Figaro

Figaro – centralna postać trylogii Pierre’a Beaumarchais’go: Cyrulik sewilski, Wesele Figara i Występna Matka. Nieślubny i zaginiony syn doktora Bartola i guwernantki Marceliny, w niemowlęctwie uprowadzony przez zbójców. Nieśmiertelność zapewnili mu Gioacchino Rossini i Wolfgang Amadeus Mozart czyniąc tytułowym bohaterem swoich oper – Cyrulik sewilski – baryton (Rossini) i Wesele Figara – bas-baryton (Mozart).

Jest on lokajem hrabiego Almavivy, w komedii Cyrulik sewilski próbującym swoich sił również jako cyrulik, ale nie tylko. Figaro to także totumfacki całego miasta. Według jego własnych słów – bez niego żadna panna w Sewilli nie wyjdzie za mąż. Parą, którą swata na oczach widza jest Rozyna i hrabia Almaviva. Swój spryt, chociaż nieświadomie, wykorzystuje przeciwko własnemu ojcu będąc autorem ciągu intryg, które w Cyruliku sewilskim mają doprowadzić do okpienia doktora Bartola i ślubu hrabiego z Rozyną. W Weselu Figara sam jest nowożeńcem, a jego celem jest zdemaskowanie uwodzicielskiej natury Almavivy i doprowadzenie do ostatecznego zniesienia prawa pierwszej nocy. Tym razem to doktor Bartolo ma na celu ukaranie Figara, chcąc ożenić go ze starą guwernantką i własną dawną miłością, od której Figaro pożyczył znaczną sumkę. Zabezpieczeniem pożyczki Marceliny jest umowa zawierająca klauzulę mówiącą, iż w przypadku niemożliwości jej spłacenia Figaro ma Marcelinę poślubić. Jest to na rękę również Almavivy, starającego się o względy młodej narzeczonej Figara – Zuzanny. Kiedy hrabia ma rozsądzić sprawę i wyrok wydaje się być nieuchronnie niekorzystny dla Figara, lokaj powołuje się wówczas na swoje szlachetne pochodzenie i brak zgody rodziców. Okoliczności porwania Figara przez zbójów w niemowlęctwie, hafty i herby na pościeli skradzionej wraz z dzieckiem oraz znamię na przedramieniu świadczą jednak jednoznacznie, że jest on synem Marceliny i Bartola w sztuce Emanuelem, natomiast w operze noszącym imię Rafaello.

Sławne arie i duety z jego udziałem

Cyrulik sewilski:

Largo al factotum
All'idea di quel metallo
Dunque io son

Wesele Figara:

Cinque... dieci... venti...
Se vuol ballare
Non più andrai farfallone amoroso
Aprite un po'quegl'occhi
Pace, pace, mio dolce tesoro

Znani wykonawcy i wykonania

Wśród wykonawców, w tej roli, oprócz barytonów i bas-barytonów. zdarza się, zwłaszcza w „Weselu Figara”, że występują basy. Do najbardziej znanych należą:

Cyrulik sewilski:

Luigi Zamboni – premiera – Rzym, Teatro Argentina, 20 lutego 1816 r.
Gino Bechi – 1952 r., dyrygent: Tullio Serafin
Tito Gobbi – 1958 r., dyrygent: Alceo Galliera
Sesto Bruscantini – 1962 r.
Hermann Prey – 1972 r.
Gino Quilico – 1988 r., dyrygent: Gabriele Ferro
Jaakko Kortekangas – 2005 r.

Wesele Figara:

Francesco Benucci – premiera – Wiedeń, 1 maja 1786 r., dyrygent: Wolfgang Amadeus Mozart
Sesto Bruscantini – 1956 r., dyrygent: Vittorio Gui
Knut Skram – 1973 r., Festiwal operowy w Glyndebourne, dyrygent: John Pritchard
Thomas Allen – 1987 r., dyrygent: Riccardo Muti
Ferruccio Furlanetto – 1991 r., dyrygent: James Levine
Werner van Mechelen – 1998 r., dyrygent: Sigiswald Kuijken
Jose Fadrilha – dyrygent: Boris Brott

Zobacz też

Rozyna

Bibliografia

Great Recordings Of The Century: Rossini „Il barbiere di Siviglia”, Alceo Galliera – EMI 2007
Mozart „Le Nozze di Figaro”, James Levine – Deutsche Gramophon 2005
Mozart „Le Nozze di Figaro”, Vittorio Gui – EMI 2005
Mozart „The da Ponte operas”. Riccardo Muti – EMI 2002
Wolfgang Amadeus Mozart „Complete Works”, Brilliant Classics, 2005
Kolekcja „La Scala” nr 40 „Wesele Figara”, Polskie Media Amer.Com, Oxford Educational Sp. z o.o. 2007
„Great Operas – Great Voices” – Membran Music Ltd/Pan Dream S.R.L.
Kronika Opery, Marian BM.B. Michalik (red.), Jolanta MJ.M. Michasiewicz (red.), Warszawa: Wydawnictwo KRONIKA, 1993, ISBN 83-900331-7-8, OCLC 69311058 .
Kolekcja Wielkie Opery nr 13 „Cyrulik sewilski”, Gazeta Wyborcza 2009