155 mm haubica M198

M198
	Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Rodzaj	haubica
	Dane taktyczno-techniczne
Kaliber	155 mm
Długość lufy	6,096 m
Donośność	22 000 m (pocisk zwykły); 30 000 m (z dodatkowym napędem rakietowym)
Długość	12,34 m (marszowa); 11,0 m (bojowa)
Szerokość	2,794 m (marszowa); 8,534 m (bojowa)
Wysokość	2,9 m (marszowa)
Masa	7 163 kg
Kąt ostrzału	45° (płaszczyzna pozioma); od - 5° do + 72° (płaszczyzna pionowa)
Szybkostrzelność	4 strz/min (maksymalna); 2 strz/min (ciągła)
Obsługa	11 osób
Prędkość marszowa	72 km/h
	Multimedia w Wikimedia Commons

M198 – amerykańska haubica holowana. Jest przystosowana do desantu spadochronowego, może być również transportowana z pomocą śmigłowca CH-47 Chinook^[1]. W 1979 wykonano prototyp haubicy^[1]. Haubice M198 są zgrupowane w odrębnych armijnych i korpusowych jednostkach artyleryjskich, a także w dywizjonach artylerii dywizji lekkich i powietrznodesantowych. Używa ich także Korpus Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych oraz armia australijska.

W US Army i USMC haubica M198 będzie zastąpiona przez ultralekką haubicę M777^[2].

Budowa

Posiada wzmocnioną lufę, która jest zakończona dwukomorowym hamulcem wylotowym. Ma wbudowany czujnik temperatury z trójkolorowym wskaźnikiem (określa stan termiczny lufy podczas strzelania), zamek śrubowy z uszczelnieniem i hydropneumatyczny oporopowrotnik^[1].

Lufa podczas transportu jest obracana o 180° i przytwierdzona do ogonów. Do jej obracania posiada hydrauliczne urządzenie, które jest napędzane ręczną pompą. Koła haubicy na stanowisku ogniowym są wyłączane. W konstrukcji wykorzystano stopy lekkie^[1].

Amunicja

M107 Normal Cavity - amunicja odłamkowo-burząca, razi nieprzyjaciela wybuchem jak i odłamkami o wielkiej prędkości (5000-6000 m/s). W promieniu 50 metrów od miejsca wybuchu rozciąga się strefa rażenia śmiertelnego, w promieniu 100 metrów pocisk powoduje rany.
Dymna – używana do ukrycia ruchów własnych sił.
Z białym fosforem - używana jako amunicja zapalająca i do wytwarzania dymu.
Oświetlająca - pociski wybuchają na wysokości 600 metrów nad ziemią, wyrzucając flarę oświetlającą obszar w przybliżeniu 1 kilometra kwadratowego. Pociski oświetlające często używane są w połączeniu z odłamkowo-burzącymi. Mogą być również używane w ciągu dnia w do wskazywania celów dla lotnictwa. Czas oświetlania to 120 sekund.
DPICM – kasetowa, każdy pocisk zawiera 88 podpocisków. Po wystrzeleniu podpociski uwalniają się nad celem, każdy z nich może przebić 50 mm stali. Ten typ amunicji wprowadzono jako odpowiedź na zagrożenie ze strony radzieckich czołgów w czasie zimnej wojny.
M712 Copperhead – kierowane pociski artyleryjskie, używane do strzelania precyzyjnego, cel musi być oświetlony laserem naprowadzającym.
SADAR – amunicja eksperymentalna, wystrzeliwana w kierunku wrogich pojazdów. Po wystrzeleniu pocisk się aktywuje, opadając na spadochronie kieruje się w stronę najbliższego pojazdu.

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Ciepliński i Woźniak 1994 ↓, s. 126.
↑ 500 haubic M777 [online], www.altair.com.pl, 17 kwietnia 2009 [dostęp 2013-03-30] (pol.).

Bibliografia

Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak, Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku), Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 126, ISBN 83-86028-01-7 .

[CITEREFCieplińskiWoźniak1994126-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Ciepliński i Woźniak 1994 ↓, s. 126.

[2] 500 haubic M777 [online], www.altair.com.pl, 17 kwietnia 2009 [dostęp 2013-03-30] (pol.).

[1]

[2]