Gieorgij Władimow

Gieorgij Władimow
Георгий Николаевич Владимов
Imię i nazwisko	Gieorgij Nikołajewicz Władimow
Data i miejsce urodzenia	19 lutego 1931 ; Charków, ZSRR
Data i miejsce śmierci	19 października 2003 ; Frankfurt nad Menem, Niemcy
Narodowość	rosyjska
Dziedzina sztuki	literatura
Epoka	proza
	Ważne dzieła
	Wierny Rusłan; Generał i jego armia;

Gieorgij Nikołajewicz Władimow ros. Георгий Николаевич Владимов, właśc. Wołosiewicz ros. Волосевич (ur. 19 lutego 1931 w Charkowie, zm. 19 października 2003 we Frankfurcie) – pisarz rosyjski (prozaik) i dysydent.

Życiorys

Pochodził z rodziny nauczycielskiej. Jego ojciec zaginął bez wieści w czasie wojny. Matka została z nieznanych przyczyn aresztowana w 1952. W 1953 ukończył studia na wydziale prawa Uniwersytetu Leningradzkiego. Z powodu nieznanych losów ojca (którego podejrzewano o przejście na stronę niemiecką) i aresztowania matki, długo nie mógł znaleźć stałego zajęcia. W 1954–1959 zajmował się krytyką literacką; początkowo w małych pisemkach, od 1956 jako szef działu prozy w czasopiśmie Nowyj Mir. Zadebiutował w 1961, a tematem początkowego okresu jego twórczości był chętnie eksploatowany w literaturze ros. tamtych lat motyw człowieka w procesie pracy. Władimow ukazywał go jednak w sposób nieszablonowy, podważając niejako tradycyjną formułę powieści produkcyjnej. W tym okresie duże uznanie przyniosła mu powieść Katastrofa (1961), ale już w 1969 naraził się cenzurze powieścią Trzy minuty ciszy (wydaną po poważnym „okrojeniu”). W 1962–1963 napisał swoją najgłośniejszą książkę Wierny Rusłan, która została zatrzymana przez cenzurę i w ZSRR ukazała się dopiero w 1989 (po raz pierwszy wyszła w Niemczech Zachodnich w 1975).

Na połowę lat 60. datuje się też początek jego dysydenckiej działalności. W 1967 skierował do IV zjazdu pisarzy ZSRR oficjalny list, w którym domagał się m.in. poważnej dyskusji nad wypowiedziami Sołżenicyna w sprawie cenzury. W 1978 publicznie wystąpił w obronie oskarżonych o szpiegostwo: Jurija Orłowa, Aleksandra Ginsburga i Anatolija Szczarańskiego. Wreszcie zrzekł się członkostwa w Związku Pisarzy Radzieckich i objął funkcję przewodniczącego moskiewskiej sekcji Amnesty International. W 1983 został zmuszony do emigracji i wyjechał do Niemiec Zachodnich. 1984–1986 redaktor naczelny emigracyjnego pisma Grani. Jego ostatnią powieścią, była wojenna – Generał i jego armia (1994), którą uważał za dzieło swojego życia^[1]. Książka ta została uhonorowana w 1995 rosyjską Nagrodą Bookera (Booker-Open Russia Literary Prize). W 2000 przywrócono mu obywatelstwo rosyjskie. Został pochowany na cmentarzu w Pieriediełkino k. Moskwy.

Twórczość

Katastrofa (Bolszaja ruda, 1961)
Trzy minuty ciszy (Tri minuty mołczanija, 1969)
Wierny Rusłan (Wiernyj Rusłan, 1975)
Niech się pan nie przejmuje, maestro (Nie obraszczajtie wnimanija maestro, 1982)
Generał i jego armia (Gienierał i jego armija, 1994).

Przypisy

↑ Zmarł Gieorgij Władimow. [w:] Wirtualna Polska. Książki [on-line]. 2003-10-21. [dostęp 2010-01-31]. (pol.).

Bibliografia

Słownik pisarzy rosyjskich, FlorianF. Nieuważny (red.), Warszawa: Wiedza Powszechna, 1994, ISBN 83-214-0961-X, OCLC 69315807 .
René Śliwowski, O autorze Generała i jego armii [w] Gieorgij Władimow, Generał i jego armia, Kraków 1999 ISBN 83-86225-77-7.

Linki zewnętrzne

[1] Zmarł Gieorgij Władimow. [w:] Wirtualna Polska. Książki [on-line]. 2003-10-21. [dostęp 2010-01-31]. (pol.).

[1]