Ciałko blaszkowate
Ciałko blaszkowate, ciałko Vatera-Paciniego – rodzaj szybko adaptujących się, najbardziej skomplikowanych[1] mechanoreceptorów[2], wrażliwych na nacisk i wibracje[1][3]. Ciałka przypominają małe, białe cebulki[3]; różnią się wielkością, ale są wystarczająco duże, by móc dostrzec je „gołym okiem”[2] (średnica ok. 3 mm)[3]. Zbudowane są z koncentrycznie ułożonych warstw fibroblastów[1], wypełnione są płynem[2], a w ich rdzeniach znajduje się pojedynczy, niemielinowany akson[1][2] i jego komórki Schwanna[1].
U człowieka znajdują się w skórze właściwej (szczególnie palców, dłoni i stóp), w pobliżu stawów, w narządach płciowych[1][2][3] (w prąciu, łechtaczce, przy cewce moczowej), spojówce, krezce[2] i piersiach[1]. U innych zwierząt mogą występować w innych miejscach np. w trzustce u kotów[2] lub w błonie śluzowej języka u ptaków[potrzebny przypis].
- Dodatkowe obrazy
-
Mikrofotografia ciałka Paciniego. -
Mikrofotografia świetlna przedstawiająca trzy ciałka blaszkowate (w centrum). -
Schematyczny przekrój skóry z zaznaczonym ciałkiem blaszkowatym (pacinian corpuscle) u dołu. -
Przekrój wszystkich warstw skóry z zaznaczonym ciałkiem blaszkowatym (pacinian corpuscle) u dołu.
.jpg)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g W.A. Newman Dorland, Dorland’s illustrated medical dictionary., wyd. 32, Philadelphia, PA: Saunders/Elsevier, 2012, s. 420, ISBN 978-1-4160-6257-8, OCLC 706780870.
- ↑ a b c d e f g Ronald A. Bergman, Adel K. Afifi, Paul M. Heidger, Plate 6.124: corpuscle of Vater-Pacini [online], anatomyatlases.org [dostęp 2021-07-17].
- ↑ a b c d Marie T. O’Toole (red.), Mosby’s medical dictionary, wyd. 10, St. Louis, Missouri: Elsevier, 2017, s. 1311, ISBN 978-0-323-41425-8, OCLC 922562702.
