Przejdź do zawartości

Beat (gatunek muzyczny)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Beat
Pochodzenie

Rock and roll, Pop, Rhythm and blues, Muzyka skifflowa

Czas i miejsce powstania

Wielka Brytania

Instrumenty

gitara, gitara basowa, perkusja, keyboard, harmonijka ustna

Największa popularność

lata 60. XX wieku

Style regionalne
Bigbit (Europa Środkowo-Wschodnia), Merseybeat (Merseyside), Brumbeat (Birmingham), Nederbeat (Holandia), Tottenham Sound (Londyn)
Inne tematy
Brytyjska inwazja

Beat, bit – nurt muzyki rozrywkowej obejmujący gatunki muzyczne charakteryzujące się wyeksponowanym rytmem i prostotą melodyczną i harmoniczną. W jego skład wchodzą m.in. rock and roll, rhythm and blues, madison czy twist. Nurt ten był popularny w latach 60. XX wieku[1].

Bywa utożsamiany z bigbitem[1], czyli pop-rockowym nurtem muzyki w krajach bloku wschodniego, w Polsce i Czechosłowacji nazywanym bigbitem lub big beatem[2], na Węgrzech beatem[3], a w Związku Radzieckim wykonywanym przez tzw. zespoły wokalno-instrumentalne (ВИА) bez specyficznej nazwy[4].

Z muzyką beat wiąże się zjawisko beat boomu w Wielkiej Brytanii, czyli masowego powstawania zespołów grających tego typu muzykę, zwaną tam Mersey soundem (merseybeatem)[1]. Muzyka beat z drugiej połowy lat 50. XX wieku była pewnym odświeżeniem popularności wczesnego rocka, który wówczas tracił na popularności w Stanach Zjednoczonych. W połowie lat 60. to brytyjska muzyka beat stała się dominującym nurtem pop-rocka, a jej czołowymi wykonawcami byli The Beatles. Konsekwencją tego było zjawisko brytyjskiej inwazji muzycznej i beatlemanii, a także powstanie i popularyzacja nowych grup wykraczających poza ramy muzyki beat, takich jak The Rolling Stones[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Adam Wolański: Słownik terminów muzyki rozrywkowej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 45. ISBN 83-01-12966-2.
  2. Tony Mitchell. Mixing pop and politics: rock music in Czechoslovakia before and after the Velvet Revolution. „Popular Music”. 11 (2), s. 187–203, 1992. DOI: 10.1017/S0261143000004992. (ang.). 
  3. Anna Szemere. Some institutional aspects of pop and rock in Hungary. „Popular Music”. 3, s. 121-142, 1983. DOI: 10.1017/S0261143000001598. (ang.). 
  4. Dariusz Gancarz: Rock rosyjski w kontekście społeczno-politycznym. W: Unisono w wielogłosie. Radosław Marcinkiewicz (red.). T. 3: Rock a korespondencja sztuk. Sosnowiec: GAD Records, 2012, s. 115-122. ISBN 978-83-61637-18-9.
  5. Laura E. Cooper, B. Lee Cooper. The Pendulum of Cultural Imperialism: Popular Music Interchanges Between the United States and Britain, 1943–1967. „The Journal of Popular Culture”. 27 (3), s. 61–78, 1993. DOI: 10.1111/j.0022-3840.1993.00061.x. (ang.).