Edward Kołek

Edward Kołek
Data i miejsce urodzenia	26 kwietnia 1922 ; Wola Batorska
Data i miejsce śmierci	2 sierpnia 1966 ; Warszawa
	Chargé d’affaires a.i. PRL w Kanadzie
Okres	od 1955; do 1957
Przynależność polityczna	PZPR
Poprzednik	Eugeniusz Markowski
Następca	Mieczysław Sieradzki
	Ambasador PRL w Afganistanie
Okres	od 25 kwietnia 1961; do 29 maja 1966
Przynależność polityczna	PZPR
Poprzednik	Tadeusz Martynowicz
Następca	Jan Petrus
	Odznaczenia

Edward Kołek (ur. 26 kwietnia 1922 w Woli Batorskiej, zm. 2 sierpnia 1966 w Warszawie^[1]) – polski górnik, komunistyczny polityk i dyplomata, ambasador w Afganistanie (1961–1966).

Życiorys

Edward Kołek miał pochodzenie robotnicze. W 1926 jego rodzina wyemigrowała do Francji, gdzie jego ojciec podjął pracę jako górnik. W wieku 15 lat, po ukończeniu szkoły podstawowej, Kołek rozpoczął pracę w kopalni. Wstąpił wówczas do Czerwonego Harcerstwa oraz związku zawodowego górników działającego w ramach CGT. Po rozpoczęciu niemieckiej okupacji Francji wstąpił pod koniec 1940 do Związku Młodzieży Komunistycznej. Kierował tam grupą odpowiadającą za kolportowanie prasy i ulotek partyjnych oraz dokonywanie sabotaży w miejscu pracy. W maju 1941 współorganizował strajk górników z północnej Francji. W grudniu 1941 został aresztowany i skazany na trzy lata więzienia. Wyrok odsiadywał w Béthune, Douai i Éperlecques. We wrześniu 1943 udało mu się zbiec w trakcie bombardowania. W ramach działalności z Polską Grupą Francuskiej Partii Komunistycznej dowodził czterema grupami sabotażowymi w Noyelles-sous-Lens. Używał wówczas pseudonimu Albert Cot. Po wojnie ponownie pracował jako górnik. Działał wśród miejscowej Polonii. Wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej (PPR), w tym od sierpnia 1946 jako członek egzekutywy Komitetu Okręgowego Lens^[1].

W październiku 1947 wrócił do Polski. Do kwietnia 1948 pracował jako młodszy rębacz w kopalni „Bolesław Chrobry” w Wałbrzychu. W maju 1948 zaczął pracować w aparacie PPR, pełniąc funkcje sekretarza Komitetu Zakładowego PPR, a później Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) w kopalni „Mieszko”, kierownika wydziału organizacyjnego Komitetu Miejskiego partii w Wałbrzychu oraz II sekretarza Komitetu Miejskiego PZPR tamże^[1].

W 1954 ukończył dwuletnią Szkołę Partyjną przy KC PZPR, po czym został skierowany do Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Pełnił kolejno funkcje zastępcy sekretarza generalnego Polskiej Delegacji w Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Wietnamie (1954–1955), radcy poselstwa i chargé d’affaires Ambasady w Ottawie (1955–1957), radcy poselstwa w Rio de Janeiro, a później w Buenos Aires (1957–1960). W latach 1961–1966 był ambasadorem w Afganistanie^[1].

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Za działalność w ruchu oporu wyróżniony francuskim Krzyżem Wojennym ze srebrną gwiazdą (1948)^[1] oraz polskim Brązowym Krzyżem Zasługi (1949)^[2].

Syn Stanisława. Z żoną Stanisławą z Bruździńskich miał trójkę dzieci: Danutę, Damiana i Edwarda^[1]. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach^[3].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f KazimieraK. Maj KazimieraK., Kołek Edward, „Polski Słownik Biograficzny”, XIII, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1968, s. 334–335 .
↑ Postanowienie o odznaczeniu z dnia 28 lipca 1949 r. (M.P. z 1949 r. nr 60, poz. 805).
↑ Wyszukiwarka cmentarna [online], Warszawskie cmentarze [dostęp 2023-04-28] .

[:0-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f KazimieraK. Maj KazimieraK., Kołek Edward, „Polski Słownik Biograficzny”, XIII, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1968, s. 334–335 .

[2] Postanowienie o odznaczeniu z dnia 28 lipca 1949 r. (M.P. z 1949 r. nr 60, poz. 805).

[3] Wyszukiwarka cmentarna [online], Warszawskie cmentarze [dostęp 2023-04-28] .

[1]

[2]

[3]