Cykl Kondratiewa

Cykle Kondratiewa – w ekonomii określenie długich cykli koniunkturalnych. Termin został stworzony przez Josepha Schumpetera od nazwiska ich odkrywcy Nikołaja Kondratiewa.

Opis

W 1928 Kondratiew opublikował pracę pt. Wielkie cykle koniunktury gospodarczej, w której analizował przebieg koniunktury w Anglii, w Niemczech, w Stanach Zjednoczonych i we Francji w latach 1780–1920. Analiza wykazała występowanie wielu regularności w procesach gospodarczych, które przybierają formę cyklu trwającego od 50 do 60 lat, z fazami wzrostu i spadku koniunktury.

Kondratiew przebadał 25 szeregów czasowych, analizując takie zmiany jak:

• wskaźnik cen towarów,
• przychód z obligacji państwowych,
• roczna płaca robotników rolnych,
• obroty handlu zagranicznego w przeliczeniu na mieszkańca.

Badanie wyodrębniło 3 cykle o podobnej długości faz wzrostu i spadku. Kondratiew stwierdził, że wzrost gospodarczy wystąpił w latach:

• 1790–1815,
• 1859–1870,
• 1896–1922,

natomiast spadek koniunktury w latach:

• 1815–1850,
• 1870–1896,
• 1922–1940.

Długość fal mierzona między punktami szczytowymi wynosi 58–45, a między dolnymi 61–45 lat. Datą przełomową między 3 a 4 cyklem jest rok 1945, kiedy zakończyła się faza spadku koniunktury, a zaczęła faza rozwoju, trwająca do początku lat 70. Ostatnie 25 lat XX w. to okres recesji gospodarczej.

Kondratiew uważał, że przyczynami długich cykli jest zużywanie się, zastępowanie i wzrost zasobu podstawowych dóbr kapitałowych infrastruktury (dróg kolejowych, kanałów). Produkcja tych dóbr wymaga dużych inwestycji oraz długiego czasu. Odtworzenie i modernizacja infrastruktury następuje pod wpływem postępu technicznego falami.

Bibliografia

• Elżbieta K. (red.): Słownik historii myśli ekonomicznej. Oficyna Ekonomiczna, Kraków 2004.
• Rothbard, M. (2004) Cykl Kondratiewa – fakt, czy oszustwo?: Artykuł krytyczny wobec teorii cyklu koniunkturalnego Kondratiewa

Linki zewnętrzne

• Graficzny schemat cyklów Kondratiewa
• Pięćdziesięcioletni cykl Kondratiewa a granice kreowania długów