Hans-Jürgen Stumpff
| |
 Generaloberst der Luftwaffe
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
Szef Sztabu Generalnego Luftwaffe, dowódca: 1 Floty Powietrznej, 5 Floty Powietrznej |
| Główne wojny i bitwy | |
| |
| Odznaczenia | |
         
| |
Hans-Jürgen Stumpff (ur. 15 czerwca 1889 w Kołobrzegu, zm. 9 marca 1968 we Frankfurcie nad Menem) – niemiecki generał Luftwaffe z okresu II wojny światowej, uczestniczył m.in. w agresji na Wielką Brytanię i ataku na Związek Radziecki. Jego bratem był generał wojsk pancernych Horst Stumpff.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodzony w 1889 w Kołobrzegu Stumpff, w 1907 jako chorąży wstąpił do brandenburskiego pułku grenadierów. W 1908 został awansowany na porucznika. W momencie wybuchu I wojny światowej służył w sztabie generalnym. Pod koniec wojny awansował na stopień kapitana. W czasach Republiki Weimarskiej był oficerem sztabowym w Reichswehrministerium. W stopniu majora służył w Truppenamt[1].
1 września 1933, Stumpff, jako generał porucznik, został mianowany dowódcą Luftwaffe, a od 1 czerwca 1937 do 1 stycznia 1939 był szefem jej sztabu. Między 12 stycznia a 10 maja 1940 był dowódcą 1 Floty Powietrznej z którą brał udział w agresji lotniczej na Wielką Brytanię , a od 10 maja 1940 do 27 listopada 1943 dowodził 5 Flotą Powietrzną z którą uczestniczył w ataku na Związek Radziecki[2]. Od 5 lutego do 8 maja 1945 był dowódcą Luftflotte Reich.
9 maja 1945 Stumpff, jako reprezentant Luftwaffe, podpisał dokument bezwarunkowej kapitulacji III Rzeszy w Berlinie. W 1947 został wypuszczony z niewoli brytyjskiej. Zmarł w 1968 we Frankfurcie nad Menem.
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego
- Krzyż Żelazny I klasy[3]
- Krzyż Żelazny II klasy[3]
- Czarna Odznaka za Rany[3]
- Kawaler Orderu Zasługi Wojskowej z mieczami (Bawaria)[3]
- Hamburski Krzyż Hanzeatycki[3]
- Krzyż Fryderyka (Anhalt)[3]
- Lubecki Krzyż Hanzeatycki[3]
- Krzyż Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)[3]
- Kawaler Orderu Zasługi Wojskowej (Bułgaria)[3]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Rangliste 1928 ↓, s. 2.
- ↑ Krzemiński 1983 ↓, s. 98,162.
- ↑ a b c d e f g h i Rangliste 1928 ↓, s. 128.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Czesław Krzemiński: Wojna powietrzna Europie w 1939-1945. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1983. ISBN 83-11-06862-3.
- Fellgiebel, Walther-Peer. Die Träger des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939-1945. Friedeburg, Niemcy: Podzun-Pallas, 2000. ISBN 3-7909-0284-5.
- S. Żerko, Biograficzny leksykon II wojny światowej, Poznań 2013, s. 393.
- Rangliste des Deutschen Reichsheeres. Nach dem Stande vom 1. Mai 1928, Berlin: E.S. Mittler und Sohn, 1928 (niem.).