyła. Najlepsze wyniki osiągnęła w sezonie 1986/1987, kiedy zajęła drugie miejsce w klasyfikacjach 500 i 1000 m. W obu przypadkach wyprzedziła ja tylko Bonnie Blair z USA. Była także czterokrotną mistrzynią Holandii (na 500 m w latach 1987-1988 i na 1000 m w latach 1988-1989).

Kolarstwo

Od 1990 roku skupiła się na kolarstwie, początkowo szosowym, następnie torowym. Już w 1991 roku została mistrzynią kraju w indywidualnej jeździe na czas oraz w wyścigu punktowym. W tym samym roku wystartowała na torowych mistrzostwach świata w Stuttgarcie, zwyciężając w sprincie indywidualnym i wyścigu punktowym. W tej drugiej konkurencji zwyciężała również podczas MŚ w Walencji (1992), MŚ w Hamar (1993) i MŚ w Palermo (1994). Ponadto w 1993 roku zdobyła także srebrny medal w sprincie, rozdzielając na podium Kanadyjkę Tanyę Dubnicoff i Nathalie Even-Lancien z Francji. W 1992 roku wzięła udział w igrzyskach olimpijskich w Barcelonie, zdobywając brązowy medal w sprincie. Lepsze okazały się tylko Erika Salumäe z Estonii oraz Niemka Annett Neumann. Na rozgrywanych cztery lata później igrzyskach w Atlancie wystartowała w trzech konkurencjach. Najpierw nie ukończyła rywalizacji w szosowym wyścigu ze startu wspólnego. Następnie zajęła trzecie miejsce w sprincie, plasując się za Francuzką Félicią Ballanger i Michelle Ferris z Australii. Na koniec wywalczyła srebrny medal w wyścigu punktowym, przegrywając tylko z Nathalie Even-Lancien.

W 2001 roku zakończyła karierę.

Bibliografia

• Profil na Cycling Archives.com (ang.)
• Profil na stronie Sports Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-13)]. (ang.).
• Profil na stronie Schaats Statistieken.nl (niderl.)