Eve Babitz
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość | |
| Język | |
| Dziedzina sztuki | |
| Strona internetowa | |
Eve Babitz (ur. 13 maja 1943 w Los Angeles, zm. 17 grudnia 2021 tamże) – amerykańska pisarka i dziennikarka, jedna z pierwszych it-girls.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodziła się 13 maja 1943 r. w Los Angeles[1], jako córka Sola i Mae Babitz[2], pierwszego skrzypka 20th Century Fox Orchestra i Filharmonii Los Angeles oraz rysowniczki[3] (jej matka miała pochodzenie francuskie)[4], którzy prowadzili w swoim domu artystyczny salon[5] – przyjaciółmi domu byli m.in. Charlie Chaplin, Greta Garbo i Pablo Picasso[4]. Jej chrzestnym był Igor Strawiński[5], on też wybrał jej imię[6]. Jako nastolatka postanowiła, że jej życie nie będzie nudne[5]. Od czternastego roku życia zaczęła pisać pamiętnik pt. I Wouldn’t Raise My Kids in Hollywood[7].
Jako osiemnastolatka napisała powieść Travel Broadens, którą próbowała zainteresować Josepha Hellera, pisząc mu w liście przekazującym powieść o swoim atrakcyjnym wyglądzie. Heller przekazał ją swojemu wydawcy, jednak ostatecznie nie została ona wydana[3]. Po maturze (1961 r.) podjęła studia na Los Angeles City College, jednak porzuciła je po półtora roku, po czym na blisko rok wyjechała do Europy. Po powrocie do USA[6] zamieszkała w 1963 r. na rok w Nowym Jorku[4], gdzie podjęła pracę sekretarki, a także zaczęła pisać dla magazynu „Rolling Stone”[6]. Później współpracowała też z „Vogue” i „Esquire”[4]. W Nowym Jorku poznała też zespół The Beatles, a ich agent przedstawił im ją jako najlepszą dziewczynę w USA[4]. Jednocześnie próbowała znaleźć sobie miejsce w środowisku artystycznym miasta, kolejny raz[6] pisząc powieść[1]. Po namowie fotografika Juliana Wassera[6] w 1963 r. wzięła udział w jego sesji fotograficznej, w której grała w szachy z Marcelem Duchampem, będąc nagą[6].
Następne lata spędziła ponownie w Los Angeles. W latach 1960. była wraz z Earlem McGrathem jedną z najpopularniejszych osób w środowisku Hollywood, mając przemożny wpływ na jego życie. Babitz wypromowała wówczas klub Troubadour i restaurację Ports, czyniąc je najbardziej obleganymi i pożądanymi lokalami w mieście – bywali w nich m.in. Tom Waits, Francis Ford Coppola, Robert Redford i Warren Beatty. Była wówczas uznawana za jedną z pierwszych it-girls, które wyznaczają trendy, bywają i nadają ton[6]. Jej kochankami byli m.in. Jim Morrison[5] (była tytułową L.A. Woman z piosenki The Doors)[3], Ed Ruscha, Steve Martin i Harrison Ford[5], a Earl McGrath powiedział o niej, że w życiu każdego mężczyzny w Hollywood od zawsze była jakaś Eve Babitz. Najczęściej zresztą to była Eve Babitz[6]. Zaprojektowała również okładki albumów dla The Byrds[4], Buffalo Springfield i Lindy Ronstadt[5].
W 1971 r. wydała swoją autobiografię[6], a w następnych latach kolejne pozycje (łącznie była autorką ośmiu książek[3]: powieści, opowiadań i non-fiction[8]). Jej pisarstwo powieściowe ma silny rys autobiograficzny[3], dokumentując życie Los Angeles i środowiska Hollywood epoki lat 1960. i 1970., z licznymi odniesieniami do Marcela Prousta, Virginii Woolf, and Henry′ego Jamesa[7]. Nazywano ją Joan Didion Zachodniego Wybrzeża[6]. Porzuciła pisanie w 1997 r. po wypadku[5], w którym doznała poparzeń trzeciego stopnia[6] od popiołu z cygara[8]. Od tego czasu przestała również pokazywać się publicznie[6], jednak od 2012 r. publikowała okazjonalnie w „Vanity Fair”[3], a dwa lata później zaczęto wznawiać jej książki[8].
Wybrane publikacje
[edytuj | edytuj kod]- Eve’s Hollywood (1974)[9]
- Slow Days, Fast Company: The World, the Flesh and L.A. (1977)[9]
- Sex and Rage (1979)[9]
- L.A. Woman (1982)[9]
- Black Swans (1993) – zbiór opowiadań[9]
- Two by Two (1999)[10]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b United States Congress Senate Judiciary, The Narcotic Rehabilitation Act of 1966: Hearings Before a Special Subcommittee...89-2, Pursuant to S. Res. 199 (89th Congress) on S. 2113, S. 2114, S. 2152, January 25-27, May 12, 13, 19, 25, June 14, 15, July 19, 1966, 1966, s. 543 [dostęp 2021-09-07] (ang.).
- ↑ Lili Anolik, Hollywood’s Eve: Eve Babitz and the Secret History of L.A., Simon and Schuster, 8 stycznia 2019, ISBN 978-1-5011-2581-2 [dostęp 2021-09-07] (ang.).
- ↑ a b c d e f Jakub Szestowicki, To ona była L.A. Woman z piosenki Jima Morrisona. Całe Stany Zjednoczone czytają Eve Babitz. Kiedy poczytamy my? [online], wyborcza.pl, 22 września 2017 [dostęp 2021-09-07].
- ↑ a b c d e f Eve Babitz, El otro Hollywood, Penguin Random House Grupo Editorial España, 8 lutego 2018, ISBN 978-84-397-3408-6 [dostęp 2021-09-07] (hiszp.).
- ↑ a b c d e f g Dwight Garner, Eve Babitz, a Glamour Girl Who Refused to Be Dull, „The New York Times”, 4 maja 2017, ISSN 0362-4331 [dostęp 2021-09-07] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l Weronika Murek, Influencerka zasiadła nago do partii szachów z Marcelem Duchampem. I przegrała [online], wyborcza.pl, 31 sierpnia 2021 [dostęp 2021-09-07].
- ↑ a b AnOther, The Writer Who Chronicled the Hedonism of Mid-Century Los Angeles [online], AnOther, 11 lipca 2018 [dostęp 2021-09-07] (ang.).
- ↑ a b c Zan Romanoff, How Eve Babitz and Francesca Lia Block Made Los Angeles Literary, „The New Republic”, 14 lipca 2017, ISSN 0028-6583 [dostęp 2021-09-07].
- ↑ a b c d e Los Angeles Woman [online], Newsweek.pl, 14 kwietnia 2018 [dostęp 2021-09-07] (pol.).
- ↑ I Used to be Charming by Eve Babitz; Hollywood’s Eve by Lili Anolik book review [online], TLS [dostęp 2021-09-07] (ang.).