Adjuvilo
| Obszar |
(cały świat) | ||
|---|---|---|---|
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| język urzędowy | – | ||
| Organ regulujący | – | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-1 | – | ||
| ISO 639-2 | – | ||
| ISO 639-3 | brak | ||
| IETF | brak | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Adjuvilo – sztuczny język pomocniczy bazujący na esperancie, stworzony w 1910 r. przez Claudiusa Colasa, francuskiego esperantystę używającego pseudonimu „Profesoro V. Esperema”. Chociaż adjuvilo jest kompletnym językiem, nigdy nie został użyty do mówienia. Pomyślany został raczej jako kompromis między esperantem a rozwijającym się wtedy silnie językiem ido. Niektórzy dopatrywali się w jego powstaniu próby doprowadzenia do rozdźwięków w nabierającym znaczenia ruchu ido.
Przykładowy tekst (modlitwa „Ojcze Nasz”):
Patro nosa, qua estan en cielos, santa esten tua nomo, advenen tua regno, esten tua volo, quale en cielos, tale anke sur la tero; nosa panon omnadaga donen a nos hodie; nosas ofendos pardonen a nos, quale nos pardonan a nosas ofendantos e ne lasen nos fali en tento, ma liberifen nos de malbono.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Claudius Colas, L’Adjuvilo. Paris, Gamber, 1910. 32 s.
- Marco Pei, One Language for the World and How To Achieve It, Devin-Adair, New York, 1958. XVI + 291 s.