Herman II (landgraf Turyngii)
| |
| Landgraf Turyngii | |
| Okres |
od 1227 |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data i miejsce urodzenia |
28 marca 1222 |
| Data i miejsce śmierci |
3 stycznia 1241 |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Żona |
Helena |
Herman II (ur. 28 marca 1222 r. w Creuzburgu, zm. 3 stycznia 1241 r. tamże) – landgraf Turyngii od 1227 r. z rodu Ludowingów.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Herman II był jedynym synem landgrafa Ludwika IV Świętego i Elżbiety, córki króla Węgier Andrzeja II. W chwili śmierci ojca podczas V wyprawy krzyżowej miał zaledwie 4 lata. Rządy w Turyngii w imieniu małego Hermana przejął wówczas brat jego ojca Henryk Raspe (przyjął jednak pełne tytuły brata)[1]. Doszło do konfrontacji między regentem a matką Hermana (na tle negatywnego stosunku Henryka do dobroczynności Elżbiety, która groziła uszczupleniem dóbr rodowych), w wyniku której matka odsunęła się z dworu i pozostawiła swe dzieci (zmarła w 1231 roku)[2]. Do 1234 roku współrządy z Henrykiem Raspe sprawował też inny brat Ludwika Świętego, Konrad, który jednak w 1234 roku wstąpił do zakonu krzyżackiego (a w 1239 roku został jego wielkim mistrzem)[3].
W 1238 r. Herman został dopuszczony przez stryja do współrządów; w tym samym roku został zaręczony z córką cesarza Fryderyka II Małgorzatą (zaledwie roczną wówczas). Jednak gdy doszło do rozłamu Fryderyka z papiestwem, Ludowingowie pozostali lojalni papieżowi i w październiku 1239 roku Herman poślubił Helenę, córkę cesarskiego rywala księcia Brunszwiku i Lüneburga Ottona I z rodu Welfów. W 1240 roku Herman przebywał na dworze króla Francji Ludwika IX Świętego. Wkrótce po powrocie do Turyngii zmarł, a wobec braku potomków jego sukcesorem został stryj Henryk Raspe, ostatni przedstawiciel rodu Ludowingów. Niektóre źródła z epoki zawierają informacje o tym, iż Herman zmarł wskutek otrucia, brak jednak na to dowodów[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Hans Martin Schaller: Heinrich Raspe, Gegenkönig, Landgraf von Thüringen. W: Neue Deutsche Biographie. T. 8. Berlin: Duncker & Humblot, 1969, s. 335. [dostęp 2012-02-02].
- ↑ Arno Borst: Elisabeth, hl., Landgräfin von Thüringen. W: Neue Deutsche Biographie. T. 4. Berlin: Duncker & Humblot, 1959, s. 452. [dostęp 2012-02-02].
- ↑ Gábor Klaniczay: Holy Rulers and Blessed Princesses: Dynastic Cults in Medieval Central Europe. Cambridge: Cambridge University Press, 2002, s. 211. ISBN 0-521-42018-0. [dostęp 2012-02-02].
- ↑ Lori Pieper: The Greatest of These Is Love: The Life of St. Elizabeth of Hungary. New York: Tau Cross Books and Media, 2007, s. 89–90. ISBN 978-0-9796688-0-7. [dostęp 2012-02-02].