Fregaty typu Leander

Fregaty typu Leander

HMS "Apollo"
Kraj budowy	Wielka Brytania
Użytkownicy	Royal Navy Armada de Chile Ekwador Royal New Zealand Navy Pakistan Navy
Wejście do służby	1963
Zbudowane okręty	26
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	od 2800 t do 3000 t w zależności od wersji
Długość	113 m
Szerokość	12,5 m lub 13,1 m
Zanurzenie	5,5 m
Napęd	2 turbiny parowe o mocy 25 000 KM napędzające dwie śruby
Prędkość	28 węzłów
Załoga	250
Uzbrojenie	W zależności od wersji: wyrzutnia pocisków przeciwlotniczych Sea Wolf 16 - 32 wyrzutni pocisków przeciwlotniczych Sea Cat wyrzutnia rakietotorped Ikara 8 wyrzutni pocisków przeciwokrętowych Exocet 4 armaty 114 mm 2 działka 40 mm
Wyposażenie lotnicze	1 śmigłowiec Westland Lynx

Fregaty typu Leander – brytyjskie fregaty, które zaczęły wchodzić w skład Royal Navy od 1963. Łącznie zbudowano 26 jednostek w trzech wersjach produkcyjnych. W ramach licencji okręty budowano w Australii (6 jako typ River), Holandii (6 jako typ Van Speijk) i Indiach (6 Nilgiri i 3 Godavari).

Historia

Fregaty typu Leander zostały opracowane na podstawie fregat typu 12 należących do podtypów Rothesay i Whitby. Pierwsze 4 jednostki typu Leander zaczęto budować jako okręty należące do typu już istniejących fregat. Dopiero w 1960 ogłoszono decyzję o powstaniu nowego typu okrętów, który klasyfikowano jako zmodernizowana wersję fregat typu 12. Okręty były budowane w trzech podstawowych wersjach, które w czasie służby podlegały ciągłym zmianom i modernizacjom.

Wersje

• Batch 1 – pierwsza seria okrętów składająca się z 8 jednostek które wchodziły do służby w latach 1963–1965. Okręty powstały w wersji wielozadaniowej co miało być rozwiązaniem ekonomiczniejszym od budowanych wcześniej specjalistycznych fregatach. Na okrętach zwrócono uwagę na poprawę warunków bytowych załogi m.in. przez powiększenie kabin i dodanie klimatyzacji. Nowością było także przystosowanie okrętów do bazowania na pokładzie śmigłowca. Główne uzbrojenie okrętu które składało się początkowo z dwóch dział kaliber 114 mm podczas modernizacji zastąpiono wyrzutnia rakietotorped przeznaczonych do zwalczania okrętów podwodnych. W ramach modernizacji zamiast dział przeciwlotniczych kaliber 40 mm zainstalowano wyrzutnie pocisków przeciwlotniczych krótkiego zasięgu Sea Cat.
• Batch 2 – druga seria okrętów składająca się z 8 jednostek które wchodziły do służby w latach 1966–1967. Głównym przeznaczeniem okrętów było zwalczanie okrętów podwodnych. W stosunku do pierwszej wersji główna różnicą było zastosowanie zmodernizowanej jednostki napędowej. Podczas modernizacji w miejsce działa 114 mm zamontowano wyrzutnię pocisków przeciwokrętowych MM-38 Exocet. Dodano także wyrzutnię pocisków przeciwlotniczych Sea Cat i 6 wyrzutni torpedowych. Lądowisko dla śmigłowca uległo poszerzeniu aby mogły z niego operować śmigłowce Westland Lynx.
• Batch 3 – trzecia seria okrętów składająca się z 10 jednostek, które wchodziły do służby w latach 1968–1973. Podstawową różnicą w stosunku do poprzednich wersji było zwiększenie szerokości kadłuba do 13,1 m w celu zwiększenia miejsca wewnątrz okrętu i poprawy jego stateczności. Na pięciu jednostkach serii usunięto działa 114 mm i wyrzutnie pocisków Sea Cat a w ich miejsce zainstalowano wyrzutnię pocisków przeciwlotniczych Sea Wolf i przeciwokrętowych Exocet.

Bibliografia

• Jacek Krzewiński, Fregaty typu Leander, NTW nr 2-3/1994, ISSN 1230-1655

Linki zewnętrzne

• Opis w serwisie "Royal Navy Postwar". btinternet.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-12-12)]. (ang.)