Dyskusja:Proces brzeski

KOrfanty

A co z Korfantym ?

Nic. Wojciech Korfanty został aresztowany i osadzony w twierdzy brzeskiej, jednak z samego procesu brzeskiego został wyłączony. --WTM (dyskusja) 18:47, 20 lut 2010 (CET)

Przepisy

Może dodać dla porównania jakie przepisy obowiązywały w 1930 w Krakowie:

§ 58 Zbrodnię zdrady stanu popełnia, kto przedsiębierze czyn:

a) [dotyczył osoby cesarza zatem wówczas już bez znaczenia]

b) do gwałtownej zmiany formy rządu; albo

c) do oderwania części od całości państwa (...) albo do sprowadzenia lub powiększenia z zewnątrz niebezpieczeństwa dla państwa, albo do buntu i wojny domowej wewnątrz, czy to dzieje się jawnie, czy potajemnie, przez jednostki czy przez związki, przez knowanie, nawoływanie, zachęcanie, nakłanianie słowem, pismem, drukiem lub rycinami, przez poradę lub własne czyny, z bronią w ręku lub bez broni, przez powierzanie tajemnic lub zamysłów do tego celu wiodących, przez podburzanie, werbowanie, szpiegowanie, wspieranie albo przez jakąkolwiekbądź inną do tego zmierzającą czynność, chociażby nawet nie odniosła skutku.

§ 59 Za zbrodnię tę należy skazać na karę śmierci:

a) każdego, kto stał się winnym jednego z czynów wymienionych w § 58 lit. a, chociażby nawet czyn ten nie odniósł skutku

b) sprawców, podżegaczy, przywódców i wszystkie osoby, które bezpośrednio współdziałały w zamierzonej zdradzie stanu w sposób w § 58 lit. b i c podany.

Wszystkich zaś, którzy w takiem zamierzeniu brali dalszy udział, należy skazać na karę ciężkiego więzienia od lat dziesięciu do dwudziestu, a na wypadek szczególnie niebezpiecznego sprawcy lub zamierzenia, na karę dożywotniego ciężkiego więzienia.

c) Jeżeli w przemowach, wygłoszonych publicznie lub przed kilku ludźmi, w drukach, rozpowszechnianych rycinach lub pismach nawoływano, zachęcano lub usiłowano nakłonić do jednego z czynów w § 58 podanych, a wpływ ten pozostał bez skutku i bez związku z innem zamierzeniem zbrodniczem (§ 9), należy wyrzec ciężkie więzienie od lat dziesięciu do dwudziestu.

Za szkodę wyrządzoną zbrodnią zdrady stanu państwu lub osobom prywatnym odpowiada każdy winowajca całym swym majątkiem.

Ustawa karna austrjacka o zbrodniach, występkach i przekroczeniach z 27 maja 1852 Warszawa 1924 s. 47

§ 8 Do zbrodni nie potrzeba, aby czynu rzeczywiście dokonano. Już usiłowanie wykonania złego czynu jest zbrodnią, skoro kto w złym zamyśle przedsięwziął czyn, do rzeczywistego wykonania zbrodni wiodący, a dokonanie zbrodni nie nastąpiło tylko z powodu niemożności, zaszłej obcej przeszkody lub przypadku. We wszystkich zatem przypadkach, gdzie ustawa nie robi wyraźnych wyjątków, należy stosować wszelkie przepisy dotyczące zbrodni w ogólności także do zbrodni usiłowanej, a za usiłowany czyn przestępny należy przy zastosowaniu § 47 lit. a wymierzyć tę samą karę, którą na wykonaną zbrodnię się nakłada.

§ 9 Kto do zbrodni nawołuje, zachęca lub nakłonić usiłuje, staje się winnym usiłowanego nakłaniania do niej, jeżeli jego działanie było bezskuteczne, i zasądzi się go na karę, jaką należałoby wymierzyć za usiłowanie zbrodni.

§ 47 Okoliczności łagodzące ze względu na jakość czynu są:

a) jeżeli poprzestano na usiłowaniu, w miarę tego, jak usiłowanie było jeszcze dalekie od wykonania zbrodni

b) jeżeli przy wykonaniu zbrodni wstrzymano się dobrowolnie mimo nadarzającej się sposobności od wyrządzenia większej szkody

c) jeżeli szkoda ze zbrodni wynikła jest mała albo pokrzywdzony otrzymał całkowite wynagrodzenie lub zadosyćuczynienie. (tamże)

Pilot Pirx (dyskusja) 14:49, 4 wrz 2023 (CEST)