Chodzenie po ogniu

Chodzenie po rozżarzonych węglach w Polsce

Chodzenie po ogniu lub próba ognia (ang. firewalking) – akt przejścia boso po rozżarzonych węglach lub rozgrzanych kamieniach. Próba ognia w wielu kulturach jest praktykowana jako test lub dowód wiary. Pierwsze zapisy dotyczące rytualnego chodzenia boso po ogniu pojawiają się w zapisach z ok. 1200 lat p.n.e.^[1]

Recepcja w świecie

Różne formy tego obrzędu są obecne w kulturach wielu narodów na całym świecie, od Grecji do Chin:

pokazy umiejętności fakirów
próba ognia stosowana podczas seminariów – najczęściej o charakterze motywacyjnym, w celu podniesienia wiary we własne możliwości oraz jako sposób na przełamywanie psychicznych oporów.

Stosowana jest także jako obrzęd oczyszczenia, uzdrowienia, odnowienia (odrodzenia) oraz przejaw transcendencji.

Opis wykonania

Do przygotowania ścieżki ognia, dla grupy ok. 20 osób, potrzeba około 1 kubika suchego, liściastego drewna, najlepiej z brzozy, buku, olchy lub wierzby. Drewno do przygotowania żaru, należy pociąć na drobne kawałki. Następnie z przygotowanego drewna układa się stos, tak aby możliwie szybko całe drewno zaczęło się równomiernie palić. Ognisko powinno palić się do czasu, kiedy zostanie sam żar i nie ma już jasnożółtych płomieni. Następnie należy przegarnąć kilkakrotnie cały żar, aby wydobyć na wierzch zwęglone drewno ze środka i wystawić je na działanie tlenu. Kiedy stos żaru zaczyna się przykrywać popiołem i świeci równomiernie na czerwono, można przystąpić do przygotowania ścieżki.

Ścieżka powinna mieć długość 8 lub 10 kroków, tak aby każda stopa stanęła na ogniu 4 lub 5 razy. Szerokość ścieżki zależy od ilości przygotowanego żaru, ale powinna mieć minimum 0,7 m, przy grubości warstwy ok. 5 cm.

Zagrożenia

może dojść do poparzeń, kiedy stopy pozostają w kontakcie z żarem przez dłuższy czas, umożliwiając odprowadzenie nadmiaru ciepła z węgla,
nie należy używać desek lub drewna z rozbiórki, w którym mogą być gwoździe (przebicie stopy, skaleczenia). Metal jest szczególnie niebezpieczny, ponieważ ma on wysoką przewodność cieplną (poparzenia),
wypalony węgiel nie powinien być mokry, ponieważ zwiększa to jego pojemność cieplną (gorzej oddaje temperaturę do otoczenia),
stopy nie powinny być mokre lub spocone, ze względu na możliwość przyklejenia się drobinek żaru (dłuższy kontakt ze źródłem wysokiej temperatury),
przy zbyt grubej warstwie żaru (więcej niż 5 cm) istnieje możliwość oparzenia wierzchniej części stopy, która jest mniej odporna na temperaturę niż podeszwa,

Recepcja w tradycjach religijnych

Chodzenie po ogniu praktykowane jest przez:

Kościół prawosławny we wschodniej części Grecji (rytuał anastenaria) oraz w Bułgarii (rytuał nestinarstvo) podczas niektórych świąt religijnych,
buszmenów !Kung z Afryki na pustyni Kalahari (!Kung stosują przejście po ogniu podczas ceremonii uzdrawiania),
małe dziewczynki na Bali (podczas ceremonii o nazwie Sanghyang dedari)^[2],
japońskich taoistów i buddystów,
rdzennych mieszkańców na całej Polinezji.

Recepcja w hinduizmie

plemiona hinduistyczne z południowej Azji oraz ich diaspory w Republice Południowej Afryki, Malezji i Singapurze (podczas świąt Thimithi),
jako składnik obchodów święta holi we wsiach indyjskich^[3],
hinduizm tamilski.

Przypisy

↑ World’s Watch and Learn: Physics Professor Walks on Fire (dostęp: 13 kwietnia 2007).
↑ SANGHYANG JARAN DANCE (dostęp: 2 grudnia 2008).
↑ Mateusz Wierciński, 2. Culture and Society, Wokół znaczenia rytuałów ćarak pudźi i przechodzenia przez ogień w Indiach, 366.

Bibliografia

Warsztaty szamańskie – praktyczny terenowy podręcznik Wojciech Jóźwiak (dostęp: 2 grudnia 2008)
Rys Historyczny Anastenariów. firewalking.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-05)]. Artur Ziemacki (dostęp: 2 grudnia 2008)

[1] World’s Watch and Learn: Physics Professor Walks on Fire (dostęp: 13 kwietnia 2007).

[2] SANGHYANG JARAN DANCE (dostęp: 2 grudnia 2008).

[3] Mateusz Wierciński, 2. Culture and Society, Wokół znaczenia rytuałów ćarak pudźi i przechodzenia przez ogień w Indiach, 366.

[1]

[2]

[3]